# 367 Het terras

De stemmen om me heen verstommen zo abrupt dat het lijkt alsof iemand een stekker uit een jukebox heeft getrokken. Net nu ik me eindelijk een beetje kan concentreren. Ik kijk op en zie twee mannen hand in hand voor de ingang staan. De langste en knapste van de twee laat zijn blik sans gêne over het overvolle terras glijden. Hij is gekleed in een antracietkleurig maatkostuum met bijpassend gilet over een lichtblauw overhemd waarvan de twee bovenste knoopjes openstaan. De off white sjaal om zijn brede schouders en de glimmende cognackleurige schoenen completeren het geheel.
Naast deze knappe neo dandy zou iedereen verbleken, maar de veel kleinere, nogal gespannen ogende man naast hem doet dat zeker. Met een bruin gebreid vest over een wit T-shirt boven een lichtbruine ribbroek zou hij de conciërge op de school van mijn zoon kunnen zijn, of een magazijnbediende.
Ik richt mijn blik weer op het aantrekkelijkere gezicht en zie grijsblauwe ogen oplichten. Hij heeft het enige lege tafeltje rechts naast mij ontdekt. Zonder een spoor van ongemakkelijkheid trekt hij de conciërge achter zich aan tussen de tafeltjes door tot hij naast me staat.  Galant schuift hij een stoel naar achteren zodat zijn metgezel, die eerst even met zijn handen over zijn billen strijkt alsof hij een rokje draagt, dat moet worden gladgestreken, kan gaan zitten. Het geroezemoes om me heen neemt toe.
Dat is maar goed ook, want ik ben speciaal naar Zweibrücken gereisd om de opmerkingen van Jacqueline over mijn manuscript te verwerken. Ik had gehoopt dat ik in deze stad, die bekend staat om zijn barokke gebouwen en dito muziek, genoeg rust zou vinden om de veranderingen die ze voorstelt te overdenken. Maar toen ik een half uur geleden op dit terras neerstreek was het eerste wat ik zag een elektriciteitskastje waar iemand met neonkleurige letters the love, the pain op had gekladderd. Het thema van mijn boek! Dat besef kwam zó binnen dat het zeker twintig minuten duurde voor ik mezelf weer wat bijeen had geraapt. En nu die twee mannen. Kon het zijn dat hier een hogere macht aan het werk was?
De kleinste las inmiddels het menu voor, terwijl de lange onder de tafel met een hand over zijn been streek. Heen en weer. Heen en weer.
‘Verdomme!’
Ik schrik. De zacht geuite vloek komt van het tafeltje links van mij, waar een onbeduidend stel vlak na mijn aankomst is neergestreken. Hij in spijkerbroek, sneakers en oranje T-shirt met onleesbaar opschrift en zij in een zomerjurkje boven hakjes waar ik zelfs in mijn jonge jaren niet in had gepast. Ik schuif mijn bril wat steviger op mijn neus en veins aandacht voor de formulieren voor me, terwijl ik verder luister.
De vloek kwam van hem, maar nu fluistert zij half luid: ‘Zachtjes! Ze hoeven ons niet te horen! Het klopt toch dat jij zoiets nooit doet. Neem je ooit iets leuks voor me mee?’
Zijn antwoord is snel en kortaf.  ‘Wil je dan echt dat ik de deur voor je openhoud en je stoel aanschuif? Die kerels leven in de vorige eeuw.’
De jonge vrouw legt haar servet naast zich op het tafeltje en zwijgt.  Ze zit twee meter bij me vandaan en toch voel ik haar onmacht, liefde en pijn.