Ik-perspectief

- Heeft iemand tips?

Die gedachten van je hoofdpersoon in de verleden tijd zetten?

Het hatelijke aan suggestieve vragen was dat het rebelleren niet zoveel voldoening gaf als wanneer iemand je iets beveelde.

Op deze manier is het toch duidelijk dat de verteller het destijds hatelijk vond - en er tegenwoordig mogelijk anders over denkt?

Als je in de onvoltooid verleden tijd schrijft, wordt het verhaal altijd in retrospectief - terugblikkend - verteld. Ook een ik-personage kijkt terug op wat gebeurde, wat hij voelde, wat de gevolgen waren en hoe de gebeurtenissen afliepen. Zijn gedachten, echter, kunnen nog steeds actueel zijn. Een voorbeeld:

Ik kan niet tegen mosselen. Twintig jaar geleden, toen ik met een vriend uit eten ging, had ik al niet zo'n goed gevoel bij de aanblik van die zwarte schelpen in de hoge pan. Bij thuiskomst, na een gezellige avond, speelde mijn maag op. 

Dit is het verslag van een gebeurtenis die illustreert dat het personage mosselen niet verdraagt. Toen niet. Nu niet.

In jouw geval redeneert het personage dat er veel vervelende dingen zijn in het leven, maar dat de hoofdprijs gaat naar de laatste dag van de zomervakantie. Dan volgt het verhaal, als illustratie van de stelling. En nog steeds zijn er veel vervelende dingen in het leven, waarbij de laatste dag van de zomervakantie de kroon spant.

Hetzelfde met de gedachte over suggestieve vragen, en het gegeven dat het personage nooit kwaad is op Amber. Toen niet. Nu niet. Nooit.

De algemene bevindingen van het personage zijn stellingen, beweringen - en die illustreert hij met herinneringen, vertellingen. Je zal dan wel consistentie in de beweringen moeten aanhouden. Lukt je dat niet, omdat het personage na verloop van tijd andere inzichten krijgt, dan kun je het verhaal beter vertellen zonder de beweringen.

Vraag je af waaróm je de beweringen nodig hebt voor je verhaal.

Hartelijk dank voor de reacties! Ik ben het intussen toch aan het herschrijven in de tegenwoordige tijd (belevende ik). Dit lost toch het een en ander op. Frustrerend wel hoe je het ene probleem oplost en dan weer op een hoop andere problemen botst :'). Ach, zo blijven we bezig!

De zin:

"Het hatelijke aan suggestieve vragen is dat het rebelleren niet zoveel voldoening geeft als wanneer iemand je iets beveelt."

Lees ik heel erg als een uitleg van de schrijver-ik in plaats van de beleef-ik. Misschien dat je het meer zo kunt doen:
"Ik haatte zulke suggestieve vragen. Wat kon ik er op antwoorden? Je kunt niet met voldoening "nee" zeggen als iemand je wat beveelt. Ik bleef nog anderhalve minuut gefrustreerd liggen."

Ook de zin:

"Aangezien het nog maar 11u34 was, kon ik best nog even blijven liggen."

Dat woord "aangezien" en de constructie '"ik kon", maakt het ook meer schrijver-ik, naar mijn mening. Misschien meer zo:
"Ik bleef nog even liggen, het was immers pas 11u34".

Succes.

Bedankt voor de tips, ik ben helemaal akkoord. Ik ga er alvast mee aan de slag!

Hoi,

Dit stuk viel me ook op: "Mama, papa en Amber stonden frisgewassen en netjes aangekleed in de gang te wachten..."

Terugblikkend, als verteller gebruik je dan de taal die je nu gebruikt of die je toen gebruikte? mama, papa en Amber kan dan worden: Mijn ouders en Amber.

een rebbelerende puber zijnde zal vast niet voor "mama en papa" gaan, of spiegel ik nu teveel :)

A.

Haha, nee klopt! Ik merkte dat ik verder in het verhaal veel vaker spontaan 'moeder' en 'vader' gebruikte, dus ik had het al aangepast. Ik schrijf nu ook in de tegenwoordige tijd, en dus niet meer terugblikkend.