#389 - onbekend verleden

De zolder van haar oma’s huis was een regelrechte rotzooi. Antiekwinkel, zoals haar moeder het liefdevoller omschreef. De garage, die haar broer samen met haar vader aan het uitmesten was, was al net zo’n puinhoop. Haar moeder nam de overvolle woonkamer onder handen.
Oma kon nooit iets weggooien, je wist ten slotte nooit wanneer het weer van pas kon komen, toch? Van de nok tot de vloer, overal stond wel iets. Links in de hoek zeker veertien prullenbakken, negen hondenmanden en ontelbaar veel dozen vol met potten en pannen. Stapels en stapels boeken stonden opgestapeld tegen de langste muur, in de boekenkasten en ernaast. Tegen de andere muur lagen een aantal matrassen opgestapeld en daar boven op een hoop kartonnen dozen. Sanne had er al een aantal doorzocht en verdeeld. De kringloopwinkel zou binnenkort verblijd worden met een hoop Anton Pieck spulletjes, en de carnavalsvereniging zou een hoop opbrengsten van het oud papier hebben. Een kleine doos vulde Sanne met spulletjes die ze wilde bewaren, dierbare herinneringen.
Oma had tot het laatste moment in haar eigen huis kunnen wonen (‘Ik ga nog liever dood dan dat ik naar een verzorgingshuis ga’). Vorige week was ze gestorven, in haar slaap, alsof ze het zelf zo gepland had.
De doos die Sanne nu doorspitte, zat vol met krantenknipsels en ansichtkaarten van verre bestemmingen. Helemaal onderaan, in een notitieboekje, vond ze een brief.
De envelop zag er broos uit, en ze pakte hem voorzichtig op. Het adres stond sierlijk geschreven, maar was haast niet te ontcijferen. Boven aan de envelop zaten vijf postzegels, ieder van 2 cent. Het poststempel dateerde van 1957.

Ze draaide de envelop om en nam heel voorzichtig de brief eruit. Het papier was vergeeld en de inkt op verschillende plekken uitgelopen. Toch kon ze enkele zinnen ontcijferen.

… van jou en kan me niet voorstellen één seconde van mijn leven zonder jou te moeten …

… dat ik me beter voel over mezelf. Maar tegelijkertijd zit ik vast, want hoe kan ik me beter voelen over mezelf als…

Haar ogen werden vochtig. Het laatste gedeelte van de brief was het best bewaard gebleven en kon Sanne helemaal lezen.

… niet met mezelf kunnen leven als ik je een keuze laat maken waar je niet honderd procent achter staat, dus bij deze laat ik de keus aan jou. Als je deze brief niet beantwoord, weet ik genoeg. Voel je niet schuldig, ik red me wel, in de wetenschap dat ik je nergens toe gedwongen heb. Ik weet dat je van je man houdt, dat je een gezin hebt. Ik laat je los, omdat ik van je hou.

Voor altijd de jouwe,

Wouter

Ze kon niet geloven dat dit echt waar was. In 1957 was haar oma 26, haar moeder net een peuter. Sanne veegde een traan weg. Haar oma, haar lieve brave, degelijke oma, die altijd de Werthers Echte in bulk insloeg en je kopjes thee voerde tot je er misselijk van werd. Haar oma Annie, die in 2011 nog haar diamanten bruiloft vierde met opa Jan en intens verdrietig was toen ze drie jaar later zonder hem verder moest leven.

‘Lukt het hierboven een beetje?’ Sanne had haar niet horen aankomen, maar nu stond haar moeder achter haar.
‘Kom je lunchen? De woonkamer is zo goed als leeg, dus daarna kan ik je hierboven helpen,’ zei haar moeder terwijl ze een hand uitstak om Sanne overeind te helpen.
Snel legde ze de brief in de bewaardoos, pakte haar moeders hand vast en liet zich overeind trekken.