#387 - Het meisje en het pistool

Ik pak het glas met rode wijn op en breng hem naar mijn mond. Zo charmant mogelijk neem ik een slok. Ik onderdruk de neiging om het zure brouwsel uit te spugen. Uitdagend kijk ik hem aan, terwijl ik de wijn laat rondwalsen door het glas. Ik walg van deze man. Hij glimlacht naar mij terwijl hij met zijn tong over zijn snor gaat. De haren lijken uit zijn neus te groeien en zijn hard en borstelig. Hij legt zijn grote, ruwe hand op mijn knie en komt dichterbij zitten. Ik voel zijn adem in mijn nek en gezicht. “Van al die muzikanten ben jij toch echt de mooiste”, fluistert hij in mijn oor. Ondertussen probeert hij een haarlok van mij achter mijn oor te haken, maar hij trekt er teveel aan. Ik buig in een reflex mijn hoofd naar hem toe, om mijn haar te beschermen. Hij ziet het als een aanmoediging en schuift zijn hand steeds verder naar de binnenkant van mijn dij. “Al vanaf de eerste keer dat ik je zag, wist ik dat je van mij zou zijn”. Ik onderdruk de neiging om te gillen. Hij zet met zijn linkerhand zijn glas neer en doet daarna het zelfde met mijn glas. Dan draait hij zich verder naar mij toe en begint mijn blouse los te knopen. Ik snak naar adem terwijl hij met zijn hand naar mijn borst reikt. Geklop op de deur. Vloekend staat hij op. Nijdig trekt hij de deur op een kier open. Hij snauwt wat in het Duits. Terwijl hij met zijn rug naar mij toe staat, sta ik langzaam op. Ik pak mijn handtas, hang hem om mijn schouder en ga weer zitten. Hauptsturmführer Kastner gooit de deur dicht en laat zich terugzakken op de tweezitsfauteuil, klaar om verder te gaan waar hij mee bezig was. Nietsvermoedend en vol zelfvertrouwen. “Hm?” vraagt hij terwijl hij mij aankijkt. Hij ziet waarschijnlijk de verbeten blik op mijn gezicht. Als antwoord op zijn vraag zoen ik hem. Hij grijpt zijn kans en legt mijn handen op mijn billen. Klik zegt de haan van het pistool dat ik op hem richt. Hij merkt het niet, dus duw ik de loop verder in zijn vette pens. Hij springt naar achteren en valt zo op de grond. Op zijn rug probeert hij naar achteren te kruipen. “Jij zwijn, misselijk makende”, sist hij. Ik laat hem zijn zin niet afmaken en doorboor zijn maag met een rake kogel. Ik val achterover van de naslag van het pistool. Deze man heeft zoveel onschuldige mensen verraden. Het is de eerste die ik vermoord, maar zeker niet de laatste.