#382 - Had je niet gedacht hè

"We denken dat het niet lang meer duurt nu, u kunt beter komen," hoort Alie de verpleegkundige aan de andere kant van de lijn zeggen. "Ik kom eraan."

Een kwartier later zit Alie aan het bed van haar man Henk. Hij ademt moeizaam, rochelend. Af en toe valt hij zelfs stil. Dan schuift ze dichter naar zijn gezicht toe tot hij plotseling scherp en piepend inademt. Zachtjes laat ze haar eigen adem ontsnappen, hij is er nog.

Henk drijft ondertussen steeds verder weg. Zijn ogen heeft hij al dagen niet meer geopend. Welke dag is het eigenlijk? Het besef van tijd is hij kwijtgeraakt, samen met zijn vermogen tot logisch nadenken. Hij kan geen chocola meer maken van de enkele woorden die nog tot hem doordringen. Chocola, vond hij dat nou lekker of juist zijn vrouw? Hoe heette ze ook al weer? Wie is daar? Henk voelt dat iemand zijn hand pakt. Dat voelt gek. Hij ademt scherp in. 

Hoe zou het zijn, de dood? Hij dacht altijd dat het gewoon ophield maar nu hij zo in dit niemandsland zweeft, twijfelt hij. Zijn vrouw, hoe heette ze nou ook alweer, zei altijd dat hij naar de hel zou gaan omdat hij niet in God geloofde. Iets met eeuwig branden, dat ziet hij nou niet direct zitten. Laat het dan maar gewoon afgelopen zijn.

Geluiden dringen nu niet langer tot hem door en ook die hand, of wat was het eigenlijk, voelt hij ook niet meer.

Henk is.

Niet meer. Alie zit voorovergebogen en  wacht op de scherpe inademing maar ziet in plaats daarvan de lijn die de hartslag van haar man toont op de monitor naast het bed vlak worden. "Zuster!"

Henk opent zijn ogen. Kan dat? "Ja, dat kan. Had je niet gedacht hè! Straks vervaagt dat lichamelijk besef wel hoor," hoort hij een stem zeggen. "En, wat vond je van je eerste avontuur op aarde als man? De volgende keer misschien als vrouw? Of wil je het nog eens als man proberen? Als homo kan ook.