#388 - Onzichtbaar
‘Pardon?’
Isabel kijkt op. Tegenover haar collega staat een grijzende meneer. Hij schraapt zijn keel, buigt zich over de balie en fluistert: ‘Ik ben op zoek naar ’Vijftig tinten grijs.’ De man kijkt om zich heen en knippert een paar keer snel met zijn ogen. ‘Het is voor mijn vrouw,’ zegt hij er snel achteraan.
‘Bij de J van James,’ zegt Isabel, maar zowel de inmiddels rood aangelopen meneer als haar collega horen haar niet. Ze is het gewend. Ze slaat haar wijde vest wat strakker om haar heen en gaat verder met de reserveringen.
Haar collega typt met haar wijsvinger letter voor letter de titel van het boek in de computer. Na wat een eeuwigheid lijkt vindt ze wat ze zoekt en gaat de man voor. Isabel schuift haar bril, die naar het puntje van haar neus is gezakt, omhoog, en kijkt ze na tussen de stellingen met boeken.
Het is vrijdag, dat betekent tot negen uur werken, de avond in haar eentje. Als haar werkdag er eindelijk op zit, pakt ze haar oversized tas, sluit af en loopt naar buiten.
Het is druk op straat. Mensen lopen vrolijk gearmd, genieten van de warmte die tussen de panden is blijven hangen. Een enkeling botst tegen haar aan. Ze mompelt iedere keer een excuus, terwijl zij toch niet degene is die niet goed kijkt.
Als ze op haar bestemming is, glipt ze snel door de achterdeur naar binnen. In het toilet kleedt ze zich met haastige bewegingen om. Ze trekt de haarspeldjes uit haar haar, waardoor haar rode krullen als een waterval over haar schouders golven. Haar grijze vest stopt ze in de tas, evenals haar sneakers. Ze wurmt haar slanke lijf in een strak jurkje, waardoor haar borsten fier naar voren steken. Haar voeten steekt ze in een stel rode pumps. Nadat ze haar bril vervangen heeft door lenzen en royaal make-up aan heeft gebracht verlaat ze de ruimte.
De luide bas overstemt haar tikkende hakken. Zodra ze de zaal binnenkomt, overspoelt de muziek haar. Het geluid pulseert door haar lichaam, ze voelt opwinding bezit van haar nemen en ze begint als vanzelf te dansen. Terwijl ze haar heupen beweegt op de maten van de muziek, voelt ze de dag van zich afglijden. Ze denkt niet aan de mensen om haar heen, maar gaat volledig op in de beat en de bewegingen van haar lijf. Ze geniet van het gevoel ergens bij te horen.
Na een tijd staat het zweet op haar voorhoofd. Ze verlaat de zaal, glipt weer door dezelfde achterdeur naar buiten en haast zich over de nu rustige straten naar huis. De warmte is uit de lucht, en ze duikt dieper weg in haar vest. Plotseling hoort ze voetstappen achter zich. Haar hand zoekt in haar tas naar haar sleutels, haar hart klopt in haar keel. Een hand op haar billen, een stem lispelt in haar oor: ‘Zo’n soepel lijf, dat wil ik wel eens voelen.’ Ze wil wegrennen, maar voor ze aanstalten kan maken, heeft hij haar al gegrepen. Hij trekt haar een steeg in en duwt haar met één arm tegen haar borst tegen de muur. Met ruwe bewegingen rukt hij aan zijn broek, terwijl zijn andere arm steeds hoger duwt. Zo hard, dat haar keel wordt afgeknepen. Trillend zoeken haar vingers nog steeds door haar tas, en na wat een eeuwigheid lijkt kan ze haar vingers om haar sleutels vouwen. Maar de rest van haar lijf is verlamd. Haar adem raspt door haar keel, ze voelt zich duizelen, zwarte vlekken bewegen voor haar ogen. Plotseling voelt ze de grip van de man verslappen. Voetstappen naderen de steeg, de man rent weg.
Isabel zakt langs de muur in elkaar. Wat zou ze graag weer onzichtbaar willen zijn.
Reactie Marc (Hostwriters…
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Reactie Marc (Hostwriters): Grijze muis wordt vamp maar wil, zo blijkt, het liefst grijze muis blijven. Het spel met de vijftig tinten grijs sijpelt erdoorheen. Het hoofdpersonage blijft onzeker, ook wanneer ze transformeert naar de babe op de dansvloer. Je kunt je afvragen in welke hoedanigheid ze zich het meest op haar gemak voelt.
