Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Opdracht #387 - Wasbeurt

 

Wasbeurt

Mijn patiënt is net wakker als ik zijn kamer binnenkom. Ik ben behoorlijk zenuwachtig want het is de eerste man die ik zonder begeleiding ga wassen. Het voelt erg ongemakkelijk, vooral omdat het een jonge man is. Met zijn vierentwintig jaar is hij slechts zes jaar ouder dan ik. Hij is nog niet erg spraakzaam op dit vroege uur en ik moet mijn best doen om een gesprekje te voeren. Ik klets wat over  het ongewoon warme weer van de laatste dagen, maar sla compleet dicht wanneer ik hem zijn onderbroek uittrek. Ik voel een enorme blos opkomen. Wat een enorme piemel!  Nooit eerder zag ik zo’n enorm exemplaar. Niet dat ik veel ervaring heb, maar zelfs in mijn stoutste dromen bestond dit niet.

Ik draai me snel om naar de waskom, en zeep het washandje in. Met inmiddels vuurrode wangen was ik, netjes volgens de voorschriften, eerst de onderbuik en daarna de liezen. Tot mijn afgrijzen begint het grote gevaarte nog voor ik hem kan pakken, enorm te zwellen. Wat nu? Weglopen, en dan later terug komen? Zo leerde ik het van de non die ons in de vooropleiding les gaf... Dat nooit! Als ik nu wegloop, kom ik nooit meer terug. Met de moed der wanhoop pak ik de harde piemel beet, en was hem vliegensvlug van boven naar beneden en rondom. Ik pak de handdoek, droog alles af en zeg: ‘’U mag zich omdraaien.’’

Nog voor ik uitgesproken ben, ligt hij al op zijn zij. Twee stevige billen lachen me toe. Daar draai ik mijn hand niet voor om. Mijn kleur herstelt zich, mijn lichaamstemperatuur ook. Opgelucht haal ik de washand en de handdoek over de bilpartij.  Maar dan gaat er een kleine schok door het bed. Een licht gekreun en een diepe zucht! Mijn God, hij zal toch niet… 

Ik laat hem even liggen, terwijl ik langzaam de waskommen leeg en de gebruikte spullen opruim. Mijn God, heb ik dit?  Hoe kom ik hier uit?  Zo kan ik hem niet laten liggen, ik moet maar net doen alsof ik niet weet wat er gebeurde, besluit ik, en zeg: ‘’Draai maar terug, meneer Donker’’. Ik pak ondertussen zijn onderbroek en als hij weer op zijn rug ligt, trek ik die snel over zijn voeten, benen en verder omhoog tot alles veilig verstopt zit. Ik zucht opgelucht, en zeg: ‘’Zo, klaar is Kees’’. Oei!  Waar kwam dat vandaan? Ik durf de man niet meer aan te kijken. Hoor ik hem nou grinniken? Ik grijp de waskommen van de aanrecht en maak dat ik wegkom.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Linde, wat een hilarisch verhaal. Je beschrijft bijna mijn eerste ervaring met het wassen van een patiënt, alleen ik gooide van de zenuwen de waskom over mezelf heen. Met een brede glimlach gelezen. Vooral die "Klaar is Kees". Ik kom niet meer bij. 

Ik ben behoorlijk zenuwachtig want het is de eerste man die ik zonder begeleiding ga wassen. ---> achter zenuwachtig hoort een komma. Je kunt dan want evt ook weglaten.

Ik draai me snel om naar de waskom, en zeep het washandje in. ---> de komma mag hier weg.

’Draai maar terug, meneer Donker’’.  ---> de punt hoort voor het ah-teken te staan.

ik moet maar net doen alsof ik niet weet wat er gebeurde, besluit ik, en zeg:  ---> "besluit ik" zou je ook weg kunnen laten. "Ik moet maar net doen alsof" geeft al aan dat je dat besluit.

Ik zucht opgelucht, en zeg ---> de komma mag weg.

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Beste Linde, de horror van elke verzorgende, mooi en speels omschreven. Superleuk! Ik vond wel de rol van meneer Donker wat minimaal. Hij lijkt zo passief. Het zal voor hem ook wat ongemakkelijk zijn als hij een erectie krijgt of misschien is hij er juist reuze trots op. Ik begrijp je intentie om het vanuit de beleving van de verzorgende te schrijven en je hebt natuurlijk ook maar zoveel woorden maar de man komt nu wat nietszeggend op me over. Als een stilleven.

