#371 Samenscholen

Hoi Hadeke, je hebt een mooi nummer van Frank Boeijen gekozen. Ik kom alleen erg laat in het verhaal. De eerste helft van je verhaal is gevuld met de beschrijving van het wachten en waar er allemaal monitoren opgesteld zijn. Pas bij "Buiten staan twee lange rijen ..." begint voor mijn gevoel je verhaal pas echt. Van de overledene lees ik alleen dat ze vijftien jaar werkzaam was op de school. Misschien kun je als inleiding iets meer over deze persoon vertellen? Waarom was ze zo bijzonder dat er zoveel mensen ingelogd zijn om de uitvaart te volgen? Dan komt het nummer "Zeg me dat het niet zo is" naar mijn idee ook sterker binnen.

Je hebt, zoals vaker, gelijk. Al wat aangepast. Ik zit denk ik nog wat te dicht op de situatie. Ga nog even door met peinzen.

Hadeke, nu trek je me al veel meer het verhaal in en geef je mij een beeld waarom zij zo bijzonder was.

Gecondoleerd.

Die witregel is onvoldoende voor een soepele overgang, maar ik weet niets beters, sorry. De tekst zoals die nu is vind ik indrukwekkend, maar de eerste versie vond ik eerlijk gezegd nog sterker. Ik vond al vroeg in je verhaal aanknopingspunten om in elk geval een vermoeden te krijgen over welke kant het op zou gaan. Daarna duurde het inderdaad even voordat het echt duidelijk werd, maar die voorzichtige, enigszins aarzelende vertelstijl paste naar mijn idee perfect bij het lied.

Hoewel ik denk dat het iets toevoegt als je meer over haar vertelt zou ik een andere invalshoek kiezen. Ik hoop niet dat dit harder overkomt dan bedoeld, maar wat er nu staat heeft een wat hoog vacaturetekstgehalte. Zelf zou ik liever lezen over welke indruk ze achterliet op mensen, in welk opzicht ze misschien verder ging dan van haar mocht worden verwacht, hoe ze verschil maakte. In het algemeen, of wellicht in de vorm van een herinnering aan een specifiek moment.

Wat ik heel mooi vind is de zin 'Zij is onderweg naar school' en de manier waarop je de stilte beschrijft. Iets meer afstand zal je vast helpen om de tekst verder te verbeteren, maar het is ook nu al zeker het lezen waard.

Sterkte.

Wat geschrapt.

Ja, nu denk ik dat ik het snap. De manier waarop je jullie samenwerking karakteriseert doet het meest voor mij. Haar persoonlijkheid straalt door je woorden heen. Zelfs als ik er niets van begrepen heb dan heb je me toch geraakt. Goed gedaan.

Hallo Hadeke, ik lees regelmatig een aantal verhalen via de telefoon aan een vriendin voor. Ze heeft vaak kritiek, maar bij dit verhaal bleef ze stil. Ze is ervan onder de indruk. Ik ook.
Alleen ben ik nog steeds benieuwd naar wat die juf nou zo bijzonder maakte, want dat is me na je veranderingen nog niet duidelijk. 

De beschrijvingen van de geluiden in de aula vind ik fantastisch. 

Dank voor jullie reacties.

Eigenlijk is iedere poging om te beschrijven hoe bijzonder zij was gedoemd afbreuk te doen aan wie ze was. Zeker geen heilige. Echt een mens van vlees en bloed. Als jullie dat sprankje kunnen meevoelen, vind ik het niet erg als de lezers met vragen achterblijven. 

Ondanks dat dit autobiografisch is en precies een week terug, moet een verhaal wel 'staan' en niet slechts een anekdote zijn. Daarom ook dank voor jullie kritische kijk.

Een minuscuul puntje dan nog, volgens mij moet het belichaamt zijn. Je verhaal blijft overigens wel bij me hangen en dat lied raak ik ook niet meer kwijt. Wat bijzonder is, want ik heb het maar een paar keer gehoord en de laatste keer is lang geleden.

Dank Mespunt, je hebt gelijk. Het lied is een echte oorwurm. Als je het eenmaal in je hoofd hebt, komt hij er nauwelijks meer uit.

Hadeke, moeilijk hierop te reageren omdat het zo persoonlijk is. Bovendien ken ik het lied noch de zanger, dus daardoor ontstaat extra afstand.

