#370 Vermuzeld
“Nu legt de laatste roos het lootje en zilvert de nevel door de tuin”. Ik was net begonnen aan mijn Herfstsonnet, toen ik een vrouwenstem achter mij hoorde: “Het loodje leggen is met een d, en zilveren is geen werkwoord.” Verrast keek ik om. Ik had niemand horen binnenkomen en kijkend naar de tuin waar de nevel net bezig was te zilveren, had ik ook niemand kunnen zien. In de deuropening van mijn kamer stond een jonge vrouw met rossige krullen en heldere, groene ogen. Ze droeg een wijdvallende groene jurk met bloemmotieven en keek me spottend aan.
Ik keek terug. “Ik bepaal mijn eigen spelling en werkwoorden”, zei ik tenslotte kortaf. “En rozen sterven loot na loot, dat weet elke tuinman. Wie bent u eigenlijk?” “Meneer pretendeert poëzie te bedrijven, en herkent zijn eigen muze niet?” antwoordde ze glimlachend. “Ik heet Erato, lied en lyriek zijn mijn domein.”
Ik was even stil. Waar ik ook op had gerekend, een muze zeker niet. Ik had een antieke vulpen gekocht om mijn gedichten mee te schrijven en het etiket van het Pelikan inktflaconnetje had ik overplakt met een sticker ”bloed, zweet en tranen.” Verder had ik de verwarming laag gedraaid en alles wat naar comfort zweemde verwijderd. Dichten is ontberen, had ik altijd gedacht, en bij genoeg ontbering zouden de gedichten vanzelf komen.
“Ik dacht dat muzen achterhaald waren”, bracht ik uiteindelijk uit. “Ik had gedacht hier in mijn eentje wat te zitten zwoegen op een herfstsonnet. Het weer en het klimaat is zo langzamerhand trouwens toch het enige waar ik nog iets over durf te schrijven. En dingen, zoals een vaas met een bloem en een vissertje met een pijp. Maar zodra ik begin over grote norse negers die in mij neerdalen krijg ik de hele woke wereld over mij heen, en over u durf ik al helemaal niet meer te schrijven.”
“Arm dichtertje” zei ze en schudde meewarig haar hoofd. “Krijgt het al benauwd als hij een witte waterlelie blank noemt, uit angst dat zoiets niet politiek correct genoeg is. Durft geen blauwbilgorgels te bedenken, omdat iemand daar misschien over zal vallen. Zal ik je eens verrassen? Dichten is durven. Dat had je kunnen weten, want één van je lievelingsgedichtjes vroeger heette “ik ben lekker stout”. Maar nu durf je niet meer stout te zijn, omdat iedereen naar je kijkt. Je durft je eigen taal niet meer te maken, je durft amper een werkwoord van zilveren te maken. Maar ik daag je uit: dicht maar als je durft!”
Dat zeggend trok ze haar armen één voor één uit de wijde mouwen van haar gewaad, dat in slow-motion langs haar lichaam op de grond gleed. Daar stond ze, in heel haar prachtige blootje, dat ik nog steeds niet durf te beschrijven. Ik was te vermuzeld om iets te zeggen, en voor ik dat wel kon was ze verdwenen.
Een hele poos bleef ik staren naar de plek waar ze had gestaan. Ik probeerde woorden te vinden voor ieder stukje dat ik van haar gezien had. Ik zocht naar beelden om haar lichaam, haar ogen, haar mond, haar haren in vergelijkingen te vangen. Tenslotte ging ik weer op mijn stoel zitten, keek naar de blanco pagina voor mij, schroefde mijn pen open en begon te schrijven:
"HAIKU
Roos legt het lootje
Nevel zilvert door de tuin
Winter wordt wakker”
Niet wat ik gehoopt had. Maar misschien komt ze nog een keertje terug.
Zalig. Naar het woord is…
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol
Zalig. Naar het woord is mooi opgebouwd. Het ligt er niet te dik op, maar het is het wel. En in de zin komt het ook nog eens paradoxaal naar voren. Het maakt bijna niet uit dat weer en klimaat samen meervoud zijn. Dat je het aantal woorden schaamteloos overschrijdt kan je met deze tekst ook vergeven worden. Maar 'bloodje' moet met een 'd'.
Hallo Bob, Ik krijg de…
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol
Hallo Bob, Ik krijg de neiging om jouw verhaal in de tegenwoordige tijd te lezen zodat al die 'had''s weg kunnen.
Blootje met een d ken ik niet, maar dat is misschien ook een verzinwoord.
Er staat: stond en jonge vrouw.
Een aantal zinnen lopen wat stroef wat mij betreft zoals: Ze droeg een wijdvallende groene jurk met bloemmotieven en keek me spottend aan.
Hier zijn de 'had's: Ik had een antieke vulpen gekocht om mijn gedichten mee te schrijven en het etiket van het Pelikan inktflaconnetje had ik overplakt met een sticker ”bloed, zweet en tranen.” Verder had ik de verwarming laag gedraaid en alles wat naar comfort zweemde verwijderd. Dichten is ontberen, had ik altijd gedacht, en bij genoeg ontbering zouden de gedichten vanzelf komen.
