#367 oorlog zonder woorden

Oorlog zonder woorden

Hij was lang en viel op door zijn blonde haar en gebruinde lijf met daaromheen een strak hagelwit t-shirt. Ook droeg hij een grote zonnebril. Zij liep vlak voor hem en samen stapten ze het terras op. Ze had zwart haar, was minstens een kop of twee kleiner. Haar lipstick was felrood en tot over de randen van haar lippen aangebracht. Lange nepwimpers hingen zwaar boven haar zwarte wenkbrauwen en als ze om zich heen keek – wat ze constant deed  - hield ze haar kin op haar borst.
  Ze haastte zich naar een lege tafel aan de rand van het terras en ging zitten met haar gezicht naar de straatkant. Hij schoof op de andere stoel en overzag het terras. De serveerster nam hun bestelling op en bracht hen twee bier.
  Plotseling ging de jongen, die er wat onderuitgezakt bij zat, rechtop zitten. Zijn bovenlijf bewoog zich naar rechts. Hij keek langs het meisje heen naar de overkant van het terras. Ineens had ik het door. Zijn aandacht werd getrokken door een bloedmooie blonde, die net was neergestreken bij de ingang van het restaurant. Zijn vriendin die zich even had omgedraaid, draaide zich terug, stak haar kin omhoog en maakte woeste gebaren naar de blonde jongen. Het geroezemoes op het terras belette me iets van een gesprek op te vangen.
  Het tafereel boeide me zo dat ik niet merkte dat ik aan een lege koffiekop zat te lurken. Hoewel ik normaliter maar een kop dronk, bestelde ik een tweede en ook een appelpunt met slagroom.
  De serveerster – we kenden elkaar – had door wat me boeide. Met haar olijke ogen keek ze me aan en ik knipoogde naar haar. We maakten een woordeloze afspraak: we blijven kijken hoe het afloopt met het stel aan die tafel.

Toen de serveerster me mijn bestelling bracht vroeg ze: ‘Ben je er al uit?’
  ‘Nee,’ zei ik, ‘nog niet helemaal. Maar het heeft iets te maken met die blonde daar, denk je niet?’
  ‘Dat denk ik ook, maar is dat alles?’
  Ze pakte het lege kommetje van mijn tafel en liep verder.
  Precies op dat moment stond de jongen op. Z’n lijf rechtend en met de armen breed liep hij langzaam in de richting van de blondine.
  Uit mijn ooghoek zag ik dat zijn vriendin een nieuwe laag rood aanbracht op haar lippen, waarbij ze haar smartphone als spiegel gebruikte. Of deed het ding dienst als achteruitkijkspiegel?

  Nu was de jongen kort bij de tafel van de blondine. Hij zette zijn zonnebril af en traag streek hij zijn hand door zijn blonde haren. De blondine ging een beetje verzitten en sloeg haar benen over elkaar. Even trokken haar handen aan de zoom van haar minirok. Haar negerend liep de jongen langs haar heen en ging het restaurant binnen. Even later stond ook de blondine op. Voor zij naar binnen ging keek zij nog even om.

Het duurde lang voor de jongen weer naar buiten kwam en terugliep naar zijn vriendin, die met haar kin op de borst strak voor zich uit keek.
  Ineens stond zij op en in één beweging duwde zij de tafel in de richting van de jongen. De twee glazen bier vielen eraf en met een schel gerinkel petsten zij kapot op de tegels van het terras. De tafel die nu op z’n kant lag had een scheve poot opgelopen.
  Met mijn hoofd wenkte ik de serveerster.
  ‘Ze hebben nog geen woord tot elkaar gesproken,’ zei ik, terwijl het stel wild gebarend het terras verliet. In de deuropening van het restaurant verscheen de blonde dame.
  ‘En?’ zei de serveerster, ‘Heb je het al door?’
  Achter ons liep een jonge man met vuurrood haar het terras op. De blonde vrouw zwaaide naar hem.
  ‘Eindelijk’, riep hij haar toe en ze omarmden elkaar innig.  
  ‘Jawel,’ zei ik. Zwart en wit voerden een oorlog zonder woorden.’
  ‘Dus?’
  ‘Zeer expressief. Oorlog zonder woorden. Dus doofstom.’
  ‘In één keer goed. En een vleugje jaloezie misschien?’ zei de serveerster.
  ‘Een tikkie macho wellicht?’ zei ik. ‘Benieuwd hoe zij dat uitpraten en vooral welke gebaren daar bij horen.’
  Met mijn pink schraapte ik de laatste slagroom van mijn schoteltje en soppend likte ik hem af.
  ‘Tot dan.’
  ‘Zie je.’