Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 374 Oma

‘Knibbel knabbel knuistje, wie knabbelt er aan mijn huisje?’ 
Ik schiet in de lach. Echt iets voor oma. Nog altijd vol energie en grapjes, ondanks haar hoge leeftijd. Het voelt goed dat ik ‘ja’ heb gezegd toen ze vroeg of ik weer eens een ouderwets nachtje bij haar kwam logeren.
Nadat we bij het avondeten herinneringen aan vroeger hadden opgehaald en ik haar oppervlakkig iets over mijn onderzoek over het behoud van flora en fauna had verteld, nam ze me, zwaar leunend op haar wandelstok, mee de achtertuin in. ‘Kom Lotje. Laten we nog eens kijken wie de meeste sprookjes kent.’
Ik wilde enthousiast reageren, maar dat lukte niet, omdat de diepe, donkere en verwaarloosde tuin slechts door een schrale maan wordt verlicht. Met gespitste oren en een hartslag van ver boven de honderd schuifelde ik schrikachtig achter haar aan tot ze plotseling vanachter een struik de heks van Hans en Grietje imiteerde. 
Om haar niet teleur te stellen hurk ik achter de struik ernaast. ‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is het mooiste … ' Mijn adem stokt en er trekt een rilling door mijn lijf. Een spin! Op nog geen twintig centimeter afstand van mijn gezicht. Zo groot dat ik de haren op zijn poten kan tellen. Met zijn gigantisch kruis lijkt hij op een hogepriester die naar me kijkt alsof ik de zondaar ben. Iets in me zegt ‘opstaan!’, maar in plaats daarvan val ik totaal verlamd op mijn knieën in de bladerdrab, terwijl angstzweet mijn poriën openbreekt. Hij beweegt! Met zijn bolle ogen strak op me gericht komen acht poten langzaam mijn kant op. Ik wil schreeuwen maar de walm uit de rottende bladeren beneemt me de adem. Ik sluit mijn ogen.
Ra, ra, wie ben ik.’ Iets knokigs omklemt mijn gezicht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Mooi eind. Goed beschreven hoe de hoofdpersoon uit respect 'maar meedoet'.

Ik blijf tijdens het verhaal wel wat op afstand, waardoor ik niet echt bij de angst kom. Hoewel de uitsmijter dan weer wel rillingen bezorgd. (En zou het echt wel oma zijn?)

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Carneli, bij de verwaarloosde diepe achtertuin begin ik nattigheid te voelen, de spanning stijgt. Bij de tweede keer lezen begreep ik pas de functie van de eerste regel; aanvankelijk dacht ik  dacht ik dat dat je titel was. 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oh Carneli, mijn frank moet nog vallen bij je einde, denk ik. Frustrerend. Misschien zie ik het morgen helder.

Dit vind ik een heel leuke zin: Met het kruis op zijn rug lijkt hij op een hogepriester die naar me kijkt alsof ik een zondaar ben.

En verder broed ik nog wat op wat het einde wil zeggen.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Carneli, elk verhaal over spinnen doet mijn nekharen overeind staan, dus daar heb je me al. Ik zou de angst geloofwaardiger vinden als het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van een kind. Dan zou je verhaal naar mijn idee veel sterker zijn. Ik zie de hp als volwassene niet echt met een oude vrouw door de tuin sluipen.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Annabe

Hallo Annabe, hindert niet. Jij hebt als lezer altijd het laatste woord.

Hoi Fief, ik heb wel degelijk ooit met mijn oma in het donker door een tuin gelopen, er staat nergens dat ze sluipen. Maar dat terzijde.  Ik had eerst een versie vanuit een kind, alleen moest de  beleving ook vanuit het kind blijven en daar worstelde ik mee, want ik vond het ook wel leuk dat iemand die met het milieu bezig is, bang is voor spinnen. Ik ga me beramen. Dank voor je suggestie!

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooie uitsmijter. Suggestief. Je zet hiermee de verbeelding aan het werk, wat zeker bij verhaaltjes over angst een sterkte impact heeft op de lezer.

Graag gelezen.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Carnelli,

Ik heb, net als Fief een klein beetje moeite met een gehurkte oma achter de struiken in een donkere tuin. Maar dat zal aan mijn eigen referentie liggen vrees ik. Jouw oma was gelukkig energiek en gezond, dus het moet kunnen.

