#365 De stip bepaalt

Ik schakel een versnelling terug. Mijn benen die zojuist als een op hol geslagen draaimolen tekeer gingen, koelen wat af. Misschien had ik de e-bike moeten pakken, hoewel Bob het me hardgrondig verboden had. Met zijn wielrenbenen heeft hij makkelijk praten. 
 
Thomas remt nu ook af. Hoewel het soms wel lijkt of hij onder de wind door handbiket, zit zijn haar nu toch in de war. Verwildert kijkt hij om zich heen. Het geluid van een scheepstoeter in de verte. De kermisgeluiden uit het dorp. Kwetterende meerkoeten die bezig zijn een nestje te bouwen. De wereld staat aan en ontvouwt zich over mijn Thomas. 
 
Hoofdschuddend kijkt hij toe hoe ik het picknickkleed neerleg. Elke plek heeft zijn ongemakkelijkheden. Sommigen hebben te veel natuurgeluiden. Anderen kennen te veel mensen, en weer anderen hebben mierenhopen of gras dat de laatste regenbui nog niet verwerkt heeft. Zijn gezicht lijkt iets te betrekken als hij de bosbessenmuffins ziet. Ik koos niet voor de chocolade-exemplaren om er toch iets gezonds in te hebben, maar misschien is dat een illusie.  
 
'Leuke beestjes', bromt Thomas als er twee lieveheersbeestjes hem beklimmen. Als er een sprinkhaan nadert springt hij opeens op. De gestippelde beestjes glijden van hem af en belanden op de picknickmand.  
'Dit is niks, echt niks,' zegt hij vrij hard. Ik kijk vluchtig om me heen. Een groep wielrenners scheert langs met de blikken strak vooruit gericht. Thomas springt op zijn handbike, alsof hij verwacht ze nog in te kunnen halen. 
'Doe nou maar niet, wacht nou even...' Halve zinnen die terug worden gekaatst door de sterke zeewind. Bob zegt altijd dat ik me moet focussen op wat onze jongen wel zou moeten doen, dat is makkelijk voor hem te begrijpen. Bob heeft alle pedagogische boeken gelezen en meerdere documentaires over het onderwerp gezien. Soms vraag ik me wel eens af of hij er echt wijzer van geworden is. 

Hij staat aan de rand van de dijk met het voorwiel naar de zee gericht. Ik vraag me af of hij het erg zou vinden als de handbike naar beneden zou rollen. Niet opzettelijk, maar gewoon als in een ongeluk waarvan je geen zin om je tot het uiterste in te spannen om het te voorkomen.  Onderdeel van een boze dagdroom van me die wel steeds lijkt terug te komen. Toen het heel erg was had ik alle medicijnen die we in huis hebben, schoonmaakspullen en messen in een kluisje gestopt en ergens in een hoekje weggestopt in de kelder. Bob's boeken stelden dat dat een onzinnige actie was en misschien hebben die wazige theorieën wel gelijk. 
 
'Kunnen we niet gewoon naar huis of zo. Het is koud.' 
Ik kan hem geen ongelijk geven nu het nog harder is beginnen te waaien en er de eerste voorzichtige regendruppels van de voorspelde bui neerdalen. 
'We kunnen ook even naar de kermis, daar heb je overdekte attracties. En de prikkelarme middag is daar nu bezig.' 
Gespierde armen over elkaar, zijn gezicht iets naar de grond gericht. Even draait hij zich naar een meeuw die vermoedelijk op zoek is naar brood, maar die lijkt niet echt zijn aandacht vast te kunnen houden. 
'Daar was ik vorig jaar al, en het was helemaal niet rustig. Er waren veel mensen en er was zo'n man van de happertjes de hele tijd tegen me aan het schreeuwen. Toen ik 'stoppen' zei, zei hij dat hij dat altijd zo doet.' 
 
Ver voor me een stip die onder de wind en regen een voor mij onbekende kant oprijdt. Mijn benen voelen aan alsof de handbike erover heen heeft gereden. Twee wielrenners halen me in, hun blikken gefixeerd op mijn trappers en beenomwentelingen. Ik zal ooit die stip gaan bereiken.