#368-Een harig geheim

'Wat doe jij hier midden in de nacht in de berging?' 

Met een ruk kwam Anke overeind. Haar hart sprong bijna uit haar borstkas en haar spieren spanden zich. Ze opende haar mond, maar er kwam geen geluid uit. 

Boris' ogen werden groter. 'Wat is er met jou gebeurd?  Wie heeft je dit aangedaan?'

'N-niemand,' stamelde ze.

'Komaan, je hangt vol met bloed, je hebt een blauw oog en dan heeft er niemand jou iets aangedaan?' Hij liet een diepe zucht ontsnappen.

'Je doet al weken geheimzinnig. Je gaat 's nachts naar buiten en komt altijd pas na uren terug thuis. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat je me bedroog! Maar dat is het niet, hè? Is het je broer? Slaat hij jou?'

'Nee, natuurlijk niet!' riep ze geschokt uit. 

'Inderdaad, wat zou je midden in de nacht bij hem zitten doen? Het is dat ik niet in sprookjes geloof, anders zou ik nog menen dat je een weerwolf bent!' 

Ze sperde haar ogen wijd open, als een prooidier die in de koplampen van een auto kijkt. 

'Weet je dat ik een weerwolf ben?' 

'Wat zei je net?' 

'Dat ik een weerwolf ben,' zei ze aarzelend. 

Hij hief zijn armen de lucht in. 

'Ik zei dit als een grap! Ik meende niet wat ik zei. Waar haal je het toch vandaan dat je een weerwolf zou zijn? Je maakt me bang.'

'Je hoeft helemaal niet bang van me te zijn. Ik doe jou niets. Deze nacht ben ik weer getransformeerd in een wolf. Ik kwam een nieuweling tegen, die zich nog niet kan beheersen. Hij dacht dat ik zijn territorium wilde inpalmen en hij viel me aan. Daarom ben ik gewond.'

Zijn blik was een mengeling van angst en medelijden. Hij deed een stap naar voren. 

'Als je dit echt gelooft, dan - wees niet boos op mij - maar dan moet je hulp zoeken bij een psychiater.'

Ze liep naar achteren, haar gezicht verwrongen van afschuw. 

'Ik ben niet gek! Ik ben echt een weerwolf. Als je me niet gelooft, kijk dan!' 

Ze wierp een blik in haar binnenste en concentreerde zich op het gevoel van wijsheid, kracht en lenigheid. Een scherpe, pulserende pijn schoot door haar aderen. Haar ledematen schokten. Haar gezicht vervormde zich als gesmolten was. Haren groeiden razendsnel op haar lichaam.

Boris deinsde achteruit de berging uit. De weerwolf liep met soepele stappen achter hem aan. Hij liep steeds verder achteruit, tot hij de voordeur vond en naar buiten vluchtte.

Nee! wilde Anke schreeuwen. Maar er kwam enkel een diep gehuil uit haar muil.