Opdracht #380 - Kerstnacht 1962

‘Opstaan meisje, we gaan zo naar de kerk’. Mijn moeder trekt mij voorzichtig uit het warme holletje van dekens. Meteen ben ik klaarwakker en weet het: De nachtmis! Nu ik vijf jaar ben mag ik voor de eerste keer mee.

Moeder helpt me in mijn kleren. Mijn doordeweekse jurk, want mijn nieuwe kerstjurk moet schoon blijven tot morgen. Over mijn jurk een vest.  Dan mijn maillot en tenslotte dikke sokken. Beneden zitten mijn broers en zussen in truien en vesten te wachten in de kamer.  Ze kijken allemaal slaperig en zeggen niets.  De kachel is uit, maar hij geeft nog een heel klein beetje warmte af. Ik ga er dichtbij zitten, op de grond. De koekoek in de klok roept vier keer.

Het wachten is op vader.  Boven slaat een deur dicht en ik hoor hem van de trap af komen. Even later komt hij in zijn dikke donkergrijze winterjas de kamer in. ’Iedereen klaar?’ bromt hij. We stommelen allemaal de gang in, trekken jassen aan en wanten. De groten helpen de kleintjes. ‘Mutsen op, want het vriest zeker vijftien graden!’ waarschuwt  vader. 

Omdat er veel sneeuw op de weg ligt, gaan we lopend naar de kerk. Ik loop hand in hand met moeder voorop. Daarachter in een rijtje mijn acht broers en zussen. De sneeuw op de weg voelt lekker zacht en dempt onze voetstappen.  Vader loopt achteraan om iedereen in de gaten te houden. Hij hoeft niet te mopperen want iedereen loopt braaf mee.  De stille winternacht maakt zelfs mijn drukke broertjes rustig.

De inktzwarte hemel wordt verlicht door duizenden sterren. In de verte zien we de lichten van het dorp. De intense kou dringt door alles heen. Mijn tenen en vingers tintelen. En wat is nog ver!

En dan, opeens, begint het. Als in een sprookje wordt de stilte van de koude kerstnacht onderbroken door de warme klanken van een trompet. Het komt van ver, maar met iedere stap die ik zet komt het dichterbij. ‘Stille nacht, heilige nacht…’, ik herken het liedje meteen. Mijn vader zingt al zachtjes mee en we vallen allemaal in: ‘…alles slaapt, sluimert zacht’.  Ik vergeet dat ik het koud had en zing mijn stijve kaken los. Uit de huizen in het dorp komen andere gezinnen naar buiten. De rij kerkgangers wordt langer en langer. ‘De herdertjes lagen bij nachte…’ klinkt het nu vanaf de toren en uit vele monden.

Ik duizel van alle warmte, licht en liefde om mij heen. Kerstmis is begonnen.