# 374 - Down
Hij was 19 en ontmoette eindelijk zijn eerste liefde. Sanne sprak hem aan, toen hij op het Zandvoortse strand op het punt stond te gaan surfen. “Kun je mij leren hoe ik mij op zo’n ding staande kan houden?” De rest van die zomer waren zij onafscheidelijk. Harald leerde haar surfen en zij leerde hem liefhebben. Een spontane vriendschap groeide uit tot een toegewijde relatie. Toch was Harald niet gelukkig. Sanne verzonk vaak in haar eigen gedachten en werd dan neerslachtig. Wanneer hij haar vroeg wat er mankeerde, week zij uit en probeerde hem gerust te stellen. “Er is niets. Ik heb gewoon veel om over na te denken.” Daarna pretendeerde zij dan onbezorgdheid en levenslust, maar haar hoge acteergehalte kon Harald niet misleiden. Hij bleef bezorgd over de gemoedstoestand van Sanne. Op een dag in november werd zijn vrees bewaarheid. Hij werd wakker door luid rumoer op straat. Hij stond op, keek naar buiten en zag een oploopje van mensen die hun blik op zijn dak richtten. Onmiddellijk drong het tot hem door wat er aan de hand was. Hij schoot zijn broek aan en snelde naar de zolder, waar het luik naar het platte dak openstond. Hij klom via de houten trap naar het dak. Door de laagstaande felle zon duurde het even voordat hij Sanne’s silhouet bij de dakrand kon onderscheiden. Hij wist meteen dat hij voor een verloren zaak vocht. “Sanne, ik ben het, Harald, wat doe je daar?” “Ga terug, Harald, ik kan niet meer”. Hij begon te trillen, deed een stap in haar richting, maar realiseerde zich dat hij, om bij Sanne te komen, vlakbij de dakrand moest komen. Zijn hevige hoogtevrees maakte dat tot een onmogelijke opgave. Hij stopte en zag hulpeloos toe hoe zij nog een keer omkeek en toen sprong.
Hoi Rvandiermen, een verhaal…
Lid sinds
7 jaarRol
Hoi Rvandiermen, een verhaal met impact. Alsof je het zelf hebt meegemaakt? Ik mis nog wel wat meer beschrijving van angst. Voor mij kan 'toen' in de laatste zin weg.
Het leest wat prettiger als je ruimte in de tekst creëert.
Heftig verhaal en ook zo…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Heftig verhaal en ook zo geschreven. In die zin knap gedaan. Mooie zinnen. Het is wat observerend geschreven, daardoor blijf ik wat op afstand.
Toch wringt er ook iets voor mij. De eerste angst die je beschrijft, is vooral de bezorgdheid die Harald heeft. Dat komt duidelijk -maar voor mij niet meteen als angst- naar voren. Misschien kun je meer nadruk op de angst om haar te verliezen leggen. De tweede angst is de hoogtevrees. Die komt wat plots. Misschien kun je die eerder subtiel introduceren. Nu moet ik als lezer wel erg snel schakelen binnen een paar zinnen.
Desalniettemin komt de heftigheid wel binnen, dus zeker geslaagd verhaal.
Hoi R, welkom op forum. Je…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi R, welkom op forum. Je hebt meteen een heftig verhaal geschreven, maar ook mij neem je niet echt mee in de angst. Je beschrijft hier twee angstige situaties. Harald ziet zijn geliefde op het dak staan en hij heeft hoogtevrees.
Het zou voor mij heftiger lezen als hij, ondanks zijn hoogtevrees, toch zijn geliefde probeert te redden en als je dan beschrijft hoe de angst voor de hoogte voelt. Nu zeg je alleen dat hij een hevige hoogtevrees heeft, maar je laat ons niet meevoelen met die angst.
Maar desalniettemin een goed verhaal.
Carneli gaf al aan dat meer ruimte in je verhaal de leesbaarheid verhoogt. Als je je verhaal in alinea's verdeelt en gesproken zinnen onder elkaar zet, leest het fijner. Bijvoorbeeld:
Hij wist meteen dat hij voor een verloren zaak vocht.
“Sanne, ik ben het, Harald, wat doe je daar?”
“Ga terug, Harald, ik kan niet meer”.
Hij begon te trillen, deed een stap in haar richting, maar realiseerde zich dat hij, om bij Sanne te komen, vlakbij de dakrand moest komen.
Nog een paar zeurtjes in de tekst:
Hij was 19 en ontmoette eindelijk zijn eerste liefde. --> leeftijden schrijf je gewoonlijk voluit: negentien
Sanne sprak hem aan, toen hij op het Zandvoortse strand op het punt stond te gaan surfen. --> de komma achter "aan" mag weg. De zin loopt door.
Door de laagstaande felle zon ---> achter laagstaande hoort een komma.
“Ga terug, Harald, ik kan niet meer”. ---> de punt hoort vóór de aanhalingstekens te staan. ... kan niet meer."