De zin met het kruis en de priester vind ik erg mooi. Je geeft de spin hiermee nog een extra dimensie mee.

"terwijl angstzweet over mijn gezicht en ruggengraat stroomt." -> Deze zin mag van mij wel iets subtieler, bv. 'terwijl angstzweet op mijn gezicht en ruggengraat prikt.' Bij stromen denk ik direct aan hele rivieren. 

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Carneli, 

Mooi verhaal. Na een paar keer lezen en je uitleg begrijp ik je doel en vind ik het een heel goed verhaalidee. Ik denk alleen dat het net te ingewikkeld is opgeschreven voor het aantal woorden. Dat komt denk ik met name door de wisseling van tijdsperspectief (tt, vt, tt). Ik denk dat als je het opschrijft zonder de uitgebreide terugblik dat het idee iets beter overkomt in het licht van deze opdracht. Al mis je dan het effect van het knibbel knabbel knuisje en het in de lach schieten wat wel echt een hele leuke start is. 

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Tof verhaal! Goed gevonden die vage grens tussen sprookje en realiteit. En die 'Kom Lotje'. Je had geen betere naam kunnen bedenken. Bij ons zeggen omaatjes dat tegen kleine meisjes ook al noemen ze niet Lotte. Groetjes, V.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Carneli,

Heel graag gelezen. Mooi hoe oma de vroegere tijd in het heden wil herbeleven. Een aangepaste setting voor het vervolg in de tuin verhoogt de spanning en ik was echt benieuwd wat er ging komen. Knap om dan die spin op het toneel te laten verschijnen.

Een kleine bemerking. Hoe kan de spin, terwijl ze met haar rug naar me toegekeerd zit, want ik kan het kruis zien, naar mij kijken? Misschien ken ik de anatomie van een spin niet goed?

Bij het einde vroeg ik me af of het oma wel was. Voor de rest een prachtig verhaal waarvan ik genoten heb.

 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Carnelli,

Spannend verhaal. Ik vond ook de zin "Met zijn gigantisch kruis lijkt hij op een hogepriester die naar me kijkt alsof ik de zondaar ben." heel mooi werken.

Paar puntjes:
1. De maan "wordt" verlicht moet denk ik "werd" zijn? De rest is wel in verleden tijd.

2. Ze zit gehurkt, er verschijnt een spin voor haar gezicht. Vervolgens in jouw verhaal valt ze op haar knieën in de bladerdrap, wat voor mij (vanuit gehurkt zitten) eruit ziet dat ze voorover valt. Dat lijkt me onlogisch met een spin juist vóór haar gezicht. Ik zou zeggen dat ze op haar kont in de bladerdrap valt (achterover, weg van de spin).
3. In het algemeen kan je misschien wel het verhaal beginnen meteen in de tuin. De functie van het stuk voor de tuin zie ik niet echt. 
4. Mooi einde, "knokig" mooi gekozen :).

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Karel, fijn dat je jouw gedachten op oma los hebt willen laten.  Ik heb de 'hurkva'l uitgeprobeerd en het kan wat mij betreft allebei. Op je hurken zit het evenwicht meestal in het midden, tenzij je uit India komt :D
Ze is verlamd van angst hè, dus dan kan ze niet kiezen hoe ze valt. Het verhaal staat gedeeltelijk in de tt en gedeeltelijk in de vt, De hp IS in de tuin = tt en denkt terug naar hoe ze er gekomen is in de ovt. De tuin wordt dus door de maan beschenen.

Met deze reactie probeer ik zelf ook helder te krijgen of het allemaal klopt hoor. Dank je wel!

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Carneli ... Graag gedaan :)! Probeer het nog eens voor te stellen als je op je hurken zit, met je evenwicht in het midden, en dan laat iemand je opeens van voren schrikken (door voor je gezicht te springen), kijk dan nog eens welke kant je opvalt ;).

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Karel: Oké, oké mijn bips. Maar toch laat ik het zo. Angst doet gekke dingen met een mens. ( bovendien wil ze opstaan, dussss . (Knipoog terug :D)