#371 Zeester en koffie

Cynthia sloot haar ogen en duwde haar hoofd dieper in haar kussen. Ze glimlachte vol anticipatie op haar eigen warmte die de dekens weldra zouden teruggeven. Schouders los, kaken los, gezicht ontspannen. Tijd voor de brief aan haar neef Johan. Ze schreef wel vaker in haar hoofd, vlak voor haar geest de realiteit losliet.

Een jaar eerder was haar vader overleden. Als alleenstaande vader had hij zijn heil gezocht bij zijn goede virend, Jack Daniels en helaas werd die vriendschap hem fataal. Cynthia had het jammer gevonden dat haar warme woorden bij zijn afscheid, stilvielen op een koud hart in een vreemde kist. Extra verdriet, gooi het maar op de stapel.  

Een brief voor Johan dus, niet gekiemd uit verdriet, wel uit de magie waaraan hij haar als kind had geïntroduceerd. Op hun vliegende handdoek hadden ze plekken bezocht waarop de werkelijkheid geen vat had. Anderen en hun kwetsende of onbegrijpende woorden klonken er als oemfoemtiptop of tinkobinkoapfelschmerz. Spechten hadden er pudding in hun hoofd, wat hen een dubbel voordeel opleverde: het was én lekker én het zorgde ervoor dat ze geen hoofdpijn kregen van al dat headbangen. De Cadillac van Cynthia’s vader kon er zijn vermomming als oude Peugeot even van zich afschudden.

Tijdens de vakanties, was het speelterrein een strand, waar ze veel te jong koffie dronken. Daar serveerden ze mandarijn of ham of zeester bij. Johans fantastische verhalen waren een antigif tegen pesterijen en verwaarlozing. 

Cynthia draaide zich voldaan op haar zij. Haar brief was klaar. Morgen zou ze het stukje magie op papier, of nee, perkament, trachten te zetten. Naar Johan stuurde ze de volgende ochtend: ”Dit weekend koffie bij je zeester?”