#376 Mijmering

Het duurde even voordat je me had, maar ik ben onder de indruk.

Ik had me er bij neergelegd: na de scheiding was er niet veel geweest waarover ik hetzelfde dacht als mijn moeder. De aarde mag dan vanzelf draaien, orde is iets wat opgelegd en afgedwongen moet worden.

Hier zou je van mij een heel boek over mogen volschrijven.

als klein meisje

Wait what? Val ik hier even gruwelijk door de mand. Daar hou ik van, dankjewel.

Ik heb nog zoveel vragen, geen makkelijk stuk. Hoe ik het zie, is je hp perfect in staat om zich af te sluiten van een onlosmakelijk deel van zichzelf en van alles wat mooi is. En is het conflict dat in haar huist op microschaal gelijk aan het conflict op wereldniveau. Ze negeert daarbij de Limits to growth en lijkt ook niet echt om mensenlevens te geven (als de begrafenis van haar moeder zelfs geen emoties teweegbrengt), hoewel ze pretendeert de mensheid te redden. Ik weet niet of je het zo bedoeld hebt. Van mij mag je daar gerust nog wat over uitweiden, maar niks moet uiteraard.

De laatste zin betekent voor mij een besef dat het leven met haar moeder haar wel veel gaf, maar dat de enige manier voor haar om met het verlies van haar moeder om te gaan, was om zich af te sluiten en zich te storten in de wereld van de ‘koude’ cijfers.   

Hoi Bobcom,

Ik vind dit verhaal wat moeilijk te volgen. Je schrijft per alinea over zodanig andere momenten, plaatsen, samenhang en sfeer dat ik de samenhang niet zo vlot vind. Ik zie dat je als boodschap hebt dat de aarde hoe dan ook doordraait, of je nu een fijn leven hebt of niet, de economie al dan niet doordraait of zelfs er iemand sterft. Wat dat betreft is een klimaattop mooi gekozen. 
'Staccato' komt in me op om te beschrijven waarom het niet werkt voor mij. De alinea's lopen nogal staccato in elkaar over. Als je die net iets in elkaar zou laten overlopen, denk ik dat het verhaal wat makkelijker zou lezen. 

Groet,

Nadine
 

Hallo Mespunt, dank je wel. "en heel boek over volschrijven" gaat niet gebeuren. Ik ben al flink over mijn woordentax.
Annabe: jammer, net zoals de werkelijkheid heeft mijn verhaaltje geen boodschap: het is altijd de toeschouwer die de betekenis geeft. Mijn hoofdpersoon (Christine?) dwaalt gewoon een beetje door haar herinnering, lanceert wat gemeenplaatsen en laat doorklinken wat volgens haar echt belangrijk is. Dat daarover discussie mogelijk is: uiteraard, veel zelfs, maar niet met haar en haar soort mensen.
Nadine: als er al een boodschap in mijn verhaaltje zit dan is dat niet dat de aarde sowieso doordraait, ongeacht het reilen en zeilen van individuen en economieen, maar dat het lot van de aarde, de natuur en het individu mensen met een missie geen lor uitmaakt. Of die missie economie of milieu heet dondert verdert niet: als de mens niet blind geboren wordt, dan wordt'ie het wel gemaakt door opvoeding of bezigheden. Om dat te accentueren heb ik de gedachten in de laatste alinea van verleden / verleden toekomende tijd omgezet naar tegenwoordige / toekomende tijd.
Ik zou de alinea's in het verhaaltje eerder "semi-attacate" dan "staccate" noemen: in elke alinea zitten wel elementen die naar de voorgaande verwijzen, behalve daar waar mijn "Christine" even een eigen gedachtenspoor volgt. Leest idd lastiger dan "en-toen"-verbindingen, maar het maakt de boel wel levendiger. Vind ik, natuurlijk.

Hoi Bob, ik vind het een prachtig verhaal. Ik lees er niet meteen de opdracht in. Die heb je en passant er wel in verwerkt met Loesje, maar de nadruk ligt voor mijn gevoel meer over hoe de levensloop van de hp werd bepaald door haar ouders.
Toch vind ik het een prettig te lezen verhaal. 

Maar Mama liet mij steeds vaker alleen met au pair Elise om samen met actievoerder Theo de natuur te redden. Op een dag kwam ze helemaal niet meer thuis: in de lege varkensstal die ze aan hadden gestoken sliep een zwerver, en toen Mama naar de gevangenis moest kwam ik bij Papa te wonen. Daar leerde ik de schoonheid van een sluitende begroting kennen en dat je om dromen te verwezenlijken eerst een overschot op je balans moet hebben. Dankzij dat besef ben ik nu één van de vrouwen die de economische wereldorde kan behoeden voor een dreigende chaos.

In deze alinea ga je ineens over op een meer kinderlijke vertelling, terwijl de rest van het verhaal meer afstandelijk/volwassen/zakelijk is. Is er een reden waarom je Mama met een hoofdletter schrijft?
Op een dag kwam ze helemaal niet meer thuis: in de lege varkensstal die ze aan hadden gestoken sliep een zwerver, en toen Mama naar de gevangenis moest kwam ik bij Papa te wonen.  ---> achter gestoken hoort een komma. Ik zou er twee zinnen van maken. 
... sliep een zwerver. Toen mama ...

Als het huis straks verkocht was zou een kind Loesje misschien vinden en er een gelukkiger jeugd mee doorbrengen dan ik had gedaan.  ---> achter was hoort een komma

Hoi Fief, dank je wel voor je reactie. De kinderlijker vertelstijl (en de hoofdletters van Mama en Papa) die je terecht signaleert heb ik expres gekozen omdat mijn hoofdpersoon (die ik in gedachten Christine noem) teruggaat naar haar kinderjaren. Op de een of andere manier voelt het beter om die op een wat kinderlijker manier te vertellen dan op de nuchtere zakelijke toon die de latere "Christine" van het intro kenmerkt. Ik heb wel geprobeerd in de mijmeringen iets van de ontwikkeling van klein meisje tot afstandelijke wereldvrouw te laten terugkomen, maar weet niet of dat voldoende uit de verf komt. Zes regels is niet veel om een een hele jeugd in te vangen. 
Je "kommarecties" worden zoals gebruikelijk in dank aanvaard en uitgevoerd. In de pyromane passage komt een punt in plaats van een dubbele punt, dat is idd. leesvriendelijker.
Verder heb ik ontdekt dat je je reactie eerst moet opslaan voor je je verhaal aanpast. Anders kan je je repliek opnieuw typen :-(.

Ah Bob, bedankt voor je reactie. Dan kan ik alleen maar respecteren dat het Christines verhaal is. Ik denk dat ze met alle ideeën die ze heeft, meer met haar moeder gemeen heeft dan ze beseft.