Het dier stak het pad over, net op het moment dat hij de vraag of zijn achterband te zacht was, of hijzelf te zwaar, in zijn eigen nadeel had beantwoord. Het was een mannetje, afgaand op de grijsblauwe glans van de vacht en de lange zwarte staart. Hij remde. De trommels maakten het geluid als van oude geroeste scharnieren van een lang niet gebruikte kelderdeur en Nico vreesde dat hij het beest daarmee voorgoed weggejaagd zou hebben, maar op een meter of veertig, tussen een bijna zwarte boomstronk en wat hij inschatte als een gevallen tak, meende hij nog steeds twee karakteristiek felblauwe oogjes te zien.
   ‘Ga dan fietsen’ had zijn vrouw gezegd toen, na anderhalf jaar Corona en thuiswerken, de digitale weegschaal in de badkamer voor het eerst honderd kilo aangaf. ‘Je hebt die mooie Gazelle van  je vader nog in de schuur staan, gloednieuw, als we je moeder mogen geloven.’ Al snel bleek dat er significant verschil was tussen ‘nooit gebruikt’ en ‘gloednieuw’.
   Nico zette de fiets op de standaard en pakte de verrekijker uit de tas die aan de bagagedrager hing. De tas — een cadeautje van Corinne om zijn sportiviteit extra te stimuleren — was gemaakt van een stug, geïmpregneerd en waterafstotend materiaal, en zag eruit alsof het moeiteloos natuurrampen en oorlogen zou kunnen doorstaan. Hoewel Nico hield van de geur van nieuwe dingen, vond hij deze combinatie van leer, vet, houtskool en iets chemisch plastic-achtigs te prominent voor zijn eerste ochtend in de natuur.
   Hij focuste de kijker en vond het diertje inderdaad nog steeds op de plek naast de boomstronk. De azuurblauwe oogjes waren onmiskenbaar. Het was een mannetje, en in de bloei van zijn leven. Hij vroeg zich af wat de evolutionaire achtergrond was van die oogkleur. Voor camouflage-doeleinden was bruin of grijs toch voor-de-hand-liggender geweest. Hij zou het thuis opzoeken.
   Aanvankelijk was hij niet wild geweest van het idee om de fiets in te zetten als middel om zijn overgewicht tegen te gaan. Hij had het indruk dat hij, om de calorieën van één enkele bitterbal te compenseren minstens drie weken moet fietsen en was het dan niet veel eenvoudiger om die ene bitterbal te laten liggen? Maar Corinne had in die zin gelijk, dat hij niet het type was om zich in een of andere ranzige gymzaal in het zweet te werken. Corinne had ook gelijk in de zin dat hij niet het type was om die ene bitterbal te laten liggen. En bitterballen komen zelden alleen. Corinne had altijd gelijk in dit soort dingen en ook dat versterkte aanvankelijk zijn weerzin tegen het onschuldige rijwiel.
  De kans dat het beest bleef zitten als hij probeerde dichterbij te komen was nihil, en een foto van deze afstand was ook niet de moeite waard. Nico vond zichzelf op zijn best een professionele amateurfotograaf, maar hij had nooit geïnvesteerd in foto-apparatuur. Zijn mobiel was de enige camera die hij bij zich droeg en die was zeker niet geschikt voor dit doel. Hij moest het doen met de ervaring en had daar vrede mee. Niet iedereen kreeg de kans deze bijna uitgestorven zoogdieren in het wild te zien. Dat fietsen was zo gek nog niet, bedacht hij nadat hij de verrekijker weer had opgeborgen en de standaard inklapte. Hij vroeg zich af of Corinne bitterballen had gekocht voor vanavond bij de borrel.