# 392 De Bucketlist

Ik heb geen bucketlist. Geen idee wat ik erop zou moeten zetten met een boeiend leven, een handvol goede vrienden en een huis met een vijver in de tuin. Dat is meer dan genoeg voor iemand die slechts van een ding tegelijk kan genieten.
    Zo tevreden was ik niet altijd. Als je me vier jaar geleden had gevraagd wat ik nog graag zou willen, had ik meteen gezegd: ‘een Centaurea cyanus’.
    Denk niet dat ik het niet heb geprobeerd. Voorjaar na voorjaar strooide ik zowel in de voor- als in de achtertuin handenvol zaadjes, maar er kwam er niet een tot bloei. 
    Daar werd ik zo moedeloos van dat ik The Secret erop nasloeg. Daarin staat dat al je dromen uitkomen als je er maar sterk genoeg in gelooft.
    Dat was dus mijn fout. Ik vertrouwde de Centaurea cyanus niet genoeg. Dat jaar heb ik na het zaaien een uur lang naar de aarde gestaard met slechts één gedachte: Lieve korenbloem, ik wil heel graag dat je in mijn tuin tot leven komt.
    Dingen gaan zoals ze gaan en ik dacht er niet meer aan tot ik op een zondagochtend tijdens het koffiezetten uit het raam keek en iets ongewoons boven het bloemperk uit zag steken. Ik rende naar buiten en slaakte een kreet. Voor me stond een volwassen blauwe korenbloem van ongeveer zestig centimeter hoog. En alsof dat nog niet genoeg was stonden er ook nog een roze en witte naast. Ze hadden het overduidelijk naar hun zin, want het aantal groeide naarmate de zon warmer werd.
    Niet lang daarna werd ik verrast door de uitkomst van een wens die ik diep had weggestopt omdat-ie toch nooit uit kon komen. Wie had ooit gedacht dat in mijn korenbloemen puttertjes zouden neerstrijken om daar met elkaar te gaan kwinkeleren.