#374 Zusje

Angst omgezet in actie .. altijd goed, je moet je angsten het hoofd bieden. Alleen hier niet zo fijn voor zusje.

Klein zeurtje: 'Als hij huilt moet je even kijken' Dat moet 'zij' zijn denk ik

Oei, dat is een gruwelijke oplossing! GG

Misschien nog even kijken naar een paar 'enters' die niet nodig zijn?

Hallo John Doe, ik vraag me af wie hier echt angstig is? 

Wat schrijf je lekker, en dan die uitsmijter... Leuk!
Een klein dingetje: ik vind de moeder niet zo resoluut klinken; ze vraagt het gewoon heel aardig. Als je de term resoluut wil aanhouden, zou het eerder zijn: 'Zo, vanavond is het jouw beurt om je zusje te verschonen.' 

Ik vraag me wel af of het een angst is. Want waar is hij bang voor? Dat het kleine monster gaat schreeuwen? Of dat ze die luier helemaal volpoept? Als het dat eerste is, dan zou hij misschien door het huis kunnen sluipen. Als ze maar blijft slapen, hoeft hij niets te doen. En als ze dan begint te huilen, zou hij heel voorzichtig de deur kunnen openen, en zijn neus om de hoek van de deur kunnen steken. Ruikt hij iets? Ze kan natuurlijk ook huilen omdat ze haar speentje kwijt is. Het geeft net iets meer details die de angst verder aanscherpen. 

Dan nog dit: noem angst nooit angst, maar laat het voelen. 

Niet iedereen zal geweld tegen baby's fijn vinden om te lezen ;) Maar voor deze oefening was het leuk!

Hoi John Doe, een heftig verhaal. Ik lees echter geen angst in het verhaal, eerder irritatie of zelfs haat tegenover het zusje. 

Heb je met opzet elke zin onder elkaar gezet? Misschien kun je iets doen aan de witregels tussen de zinnen. Het leest zo niet zo lekker. Dat is jammer voor je verhaal.

Als je goed tussen de regels doorleest kan je lezen dat de angst speelt bij de oudere zus, mijn protagonist. Ze weet dat ze haar zusje iets aan gaat doen als ze wordt gedwongen iets te doen wat ze niet wil. Moeder weet dat maar gaat ervan uit dat het gewoon onwil is en onwennigheid.Met haar moeder erover praten durft ze niet met een drama als uiteindelijk gevolg.

John Doe, ik kwam dit nog tegen: Haar gezicht is rood, ze brult als op ik haar optil en de ceintuur van mijn kamerjas om haar nek. Een 'op' teveel.

Wat vreselijk als je bang bent om iets te doen waarvan je weet dat je het niet wil doen. Én dat je daarin ongehoord blijft.

De 'enters' op onverwachte plekken, maakt het soms bijna poëzie. Ik vind het een sterk gegeven, dat net niet goed uit de verf lijkt te komen. De angst van de hoofdpersoon om het zusje wat aan te doen is een heel beangstigend gevoel, lijkt me. Ik zou die angst wat eerder introduceren en subtiel benadrukken. Misschien door wat 'moordgedachten' langs te laten komen of 'die keer dat je met een kussen boven het hoofdje stond, gereed om die naar beneden te drukken'. Dan komt het eind nog heftiger en bijna liefdevoller naar voren.

Maar goed, dat is mijn opvatting. Jij blijft de schrijver. Kortom: sterk thema, sterk verhaal, met -voor mij- nog wat elementen om het nog sterker te maken.

Worstel vaak met de 300 woorden limiet. Wat doe je erin, wat laat je eruit. Als ik 600 woorden had kan ik ook meer met de gevoelens van zus doen, zoals een kussen boven het hoofdje of blauwe plekken op het lichaampje of om de nek. Maar dit is het, helaas...er is meer van te maken. 

Je schrijft mooi beeldend over geuren, geluiden en gevoel, dat vind ik knap.

In een verhaal kan natuurlijk alles, maar ik vind de moeder erg dom, want je hp, daar is duidelijk iets psychisch mee aan de hand. De moeder moet dat wel weten, het is haar eigen kind. Dwangstoornis? Ik las het verhaal met kromme tenen. Het kruipt onder mijn huid, want ik lees niet graag over geweld tegen baby’s….

John Doe,

Mooi verhaal. Wel verschrikkelijk maar heel goed weergegeven. Ik had het gevoel dat ik er bij stond en het was akelig. Ik heb in mijn omgeving ook verhalen gehoord van zulke neigingen maar dan met jongere kinderen. Toch heftig hoor.

Ik heb een paar knappe dingen gelezen vb 'Ik moet maken dat ik wegkom, voordat ... mijn ...' Knap afgebroken zin om de dringendheid van het gebeuren.