# 393 De gluiperd

Laatstejaars moeten een maturiteitsproef afleggen over een eigen gekozen vak. Sinds de komst van de jonge, sympathieke leerkracht, is mijn keuze de Franse taal.

“Je moet een boek resumeren en becommentariëren voor een jury van twee personen uit de bedrijfswereld, een andere leraar en ikzelf”, verklaart  meester François.  

Een studiegenoot zag eerder de jury toekomen.
“Er is mevrouw Doren van de modezaak, heel chique dame hoor. Elle ne parle que le Français.  Er ging ook een ernstig heerschap binnen en natuurlijk Leroux, je weet wel die roodharige oude knol die onze klastitularis was in de vierde.”
Neen, niet hij, denk ik eerst, maar ben dan vastberaden om die kerel  een poepie te laten ruiken. Wat haatte ik de man, die enkel uit was op het vernederen van zijn studenten. Zijn straffen bestonden uit het neerpennen van de volledige Franse vervoeging van werkwoorden.
Als wij leraren ontmoeten horen wij  de groet van de school  te brengen. Ze groeten dan vriendelijk terug, behalve de ‘rosse’, die kijkt telkens spottend op je neer.

De proef verloopt prima. Madame Doren looft mijn accent. De serieuze man blijkt een oud-leerling te zijn. Hij is personeelsdirecteur in een internationaal bedrijf. Ik kan zijn vragen perfect beantwoorden. Leroux zit mij stomverbaasd aan te staren en zegt aan meester François dat hij geen commentaar heeft.

Iedereen slaagt in zijn eindexamens. Ik krijg een pluim voor mijn maturiteitsproef. Leroux heeft mij het maximum aantal punten gegeven.  

Eindelijk vakantie. Opgelucht loop ik door het dorp. Er komt een  man mijn richting uit, het is Leroux. Ik ben nu niet meer verplicht hem te groeten, negeer hem volkomen en doe of ik de straat wil oversteken. Achter mij hoor ik zijn gluiperig stemmetje: “Bonjour, tu vas bien?”
Ik draai mij om en kijk hem recht in de ogen. Hij gaat verder: “Je hebt mij overdonderd tijdens de maturiteitsproef. Dan hebben mijn werkwoordoefeningen van destijds toch iets opgeleverd. Het kan natuurlijk ook door meester François komen, die is voor zijn jonge leeftijd al een uitstekend docent.”
IJskoud dien ik hem van antwoord: “Au plaisir de ne plus jamais vous revoir, Leroux.”