#388 - Mili's slang

‘Doe jezelf een plezier,’ zegt ze. ‘Pak een ander beroep, schrijf je uit die suffe schrijversclub en doe wat spannends. Sluit je aan bij de Gang of Brussels bijvoorbeeld. Verander desnoods voor mijn part van geslacht.’

Ik staar naar Mili. Haar groene slang slingert van haar linkerteen over haar been naar haar venusheuvel. Het beest krioelt en sist met een lange gespleten tong in haar blonde haar. Ze liet die slang zetten - op eigen initiatief - om de tiende herdruk van haar bestseller ‘Mannen met een brandslang’ te vieren. Stond haar magistraal. Staat haar fenomenaal. Ze ijsbeert door de slaapkamer en bij elke stap gonst haar D-cup - ook een eigen initiatief. Haar spontaniteit is wereldbefaamd. Al zijn de eindeloze ruzies een bijproduct waar ik minder van hou. ‘Hoge ups, diepe downs,’ zeggen ze. Ik zit lullig op het voeteneind van het waterbed - ook, juist ja, haar initiatief. ‘Al trek je een boerenkiel aan of zet je een blinkende kroon op je kop, ik voel het niet meer.’

Ze voelt hèt niet meer? 

‘Neem ik mijn brandweeruniform?’ probeer ik en wend mijn ogen van haar goddelijkheid af. Wat is ze ravissant zonder kleren. Nog steeds. Tijd heeft geen impact op haar, meer nog, ze vervelt elke dag verder tot een vamp. Kon ik maar hetzelfde zeggen. Ik wrijf over mijn bierbuik, streel mijn kale schedel en tuur naar een pluk uitgetrokken tapijt. Mickey Max krabt alles aan flarden. Het rotbeest. Bracht ze mee na een avond stappen. Het zoveelste initiatief op haar conto.

‘Ik ken je te goed,’ zegt ze smalend. ‘Je loopt voorovergebogen, nooit meer kaarsrecht.’ Ze krult haar rug. ‘En je bent behaard. Je blijft behaard ook al vroeg ik je het al duizendmaal.’

‘Leuk voor een dag,’ fluister ik, 'dan prikt het en jeukt het alsof duizend mieren aanvallen en krab ik het zaakje stuk.’ Ik krab aan mijn linkerbal. Ach wat, ik krab. Zoals Mickey Max.

‘Zelfs je taal is versleten,’ zucht ze. ‘Ik voel het niet meer.’ 

Ze was altijd wild. In den beginne vertelde ik in bed over mijn levensbedreigende avonturen met de makkers. Over bange bejaarde wijven die ik over mijn schouder zwierde en uit vlammenzeeën redde. Over hoe ik van de paal gleed en de sirenes liet loeien. Als voorspel. Dan kirde ze, roffelde ze op mijn sixpack, speelde met mijn haartjes en rolde met haar vingers mijn brandslang tot een staaf. Ze sabbelde en giechelde om mijn spitsvondige grapjes.

Tot vorig jaar.

Vorig jaar veranderde alles.

Ik stond op de brandweerladder om een obese kat uit een boom te redden. Het beest sprong op mijn gezicht, scheurde mijn ogen uit de kassen en ik donderde op de grond. De dikke teen versplinterd. Arbeidsongeschikt. Spuitgast af. Ik moest wat anders vinden en kreeg een aanbieding als schrijfcoach. Op een internetforum.

‘Neem die baan,’ zei ze. ‘Je moet toch iets doen.’

Wist ik veel dat een gebrek aan levensbedreigende situaties stomende seksscènes tot het verleden zou verdoemen. Dat online prietteksten verbeteren Mili’s libido ten aanzien van mijn persoon naar Antarctica zou verbannen. Dat de leer van Jehovagetuigen in bedompte grotten vol holbewoners opwindender is dan mijn bedverhalen over wat aspirant-schrijvers neerpennen. Altijd stereotype hoogwaardigheidsbekleders, kleurloze hoofdpersonen van wie zij zelf dromen maar die ieder normaal denkend mens in slaap wiegen. Flutromannetjes vol kalververliefdheden waardoor zelfs pocketverkopers in stations hun maag keren en ze met het braaksel tussen de tanden naar de toiletten rennen. 

‘Dol met hen,’ schreef ik dan. ‘Mat ze af! Daag ze uit!’ Miljoenen schrijftips waar die schrijflullen toch niets mee doen. ‘Geef je protagonist een pak slaag en kijk wat er gebeurt.’

Mili knijpt in het loshangend vel boven mijn rechterknieschijf. ‘Word wakker, Tony.’ Ze kijkt in mijn ogen. Haar pupillen staan in brand en haar blauwe irissen stomen. ‘Hoorde je wat ik vroeg?’

Ik hoorde het niet. Verzonken in mijn mijmeringen. Gebeurde me vroeger nooit.

Ik trek mijn schouders op. Mijn bierbuik beweegt mee.

‘Nee,’ zeg ik, ‘ik was even op Mars, geloof ik.’ Mars, dat is een thema. Voor de volgende schrijfopdracht? Nog zo iets.

Ik pak mijn pluche pantoffels, vol gaten door de tanden van Mickey Max, en schuif mijn poten erin.

‘Laat die sloffen uit,’ zegt ze. Ze neemt mijn hand en knijpt erin.

‘Dol met mij,’ fluistert ze. ‘Mat me af! Daag me uit!’

Ik staar opnieuw naar haar. Haar ogen dansen betoverend, haar wimpers trillen verrukkelijk. Haar nieuwe boek?

‘Geef me een pak slaag.’

Haar initiatief.