#387 - Op Oosterse wijze

Een kunstige naaldboom in een uithoek van de kamer en een strijdvaardige Kevin Mccallister op tv geven de tijd van het jaar aan.
Hendrik speurt de kamer rond. De nieuwe woonst van dochterlief en haar Oosterse prins is een eclectische ontmoeting tussen Oost en West geworden, maar hij heeft er weinig oog voor.
Zijn jaloerse focus ligt op de onbezorgde gezichten die gretig elkaars aandacht opeisen. Ze genieten luidkeels. Af en toe zorgen handen voor een adempauze door gretig een stukje gemarineerd lam of eend in de mond te proppen.
Hendrik zelf krijgt nauwelijks een hap binnen. Het voorgerecht (krabkoekjes met wasabi) liet hij al grotendeels links liggen. Uit beleefdheid vist hij nu toch een stukje kip uit de schotel, waar hij vervolgens als een zuigeling op gaat sabbelen. Het doet de drang naar achteren echter geen goed. Met een verfrommeld servet dept hij gauw gauw wat klam zweet van het voorhoofd.
Een plotse tik op zijn schouder. Geschrokken kijkt hij omhoog, Ichiro, zijn import-schoonzoon met wie het lastig converseren is, staart hem bezorgd aan.
‘Hen-Drik, you ok? You seem so ...'
Alsjeblieft zeg niet gespannen. Alsjeblieft.
'...tense.'
Een pijnlijke steek vlamt op in Hendriks onderbuik en bliksemschicht zich richting uitgang. Hij kreunt. Geen ontkomen meer aan. Hij moet hoognodig.
'I euh have to go to ...' Hij springt recht, weet nog net een verwrongen lachje te produceren, maakt een gênante buiging richting gastheer en begeeft zich vervolgens in lichte draf richting gang.
In de verte hoort hij zijn dochter nog net ‘Pap, wat … ?’ stamelen.

Schaamrood prikkelt als hij zich vervolgens John Coffey waant in "The Green Mile", op weg naar een knetterende finale. De gang lijkt eindeloos.
'Doe toch eens effe normaal, man,' spreekt hij zichzelf vermanend toe. 'Het is maar een poepdoos. Toch?'
Voor het toilet aangekomen aarzelt hij. Even overweegt Hendrik om naar buiten te glippen en de liguster te voorzien van natuurlijke bemesting, maar dat idee verwerpt hij. Het regent. 
Een weifelende por en de deur zwaait open. Synchroon met het licht komt schijnbaar ook het toilet tot leven, want het deksel veert omineus omhoog. 
'Oh deksel verhef u, en onthul de Pot der Wonderen.' fluistert hij theatraal. 
Pot der Wonderen. Hendrik grinnikt en even lijkt de knoop in zijn darmen wat te lossen. Op een houten bijzettafeltje ligt - bijna uitdagend - een handleiding uitgestald met een ranke afstandsbediening als compagnon.
'TOTO Washlet RW Japans toilet,' leest hij half luidop. Snel bladert hij het 120 pagina's tellende werkje door. Verontrustende termen als "front cleaning" en "seat sensor" doen de maagknoop echter weer aanspannen en nopen Hendrik tot actie.
‘You can do this, Hen-Drik,’ fluistert imaginaire Ichiro aanmoedigend in het oor. Yes he can!
Met de floeren broek op de enkels laat hij zich voorzichtig zakken op de bidetbril; zijn verwarmend oppervlak de eerste aangename sensatie van de avond. Een ontspannen scheetje geldt als Hendriks oprechte dank.
Het ontlasten zelf is bovendien niet de olympische evenwichtsoefening die hij verwacht had; de sproeikop blijft verrassend eenvoudig rein. Hij lacht. Dit valt eigenlijk best mee.
'Tijd voor "la grande finale",' kondigt de nieuwgeboren kosmopolitische toiletganger aan.
Gedecideerd grist hij het witte bakje van tafel, overloopt even de rij onbegrijpelijke symbolen en drukt er willekeurig eentje in.

In de woonkamer vallen monden plots dicht en lijken zelfs de onfortuinlijke boeven uit "Home Alone" onder de indruk wanneer Hendriks gegil pardoes de ruimte binnenstormt.