Opdracht #382 - Leven na de dood
Lieve papa en mama, kleine broer en zus, begint je brief. Voor de laatste keer stromen er tranen uit je ogen. Je hand trilt. Dit is de laatste brief die je ooit zal schrijven. Je tranen druppelt op het lege papier. Niemand begrijpt je, het zou niemand uitmaken als je dood bent. Je bent niets waard...
...althans dat denk je.
Nadat het je uiteindelijk gelukt is de nodige uitleg en excuses op papier te zetten, fluister je: ‘Vaarwel’.
Het zal niemand morgen iets uitmaken als je dood bent. Toch?
Het is 08:21 uur als je moeder je deur opent. Ze ziet je levenloze lichaam aan een strop bungelen. Je vader komt naar boven gestormd, bevrijdt je en neemt je levenloze lichaam in zijn armen. 'Mijn kindje...’ huilt hij.
Je moeder, die alles voor je over had, neemt het zichzelf kwalijk. Je vader neemt het zichzelf kwalijk. Wat iedereen ook zegt, het schuldgevoel blijft, tot hun dood.
Ze rapen álle moed bij elkaar en hand in hand kloppen je ouders om 09.30u op de deur van de klas van je broertje en zusje. Ze vertellen het nieuws. Je zusje kijkt met vochtige ogen recht in de ogen van je moeder. ‘Komt ze niet meer terug?’ je moeder schudt haar hoofd. Je zusje zakt door haar knieën en houdt het been van je moeder stevig vast. Ze heeft spijt van alle momenten dat ze ruzie met je maakte.
Je broertje, die stoere jongen die nooit huilt, loopt in tranen het klaslokaal uit. Thuis slaat je broertje met zijn vuist gaten in zijn kamermuur. Mijn mooie zusje met haar vrolijke lach is weg...
Iedereen huilt en mist jou. Iedereen wenst dat je weer terug zou kunnen komen,
maar dat kan niet, nooit meer.
Wil jij een eind aan je leven maken? Hoe zouden mensen zich voelen als jij er niet meer bent?
Zouden ze er niets om geven? Weet je dat heel zeker? Lees dan de tekst hierboven opnieuw.
Deze heb ik uit pijn en verdriet geschreven toen mijn beste vriendin zich in haar slaapkamer had opgehangen. Tien jaar later is de pijn en het gemis nog even sterk.
De dood zal jouw pijn stoppen, maar dat van je dierbare niet.
Geef de mensen die van je houden niet op, door jezelf op te geven!
Heftig verhaal. Het voelt…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Heftig verhaal. Het voelt niet gepast om er inhoudelijk op in te gaan. Bedankt voor het delen en sterkte.
Zeker een heftig verhaal en…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Zeker een heftig verhaal en vooral omdat het op een vreselijk waargebeurd verhaal gebaseerd is. Ik snap dat je dit van je afschrijft en anderen, die wellicht worstelen met het leven, wil helpen.
Ik ga er wel inhoudelijk op in. Los van een paar schrijffouten vult dit verhaal niet helemaal de opdracht in. Misschien had je wat af kunnen dwalen en kunnen fantaseren dat de overledene het verdriet ziet en dan spijt heeft.
GG
Hoi C., allereerst welkom op…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi C., allereerst welkom op het forum. Wat een indrukwekkend en triest verhaal zet je hier neer. Met ontroering, respect en herkenning gelezen. Het voelt inderdaad lastig om hier inhoudelijk iets over te zeggen.
Je schrijft met veel respect over de dood van je vriendin, uit verdriet en pijn, maar ik lees daar ook een stukje boosheid in en onbegrip dat ze haar dierbare deze pijn heeft aangedaan. Een emotie die ik heel goed begrijp. Een vriend van ons heeft hetzelfde gedaan.
Er vallen me twee dingen op in je verhaal:
Het meisje gaat in bed liggen, maar haar vader vindt haar hangend. Het zal ongetwijfeld zo gebeurd zijn, maar ik kan me niet helemaal voorstellen dat je eerst gaat slapen als je serieus een einde aan je leven wil maken. Mij lijkt dat je de brief schrijft en meteen handelt. Het lijkt me de emotie die de handeling aanstuurt. Die vriend van ons schreef een brief aan zijn vrouw en zij vond hem in het schuurtje.
Het meisje wordt om 7.21 uur gevonden, zijn haar broer en zusje op dat tijdstip al naar school? En - ik neem direct aan dat het zo gebeurd is, hoor - zou er niemand van de familie zijn die de kinderen van school haalt? Mij lijkt dat je als ouders zo overstuur bent dat iemand anders dit doet. Ik vond het tijdstip opvallend en de opmerking de ouders het broertje en zusje op school gaan informeren.
In dit stukje zou ik twee keer strop proberen te vermijden. Misschien zelfs "aan een strop bungelen" niet gebruiken. "Ze ziet je levenloze lichaam hangen" laat voor ons als lezer ook een duidelijk beeld zien. Je hoeft niet alles uit te leggen. Dat vader haar daar bijvoorbeeld eerst uithaalt voor hij haar vasthoudt, lijkt mij logisch. Misschien: Je vader komt naar boven gestormd, bevrijdt je en neemt je levenloze lichaam in zijn armen.
Op het eind mist nog een n.
Hoi C. Wat een heftig…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi C.
Wat een heftig verhaal. Veel sterkte.. (en hopelijk toch ook een gelukkig nieuwjaar).
Ik ga ervan uit dat dit een persoonlijk verhaal is, en dat maakt het lastig om er goed commentaar op te geven. Laat ik dan maar zeggen dat het de pijn rondom zelfmoord heel goed en (lijkt me) heel rauw en realistisch geschreven zijn: er is geen sprake van een bepaalde manier van 'mooier maken dan het is' wat bij deze onderwerpen nogal eens gedaan wordt, om het lees- of behapbaar te houden. Dat is knap gedaan.
Groet,
Nadine
Hoy, Ik ben er stil van…
Lid sinds
11 jaar 3 maandenRol
Hoy,
Ik ben er stil van. Wat een verhaal en ondanks het trieste er van geweldig geschreven. Ik heb er, verder lezend, tranen van in mijn ogen gehad, tot op het einde. Heftig.
Ik moet Fief bijtreden voor wat betreft haar twee opmerkingen. Maar dat doet niets af aan de sterkte van je vertelling.
Mooie eind boodschap.
Hoi C., Wat een…
Lid sinds
4 jaar 1 maandRol
Hoi C.,
Wat een indrukwekkend verhaal. Ik vind het erg goed geschreven.
Maar ga even kijken naar de chronologie van het verhaal. Want de manier van vertellen klopt niet helemaal.
Maar zoals ik al zei: heel indrukwekkend. Het komt goed binnen.
Groet,
Madrid