En dingen, zoals een vaas met een bloem en een vissertje met een pijp. Volgens mij mag de comma weg.
"Tenslotte ging ik weer op mijn stoel zitten, keek naar de blanco pagina voor mij en schroefde mijn pen open. Toen begon ik te schrijven."
Is de zin: Tenslotte ging ik weer op mijn stoel zitten, keek naar de blanco pagina voor mij, schroefde mijn pen open en begon te schrijven niet mooier?
Het laatste deel vond ik het mooist.
Dank je, Tima. Heb zitten…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Dank je, Tima. Heb zitten dubben over "weer en klimaat is" versus "weer en klimaat zijn" maar hou twijfels. Ik beschouw ze maar als naamwoordelijk deel van het gezegde, en "het enige" als onderwerp. Ook omdat de eerste variant voor mijn gevoel (ietsje) beter klinkt.
Dank voor vergiffenis - had niet geteld, alleen gewogen. Wat "blootje" betreft: dat is toch gewoon het zelfstandig gebruikte verkleinwoord van het adjectief "bloot"?
@Carneli: voor mij zijn de "hadjes" belangrijk: ze vertegenwoordigen het "hadden" van "als hadden komt is hebben te laat", zoals het slotje ook aangeeft. Je suggestie voor de voorlaatste zin had ik al overwogen (daar heb je 'm weer) en volg ik bij nader inzien op, evenals je andere correcties. Dank je.
Bob, tof een schrijver die…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
Bob, tof een schrijver die in volle actie' vermuzeld wordt door zijn eigen bloody blote muze.
Lekker actueel en zo heb je…
Lid sinds
11 jaar 6 maandenRol
Lekker actueel en zo heb je toch nog alle taboes en foute gedachten mooi in het verhaal geplaatst. Haha!
Hadden viel mij ook op. Leest niet lekker, beter naar de ott.
Groet
Julia
Mooi stuk. Roodharigen staan…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Mooi stuk. Roodharigen staan inderdaad goed met groen. Of in haar geval ook zonder.
Mooi woord ook. Het krijgt echt een nieuwe betekenis.
Ik stoorde me niet aan de hadden.
Vermuzelen en zilveren: ik…
Lid sinds
13 jaar 8 maandenRol
Vermuzelen en zilveren: ik neem ze op in mijn woordenschat. Ze klinken prachtig; ik wil ook vermuzeld worden en door de tuin zilveren. Verder smul ik van alle details in je tekst. Mooi gedaan Bob!
Ik vind 'te vermuzeld om…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Ik vind 'te vermuzeld om iets te zeggen' van een prachtige tegenstrijdigheid. Met zulke muzen heb je geen vijanden meer nodig.
Hoi Bob, ik vind het een…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Bob, ik vind het een goed verhaal, mooi vermuzeld. Graag gelezen.
Blootje is met een t.
Een haiku is toch 5-7-5 woorden?
Allen dank voor reacties,…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Allen dank voor reacties, ben ik blij mee.
De schrijftijd van een verhaal is blijkbaar een dingetje: met regelmaat zie ik reacties waarin een lans gebroken wordt voor met name de tegenwoordige tijd, omdat de lezer dan directer bij het verhaal betrokken wordt. Werd en wordt regelmatig over geschreven en gediscussieerd, ik vraag me af of de voorkeur voor tt of vt niet samenhangt met een voorkeur voor kijken vs. lezen.
MIsschien een poll? 1: Hoeveel series zie je / boeken lees je per maand 2. Lees je liever verhalen in de tegenwoordige of in de verleden tijd?
@Fief: de originele haiku heeft 5-7-5 lettergrepen, schijnt door het Japans te komen. Westerlingen willen er wel eens de hand mee lichten, maar een haiku met 5 woorden in de eerste regel waaronder "ontegenzeggelijk", dat wordt lastig.
Mooi gedaan, be- en…
Lid sinds
12 jaarRol
Mooi gedaan, be- en geschreven.
De schrijftijd vind ik hier wel passend, het hoort bij de toon van het verhaal. (Terwijl voor de kortverhalen zelf vaak tt kies.)
Bob, je hebt gelijk. Ik moet…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Bob, je hebt gelijk. Ik moet in lettergrepen tellen en niet in woorden. Excuus.
Hoi Bob, Hele mooie…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Hoi Bob,
Hele mooie invulling van de opdracht, met zelfs twee verzonnen woorden! Je zet heel mooi de sfeer neer, het is alsof ik zelf ook in dat koude huis aanwezig ben.
Ik heb twee opmerkingen:
Ik ben benieuwd wie je personage dan wel had verwacht, en tegen wie hij eerst kortaf dacht te praten. Misschien werkt het nog sterker als je hem eerst tegen de muze laat praten zonder haar gezien te hebben. Dan komt het vermuzelde effect wellicht nog meer over ;)
In deze zin zou ik een ander woord kiezen voor 'trok', dat maakt het vrij hard, terwijl het voor m'n gevoel beter past als ze zachtere bewegingen maakt. Het haalde mij een beetje uit de alinea, terwijl het juist zo'n belangrijke is in je verhaal.
Maar verder: leuk en goed verhaal!
Groetjes,
Marieke