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank voor het lezen. 

#Fief, en zeker ook voor de puntjes op de i !

#Vincent. Je hebt een goed punt. Ik had wel iets meer over de patient kunnen vertellen. 

 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oh God, het zal je maar overkomen als 18-jarige. Ik proef er nu uit dat de man het wel prettig vond en dan vind ik hem niet leuk. Een beetje schaamte had wel gemogen. Ik kan me ook wel voorstellen dat je daar niet echt op kan letten. Dat je werk en je eigen gedachten al genoeg aandacht vragen. 

Leuk verhaal, ik leef met je hp mee. 

Oh en weer zo'n woord waar ik van versteld sta dat er ook een 'de' voor mag. Aanrecht. Het aanrecht voelt voor jou wellicht heel fout. 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Hoi Linde,

Plaatsvervangende schaamte bij het lezen, dus goed gedaan!

Wat ik zelf altijd probeer, is om meer show dan tell te beschrijven. Bijvoorbeeld:
ik ben behoorlijk zenuwachtig > kun je dat ook laten zien, door bv trillende handen, trillende waskom?
Het voelt erg ongemakkelijk > hoef je misschien niet eens te benoemen, uit de beschrijving van de leeftijd en de daarna volgende gebeurtenissen, spreekt de ongemakkelijkheid vanzelf.

Twee stevige billen lachen me toe. > ik weet niet precies hoe dit uit zou moeten zien, maar ik kan me er iets bij voorstellen ;)

 ‘’Zo, klaar is Kees’’.  > geweldig!

de aanrecht > moet volgens mij het aanrecht zijn

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wie al eens op TVE rond 18:25 u kijkt naar het spelprogramma El Cazador, de Spaanse tegenhanger van The Chase, zal het al opgevallen zijn dat de Real Academia Española (Spaans voor: Koninklijke Spaanse Academie: RAE) regelmatig twee correcte schrijfwijzes voor een woord aangeeft. De presentator, zowel als de kandidaten, vallen daarvan wel eens steil achterover. Ik heb het ook met de Nederlandse lidwoorden die duidelijk anders werden aangeleerd in de lessen Nederlands in Nederland of in Vlaanderen. Ik zeg mijn hele leven al 'het ' aanrecht maar in Nederland kent men het woord vooral met het lidwoord 'de'. 'Ambos son correctos!'

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank aan de lezers!

#Schrijfdeb  Ja, helemaal waar:  Les 1 verhalen schrijven: Show don't tell! 

En dan het ''aanrecht-lidwoord'' ...  Ik ben opgegroeid in NoordHolland en ook daar zei men: Het aanrecht ;)

Gelukkig mag het allebei van meneer van Dale!

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een heerlijk schurend verhaal. Heel pijnlijk om te lezen. Het zou je maar overkomen dat je daar ligt, volkomen afhankelijk, zo kwetsbaar. Een ware nachtmerrie. En je zou het werk maar moeten doen en als onervarene in zo'n situatie belanden.

Ik ben het eens met de opmerkingen van Schrijfdeb over iets meer show-don't-tell, maar verder vind ik het uitstekend geschreven.

Dat de patiënt op de achtergrond blijft, vind ik niet erg; het draait tenslotte om (belevenis van) de verzorger.
Het grinniken kan ik op verschillende manieren uitleggen:

  • een deugniet, zoals Annabe denkt,
  • hij weet zich van schaamte ook geen raad,
  • hij heeft ook een verstandelijke of geestelijke beperking en weet niet beter.

Dit hoeft ook niet uitgelegd te worden, laat het maar over aan de fantasie van de lezer.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Linde,

Och de schaamte, inderdaad! Jeetje, arme meid. Maar ik heb bewondering voor haar, hoe ze met de situatie omgaat. Het gaat niet alleen over een eerste keer, maar ook het overwinnen van angst en de koe bij de hoorns vatten (ze doet het toch maar mooi even). Ik vond ook de patient wat passief, maar eens met Musonius dat het om háár draait en haar ervaringen erbij. 

Dankjewel voor je bijdrage!
Yvette