#375 - Passie voor mijn werk

Hallo Markus, welkom op het forum. Wat een bijzonder verhaal, luguber, maar toch met een glimlach en plezier gelezen. Wat je precies met de laatste zin bedoelt, is me nog een raadsel. Als je die weg zou laten, zou je nog steeds een afgerond verhaal hebben. 

Hij huilde krokodillentranen en wilde graag de erfenis, zij troostte hem en zei dat ze een mooi leven had gehad en dat het goed was zo. ---> dat hij bij zijn moeder huilt omdat hij de erfenis wil hebben, dat zie ik niet voor me. Als mijn zoon zo bij mij zou komen, zou ik hem niet troosten en zeggen dat het goed was. Ik zou het eerder geloofwaardiger vinden als de hp de man bijvoorbeeld op de gang treft en hij dan bekent dat hij de erfenis graag wil hebben.

met een glimlach weer thuis kom.  ---> thuiskom

Wat een verrassend en origineel verhaal. Je schrijft echt heel prettig, ik las je stuk met plezier, ondanks dat je natuurlijk een behoorlijk luguber en ongewoon onderwerp aansnijdt. Goed gedaan!

Wat kleine dingetjes die mij opvielen: ik weet niet of ik expliciet had vernoemd dat het de roeping van het hoofdpersonage is om mensen te vermoorden. Niet alleen omdat het daardoor een beetje zijn kracht verliest - misschien was het sterker geweest om het als een soort eufemisme te verwoorden - maar ook omdat uit de rest van het stuk blijkt dat je hoofdpersonage het niet echt ziet als vermoorden, maar als mensen een dienst doen. Als je laatste zin wijst naar een soort van 'beroependag' op de school van het kind van het hoofdpersonage (dat is de ingeving die ik erbij kreeg), snap ik het wellicht beter, omdat je er dan explicieter in zou moeten zijn om het voor de kinderen begrijpelijk te maken. Maar ik denk dat je verhaal sterker zou zijn zonder die laatste zin, dus in dat geval is het expliciete ook niet nodig. 

Het enige wat ik wel mis is de opdracht zelf, de 'transformatie' of het 'effect'. Dat zie ik er niet echt in terug, tenzij je doelt op het effect wat je hoofdpersonage op anderen kan hebben. Verder heel goed geschreven!

Hoi Fief en desuccesschrijver, dankjewel voor het warme welkom en uitgebreide feedback. Fijn dat mijn schrijfsel je een glimlach heeft kunnen ontlokken, al is het wat luguber (wees gerust: mijn eigen roeping ligt ergens anders, het is geen autobiografie...).

Goeie feedback, dank daarvoor. Ik was inderdaad een beetje aan het stoeien met het neerzetten van het transformerende moment, maar oh, die 400 woorden waren zo onverbiddelijk! Dus tijdens het schrappen en herschrijven is vast ook wat duiding verdwenen. Die laatste zin was bedoeld om het nog een wrangere twist mee te geven, alsof de hp inderdaad op een beroependag op school aan het vertellen is. Voor het afgeronde verhaal had die zin net zo goed weggekund, maar ik vond de extra transformatie die erdoor voor de lezer ontstaat wel leuk, en bovendien gaf het me de ruimte om wat meer to the point en kort te schrijven. Het was tenslotte - after all - een presentatie voor kinderen. Dus @desuccesschrijver: mijn doel was eigenlijk om twee 'momenten' te hebben. Het soort van eurekamoment dat de hp heeft in het verzorgingstehuis, en op het eind eentje voor de lezer.

Fijn om bij mijn eerste verhaal zulke leuke en inhoudelijke reacties te krijgen in ieder geval, ga daar vooral mee door.

Markus, een verhaal boordevol onuitgesproken inhoud. Voor mij had er nog verwezen mogen worden naar het feit dat de oorspronkelijke 'roeping' bij sommige uitverkorenen uiteindelijk toch uitmondt in winstbejag of andere doelen die worden nagestreefd, denk maar aan de vele schandalen in kloosters, die alsmaar meer aan het licht komen. Zelf vind ik je laatste zin net goed passen bij het verhaal, na de elektrieker, de anesthesist en de brandweerman komt het nieuwe beroep van de euthanasist ter sprake. De term 'vermoorden' kan je afzwakken en door 'helpen inslapen' vervangen. Het doet mij denken aan mijn eigen 'beroependag' op school waar toen voor het eerst het beroep van kinesist ter sprake kwam (kan je nagaan hoe lang dat reeds geleden is). Dit soort dagen wordt trouwens meestal voor zeventien tot achttienjarigen georganiseerd en dat zijn geen kinderen meer. Benieuwd naar meer van je werken. 

Hoi Markus, met jouw uitleg is het voor mij duidelijker. Dan klopt de laatste zin wel. Misschien kun je het iets meer verhalend schrijven. Nu is het een spreekbeurt. Vertel bijvoorbeeld hoe de kinderen reageren, de sfeer in de klas, was de hp zenuwachtig, dat soort dingen.