#390 In eenzame diepte

Nu de pindakaas buiten zijn bereik is geplaatst, besluit Jos dat hij meer van jam houdt.
Hij loopt met zijn boodschappenmandje naar de kassa, links en rechts voorbijgezweefd door winkelend publiek.
De hagelslag staat ook te hoog. Dan maar muisjes. Natuurlijk kan hij personeel vragen iets voor hem te pakken, maar dat doet hij niet. Hij is het moe om telkens uit te leggen dat hij geboren is met een onvolgroeide hevel, dat zijn lichaam geen antigravitonen aan kan maken en dus niet loskomt van de grond.

Buitengekomen wandelt hij langs overwoekerde paden als hij zijn naam hoort roepen.
Hij kijkt op.
Studiegenoten wenken hem vanaf een hoger gelegen terrasje om wat te komen drinken.
“Geen tijd!” Hij zwaait gedag en loopt door.
Hij heeft alle tijd van de wereld, maar ziet al voor zich hoe hij bungelend als een lappenpop tussen twee behulpzame mensen omhoog zweeft. Hij wil zich deze vernedering besparen.

Uit het zicht van nieuwsgierige blikken huppelt en springt hij tot tranen van frustratie opwellen in zijn ogen.
“Misschien moet de hevel geprikkeld worden”, sprak zijn huisarts toen hij nog een kind was. “Veel springen, misschien helpt dat.”
Deze woorden had de dokter in geen jaren meer gesproken, die had de hoop allang opgegeven, maar Jos probeerde het nog iedere dag.

Hij stopt als hij de rand van zijn stad bereikt heeft. Dit is zijn lievelingsplek. De stad is gebouwd op een berg. Als hij gaat zitten en zijn benen over de rand laat bungelen, is het net of hij zweeft. Onder zijn voeten ziet hij bossen, rivieren en meren.
Even is hij gelukkig. Dan trekken de nare beelden weer aan zijn geestesoog voorbij. De takel op school die hem als een meubelstuk naar de volgende verdieping hijst. De blikken vol spot, de blikken vol medelijden en de blikken die zich beschaamd afwenden. Hij hoort de spottende opmerkingen, waarvan Jos de heen-en-weerman, de man die niet op en neer kan, nog wel het vriendelijkst klinkt. Hij wrijft over zijn benen die door veelvuldig gebruik er absurd gespierd uitzien.
Opnieuw voelt hij tranen branden.

De boodschappentas glijdt van zijn schouder. Jos staart naar het potje dat over de rand gluurt. Hij wilde geen jam. Hij wilde pindakaas. Nijdig smijt hij de pot naar beneden. Luttele seconden later spat deze op een uitstekende rots uiteen.
 
Misschien moet de hevel geprikkeld worden.
De woorden van de dokter dringen zich weer aan hem op. Heeft hij zijn hevel al die jaren wel genoeg uitgedaagd? Hij kijkt over zijn schouder naar de mensen die over tuinen en daken zweven. Dan glijdt zijn blik weer naar zijn voeten en het landschap ver daarbeneden.
Hij recht zijn rug, sluit zijn ogen, ademt een paar keer diep in en uit, en springt.