#374 De Winactie

De hand van Bob lag als bevroren op zijn computermuis. Het lukte hem niet om zijn hand ook maar iets te bewegen. Sterker nog, zijn hele lichaam was tot stilstand gekomen. Het enige bewijs dat de tijd in zijn kamer nog verstreek was het flikkerende licht van zijn computerscherm. Chipskruimels, vieze was en zijn ongeschoren gezicht werden in een schouwspel van schaduw en overbelichting getoond alsof zijn kamer de coupé van een nachttrein was.
     Hij staarde, kon niet anders dan staren, naar de boodschap op het scherm. Winactie, stuur je gegevens naar dit emailadres en je kan een Charizard Gold winnen van de eerste generatie.
     Oh God, zijn hele leven al, vanaf het moment dat hij met Pokemonkaarten in aanraking kwam, wilde hij de Charizard Gold hebben. Het was een kaart waar hij met vriendjes over sprak zoals de kloosternonnen over de Paus: je wist dat hij bestond, maar je alleen al voor proberen te stellen om in de nabijheid van zo'n legende te kunnen komen was al heiligschennis. Uiteraard waren dit soort Duivelse kaarten verboden, wat ze alleen maar saillanter maakten voor Bob.
     De kaart was onbetaalbaar, onvindbaar, en er waren genoeg momenten in zijn leven geweest dat hij er niet eens meer aan gedacht had. Maar nu, zoals een dood gewaande kat na jaren plotseling toch op de stoep kan verschijnen, stond Charizard voor hem - in kaartvorm dan.
     'Godsamme!' riep Bob, terwijl hij zijn lichaam nog steeds niet kon bewegen. Druppeltjes angstzweet gleden vanaf zijn arm via zijn bleke hand tot op de computermuis. Zo graag als hij deze kaart wilde, zo bang was hij altijd geweest voor online winacties. Terecht natuurlijk. Het waren vaak oplichtingspraktijken waarbij dieven je gegevens of zelfs je identiteit wisten te bemachtigen en je in een financiële, juridische en persoonlijke ellende konden storten.
     'Ik wil niet,' fluisterde hij, terwijl zijn hand de muis in beweging zette en de cursor naar zijn gmail account leidde. "Nieuwe email."
     Hij stopte zichzelf.
     ‘Nee, nee, nee,’ fluisterde hij. ‘Het is duidelijk oplichting, ik moet dit niet doen.’
     Maar hij rook de kaart bijna. Echt klassieke kaarten konden, ook al zaten ze waarschijnlijk in beschermend plastic, die geur behouden als uit een Chinese antiekwinkel. Iets dat wijzer of ouder dan deze wereld is bijna, alsof de ziel van het voorwerp het feit dat het een stukje karton is kan overstijgen. Hij wilde hem! Zijn hart racete in zijn keel en zijn tong was dik en droog. Het was een lap vlees in zijn mond dat steeds meer vocht verloor door zijn snelle ademhaling. Bob wilde wegrennen, alles wegklikken, de stroom eraf gooien, maar zijn handen - inmiddels op het keyboard - hadden al redactie@pokemononline.nl ingevuld, zijn gegevens in de email gezet en zelfs een kopie van zijn paspoort bijgevoegd. Zijn maag voelde licht als bij een sprong in een ravijn toen hij op "verzenden" drukte. Toch ... er was een kans dat er in dat ravijn zachte matrassen en diamanten zouden liggen. Of, beter nog, een Charizard Gold van de eerste generatie.

Het duurde slechts drie dagen voordat zijn rekening was geplunderd. Het duurde twee weken voordat een deurwaarder op de deur stond te bonken omdat er blijkbaar in zijn naam leningen waren afgesloten bij een Zuid-Afrikaanse bank. De agent die na een maand de inval leidde, zag een magere, uitgeputte man die nog net "Charizard?' fluisterde voordat hij van angst en uitputting zijn laatste adem uitblies.