#365 - Goudvis

Het weggeven van dieren als prijs is in België sinds 1995 verboden.
Maar het jaar was 1992, ik was acht en ik wou een goudvis. Mijn moeder trok bleek weg en vader protesteerde luidkeels, maar er was geen houden aan. Een goudvis zou het worden.
De man van het kermiskraam tuurde onverschillig in het ijle terwijl binnen ons gezin de ongelijke strijd tussen koppig kind en alwetende ouder plaatsvond. Natuurlijk was mijn vader het derde oog niet machtig, maar zelfs zonder dat zintuigelijk extraatje spotte hij naderend onheil.
En zo geschiedde het.
Plichtsbewust was hij, mijn vader, en routineus. Elke zaterdagavond keek hij te diep in het glas, en elke zondagochtend wisselde hij dampende alcohol in voor bezoedeld water. Netheid, nog zo een stokpaardje, maakte dat de viskom van Botje (het kind moest een naam hebben) op de zevende dag een grondige poetsbeurt kreeg.
Toch was zijn voorspelling niet geheel correct. Natuurlijk stond hygiëne voor huisdieren (laat staan voor mezelf) niet hoog op de prioriteitenlijst.
Maar vergeten deed ik mijn vinnige vriend niet. Een broer of zus kwam er niet (te druk), een hond of kat evenmin (te allergisch) en daarom koesterde ik mijn goudvis, voor zover die het koesteren toeliet. Ik gaf hem te eten, praatte over mijn dag en leerde uit boeken (wat nog gebeurde in '92) dat goudvissen over een langetermijngeheugen beschikken.
Tot een jaar later mijn vader in een verzadigd moment de inhoud van de viskom wegschonk aan de Dender, die als open riool van Zuid naar Noord door onze stad modderde.
Mijn woede was oprecht. Maar vader was geen uil (al had dat een mooie ruil geweest). Het verhaal over vrijheid en een “lang en voorspoedig leven tussen de andere visjes” bracht hij overtuigend.
En ik geloofde hem, want ik was negen.

Twintig jaar later en ik vervel tot mijn vader, de bodem van het glas bereikt. De man zelf verdween op mijn zeventiende uit mijn leven en onder de zoden.
Ik verhuisde stroomafwaarts, maar de rivier haakte zich vast in mijn leven. Ontsnappen kon niet. Wou ik niet.
Elke zaterdagavond, of soms op zondagochtend, fiets ik langs zijn oevers, de kroeg en al mijn drinkebroers achter me latend.
Het Denderpad, waarlangs de hop eeuwenlang rijkelijk groeide, vormt nu mijn kronkelweg naar een sobere thuiskomst.
Ik kan er de ironie wel van smaken.
Zes uur moet het ongeveer zijn, een zachte juniochtend stuwt de zon boven het blikveld; dotterbloemen trachten tevergeefs zijn goudgele uitstraling te imiteren. Bos en open ruimte wissen elkaar af in dit meersenlandschap dat van een omhelzing een wurggreep lijkt te maken.
De overvloed aan drank doet zijn werk.
Mijn misselijkheid golft mee met de weg en ik tracht tevergeefs een rechte lijn te bewaken. Mijn greep verhardt rond het stuur dat kreunend protesteert.
Voorbij een oud kapelletje dat zijn verval met wildgroei lijkt te maskeren, merk ik in het water een vorm die zichzelf kenbaar wil maken.
Moeiteloos lijkt deze mijn tempo te volgen.
‘Botje!’ Ik gil het uit. ‘Hij leeft!’ Voor een paar tellen ervaar ik volledige luciditeit. En hoop.
Zijn terugkeer zou een kentering vormen, dat wist ik. Samen zouden we schoon schip maken, het troebele inwisselen voor klaarheid.
Gedecideerd geef ik een korte ruk aan mijn stuur.

*
In het water reageert een jonge blankvoorn verschrikt wanneer eensklaps een man met open armen en maniakaal gillend zich vlak naast hem in het water werpt.
‘Botjeeeeeeeee!’
De man spartelt en de vis vergeet. En de rivier? Die moddert onverschillig verder.

*
Fin

*