Ik vind dat je emoties behoorlijk verstopt blijven, ze komen alleen af en toe terloops in een paar opmerkingen naar buiten. En in de laatste zin. Voor de rest valt me de nadruk op vormen en rituelen op, alsof die vooral bedoeld zijn om de emoties binnenboord te houden.

Dat is voor mij des te opvallender omdat ik een paar weken geleden ook een aangrijpende begrafenis meemaakte, waaraan ik toevallig ook een opdrachtverhaal heb gewijd (#366, Tot elke prijs). Dat was een stuk van Nederland vandaan en het trof me toen al hoeveel anders de gevoelens rond de dood hier geuit en beleefd worden. Nu des te meer.

Ik ben benieuwd hoe je hier over een paar weken op terugkijkt, vooral omdat je wilt dat dit verhaal als verhaal blijft staan.

Dank voor je reactie Bobcom. Het is inderdaad een verhaal van ingehouden emoties en de worsteling daarmee, daarom is die laatste zin wel een veelzeggende. Naast dat dat natuurlijk een persoonlijk gegeven is, hoort het ook wel wat bij onze cultuur (hoewel dat natuurlijk per uitvaart sterk kan verschillen). Daarom heb ik geprobeerd het zo te schrijven dat het aan het begin ook een uitreiking van een eremedaille had kunnen zijn. Daar zie je vaak -hoewel feestelijk- ook veel ingehouden emotie de andere kant op. En die medaille had ze ook wel verdiend.

Een verhaal met worstelingen dus, qua inhoud, maar ook vorm. Ik ga er later zeker nog verder naar kijken.

Zoals Bobcom reeds reageerde op # 366 blijft het een rare Nederlandse gewoonte om mensen te feliciteren bij de verjaardag van een familielid of derde. In Vlaanderen doen wij het nu opzettelijk om onze noorderburen te imiteren. Hetzelfde geldt voor het condoleren. Na een begrafenisplechtigheid is het gebruikelijk om de naaste familie te condoleren maar toch niet alle aanwezigen, ook al zullen er personen bij zijn die de overledene mogelijk nog harder zullen missen dan hun eigen familieleden. Sinds men op de sociale media ook de hele wereld kan 'bevrienden' of 'ontvrienden', vrees ik dat er iets grondig fout loopt met onze 'sociale relaties'.  Dit is niet als kritiek bedoeld en alle respect, Hadeke met het verlies van een geliefde collega of fantastische schooljuf maar ik vond jouw stukje een unieke gelegenheid om dit aan te halen. Zelf heb ik al verschillende autobiografische stukjes geschreven over verloren familieleden of echte vrienden, maar ik probeer het telkens zo te verwoorden dat de inhoud op iedereen van toepassing kan zijn. Sorry, mocht ik iemand kwetsen met mijn mening.

Op schrijfvlak ben ik niet snel gekwetst Gi. Ik juich stevig commentaar zelfs toe. Inderdaad twijfel ik inmiddels ook of het niet te particulier is. Altijd een valkuil om vanuit te grote directe betrokkenheid te beginnen met schrijven. Dat is eigenlijk ook wat ik in de reactie van Bobcom teruglees.

Aangrijpend verhaal, en wat mij betreft erg goed geconstrueerd: eerst een gevoel van verwachting (waarbij het zoals je zelf zegt ook om het uitreiken van een medaille zou kunnen gaan), dan een gevoel van lichte ongemakkelijkheid en dan uiteindelijk heel voorzichtig de ontlading. Juist omdat het verhaal zo subtiel is, komt het bij mij des te harder binnen.

Oei Hadeke, dan condoleer ik je hierbij alsnog. Het verhaal geeft goed weer wat je wilde uitdragen, vind ik. Over het op papier zetten van emoties valt zoveel te zeggen. De beleving ervan blijft iets persoonlijks. Toi toi.

Ha Hadeke, erg sterk en mooi verhaal! Je beschrijft goed de sfeer, en de afsluitende zin vind ik perfect. De eerdere beschrijving van de sfeer wordt dan ook een soort innerlijke struggle: over de sfeer vertellen omdat de rouw je ervan weerhoudt om over haar te praten. Pas in de laatste zin komt het pas naar buiten.

Heel graag gelezen!

Dank voor de reacties.

Een verhaal dus met verschillende soorten feedback.
Ik heb besloten hem in een iets gewijzigde versie (wat detailkwesties en een net wat andere laatste zin, die meer past bij hoe ik ben) op mijn site te zetten. Onderaan het verhaal staan daar nog wat linken naar drie bijbehorende gedichten. Voor wie dat wil lezen: klik hier