#376 - Xavier
“Xavier, kom je je limonade halen?”, riep ik door de open keukendeur. Het was prachtig weer en ik had daarom de keukendeur open gelaten waardoor ik gelijk een oogje op mijn kleinzoon kon houden die in de tuin op zijn driewieler aan het fietsen was.
“Xavier, hoor je me?”
“Xavier?”
Waar zit die knul, dacht ik en met het glas limonade in de hand liep ik naar buiten. Daar zag ik al snel dat de poort open stond en ik werd onmiddellijk erg ongerust: Hij zal toch niet de straat op gefietst zijn? Snel scande ik de tuin, leeg, en rende de straat op. Zowel links als rechts zag ik niemand, maar toen ik naar voren keek en de vijver zag bekroop me een vreselijk voorgevoel.
Angstig begon ik te rennen.
Al lopend haalde ik mijn GSM uit mijn broekzak en toen ik bij de waterkant was aangekomen zag ik tot mijn afgrijzen de fiets van Xavier half uit het water steken. O, kut, nee. Hoe lang is hij al weg? Ik werd helemaal koud en de meest ondenkbare gedachtes vulden mijn hoofd. Terwijl ik 112 indrukte sprong ik in het water.
“112 alarmcentrale, zoekt u politie, brandweer of een ambulance?”
“Dat weet ik niet, mijn kleinzoon is in het water gevallen en ik kan hem niet vinden!”
“Moment, ik verbind u door.”
Met de telefoon aan mijn oor trok ik de fiets uit de vijver en tastte rond in het water maar ik voelde niets. Ik moet Yvonne bellen, dacht ik.
“Alarmcentrale brandweer, wat is het adres?” hoorde ik in mijn oor.
“Tulpstraat 42, kom snel, ik kan hem niet vinden.”
“Blijft u aan de lijn, we komen er direct aan.”
“Dat kan niet, ik moet mijn dochter bellen.” Ik hing op om het nummer van Yvonne te kiezen. De telefoon ging direct naar de voicemail. Veel te hard sprak ik: “Yvonne, kom onmiddellijk naar me toe, ik kan Xavier niet vinden.” Ik gooide de telefoon op de kant en ging verder met zoeken.
Even later hoorde ik sirenes de straat inrijden en zag ik twee brandweerwagens en een politieauto stoppen. De sirenes verstomden en de hulpverleners sprongen uit de wagens.
Op dat moment hoorde ik: “Hee oop, waarom sta je in het water?” Ik draaide me snel om en zag Xavier staan met een voetbal onder zijn arm terwijl hij een beetje beduusd naar al die mannen keek.
Jij schrijft vaak van die…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Jij schrijft vaak van die heftige verhalen. Dat bedoel ik niet positief of negatief, maar het valt me op. Ze zijn nooit saai in elk geval. Dit hier is ook weer zo'n nachtmerrie. Gelukkig loopt het met een sisser af.
Volgens mij houd je een oogje in het zeil, óf een oogje op iemand, maar niet allebei tegelijk. Hoewel het niet noodzakelijk is denk ik dat ik het prettig zou vinden om vrij vroeg in het verhaal een hint te krijgen over de leeftijd van het kind.
Ik ben fan van je ondenkbare gedachtes. Wat ik ook heel goed vind is hoe je de paniek tot uiting laat komen in het gesprek met de alarmcentrale. Het geen antwoord kunnen geven op een simpele vraag en het niet aan de lijn willen/kunnen blijven komt op mij heel realistisch paniekerig over.
Strikt genomen is een kleinkind natuurlijk geen voorwerp, maar een kniesoor die daarover valt. Goed verhaal!
Hoi Taco, weer een mooi…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Taco, weer een mooi verhaal. Ik had in het begin een kleiner kind in gedachten, maar die zou geen "hé, oop" gezegd hebben.
Mooi geschreven en de angst is levensecht. Inderdaad wat Mespunt zegt, geen voorwerp, maar wel dierbaar.
@mespunt, ik heb een…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
@mespunt: Ik wilde dit verhaal over een jongetje van een jaar of 5 laten gaan. Ik heb een driewieler toegevoegd om de leeftijd te duiden en die "in het het zeil houden"-zin ingekort.
Dit soort heftige verhalen zijn steeds de eersten die in mijn brein opkomen. Ik weet niet waarom ik vooral horror bedenk, misschien is het makkelijker dan een subtiel, gelaagd verhaal. Dit verhaal liep in de eerste versie overigens niet goed af maar dan had ik echt niet aan de opdracht voldaan.
Dank voor het compliment, jij ook bedankt @fief
Hoi Taco, Een mooi en…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Taco,
Een mooi en heftig verhaal. Je hebt mooi in laten zien hoe niet alleen voorwerpen emotionele waarde kunnen hebben. De paniek van opa spreekt boekdelen. Omdat je steeds ´in de actie blijft´ wordt die angst bijna tastbaar.
Ik zag toevallig in een eerdere reactie je de driewieler had gebruikt om aan te geven dat je over een kleuter schreef. Dat is een fijne, subtiele manier om de leeftijd van een kind aan te duiden.
De zin “Dat kan niet, ik moet mijn dochter bellen.” vind ik apart gekozen. Toen ik hem voor eerst las dacht ik: waarom zou je? Het is vooral van belang dat je de alarmcentrale aan de lijn houdt voor een goed verloop van de hulpverlening.
Maar na een tweede keer lezen zag ik dat het laat zien hoezeer opa in paniek is. Goed gevonden.
Erg mooi gedaan.
Groet,
Nadine
Dag Taco, Ik vind het…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Dag Taco,
Ik vind het herkenbaar om dit soort scenario's te bedenken. Sinds ik kinderen heb, heb ik dat ook. Het is een goed verteld verhaal. Leuk om te lezen, al ben ik vooral opgelucht dat Xavier niet in het water is beland. De vraag over de leeftijd van het kind heb je inderdaad creatief opgelost.
Of dit soort verhaal makkelijker is, weet ik niet. Ik ben zelf ook nog maar net begonnen met hier te schrijven en probeer wat verschillende dingen uit. Dat gaat el gepaard met wat onzekerheid, maar ik leer er veel uit. Ik weet niet waar het me brengt, als het me al ergens brengt. Als het je toch wat zou zeggen om een wat jij 'subtiel, gelaagd verhaal' noemt, te schrijven, kan ik je alleen maar warm aanmoedigen.