Het verhaal doet wat tendentieus aan met al de herrie die de laatste tijd opwalmt uit de ‘The Voice’ perikelen. Doordat naderende voetstappen haar lijken te redden, wordt het cliché doorbroken. Troebele geest die ik ben, vraag ik me af: hopelijk behoren die naderende voetstappen aan een persoon met edeler bedoelingen.
Veel wordt verteld in een bestek van goed zeshonderd woorden. Het zou de aanzet kunnen zijn van een wraakroman. Een keurige schrijfstijl met variatie in de woordkeuze. (Ze schuift haar bril, klinkt nogal omslachtig. Kan ze hem niet omhoog duwen?) Zou zomaar dieper uitgewerkt kunnen worden.
Bericht van Mili …
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Bericht van Mili (Hostwriters)
Ha SchrijfDeb,
Technisch aardig verzorgd hoewel je bijna overal vergeet een komma tussen twee werkwoorden te zetten. Dan gebruik je komma’s waar ze niet nodig zijn; komma’s zijn bedoeld om een rustpauze aan te geven (“haar, waardoor”). Een aantal keren gebruik je ‘maar’, waar dit niet nodig is. ‘Maar’ dient een tegenstelling aan te geven en geen verbinding te zijn tussen twee zinsdelen. “ … zegt Isabel, maar zowel de … “ > hier is ‘maar’ zelfs volkomen overbodig.
“… als een waterval over …” en “…haar hart klopt in haar keel” > platgetreden, probeer altijd, in jouw woorden, origineel te zijn.
“… en ze begint als vanzelf … “ > hier is herhaling van de persoonsvorm niet nodig, de zin stokt er door.
‘Ik ben op zoek naar ’Vijftig tinten grijs.’ > hier vergat je een tweede aanhalingsteken: 1 x na titel, 1 x ter afsluiting van het gesproken woord.
“rood aangelopen meneer” (‘meneer’ 2 x gebruikt) om vervolgens over te gaan naar “man”. Wees consequent, ‘meneer’ detoneert zelfs.
Ik mis een (omkleed)stukje als de hp weer door de achterdeur naar buiten gaat. In dat lubberige grijze vest en wel op haar rode pumps?
2 x ‘plotseling’ > stuur niet als schrijver, probeer beeldend te schrijven.
“ … aan heeft gebracht …” > heeft aangebracht > houd bij elkaar wat bij elkaar hoort.
Heb met Isabel te doen, hartelijk dank voor je inzending.
Ik vind het helemaal niet…
Lid sinds
3 jaar 5 maandenRol
Ik vind het helemaal niet leuk en eerlijk dat haar dit overkomt, dus dat is goed geschreven lijkt me. Ik vroeg me eerst af of het leuk zou zijn dat ze zelf de collega achter de toonbank was en er een beetje ongemakkelijk mee was, maar dit is beter denk ik.
@Sakura Zo begon het…
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
@Sakura
Zo begon het verhaal in mijn hoofd, maar gaandeweg vond ik dit inderdaad beter passen.
@Marc en Mili, dank voor de feedback, ik ga ermee aan de slag!
Daar gebeurt inderdaad nogal…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Daar gebeurt inderdaad nogal wat en dat in weinig woorden, knap. Ik vind het idee van de tegenstelling tussen Isabel op en na haar werk leuk, maar de uitwerking weinig verrassend. Mede daardoor blijft het personage wat abstract. De bril op het puntje van haar neus vind ik bijvoorbeeld wel beeldend, maar wat ik voor me zie, is een stereotype en niet een persoon die 'echt' aanvoelt.
Dit kan aan mij liggen, maar deze zin verwart me een beetje. Is het doel van die transformatie niet juist om uiting te geven aan haar individualiteit? Is onzichtbaar zijn niet het toppunt van ergens bij horen? Voor iemand die ergens bij wil horen mis ik ook interactie, beide 'versies' van Isabel maken nergens contact. Dit sluit aan op het voorgaande, ik mis wat aanknopingspunten om te begrijpen wat er nu eigenlijk in haar omgaat.
Ik denk dat er nog meer uit te halen is, maar je schrijfstijl vind ik prettig en het open einde vind ik ook mooi. Ik heb het met plezier gelezen.