Vorig jaar organiseerde Schrijven Online in september deze wedstrijd met opdracht: Schrijf een verhaal van maximaal 500 woorden en begin met deze zin: 
Als ze geen broers/zussen waren geweest, was het allemaal heel anders gelopen. 

Nu er geen weekopdracht is, stel ik voor dat wie aan de wedstrijd deelnam en niet in de prijzen viel, hier de kans krijgt om zijn verhaal te laten lezen.  Wie er niet aan deelnam krijgt hier een tweede kans. Dit was mijn inzending.

Titel: De enige sleutel

“Als ze geen broers waren geweest, was het allemaal heel anders gelopen”, zegden mijn boezemvrienden nadat ik hen mijn verhaal opdiste:

Wie zoals wij met velen in eenzelfde huis wonen, laat niet voor elk familielid een sleutel fabriceren. Eén volstaat. Je moet enkel een goed plaatsje afspreken waar ie wordt verstopt. Zo werd de sleutel van de achterdeur op een richeltje van het hoge toiletraampje gelegd. Iedereen was groot genoeg om er bij te kunnen maar het kleinere grut, zoals ik, moest tegen de regenpijp opklauteren om de sleutel te bemachtigen.

Die keer hield ik mij met de ene hand vast aan de regenpijp en graaide met de andere, maar de sleutel ontglipte mij en tuimelde naar binnen. Ik was bang dat hij in de pot was gevallen. Om een uitbrander te vermijden bedacht ik om door het wc-raampje naar binnen te glippen. Met behulp van een tuinstoel, kon ik de bovenrand van het raampje beet nemen, waaraan ik mij optrok tot ik mijn benen kon binnen steken, mij omlaag liet glijden en op de toiletpot belandde. Die was gelukkig dicht. De sleutel lag op de grond.

Nu volstaat het de achterdeur langs binnen te openen en er is geen vuiltje meer aan de lucht, dacht ik, maar een ongeluk komt nooit alleen. Een medebewoner moest een cursus huisbeveiliging gevolgd hebben want, o ramp, die had de toiletdeur langs de buitenkant gesloten. Door het sleutelgat zag ik de sleutel zitten. Met de andere sleutel probeerde ik hem eruit te duwen.  Aan een touw  hing krantenpapier. Ik schoof een blad onder de deur om de sleutel bij het vallen op te vangen.

Tevergeefs! Met de achterdeur sleutel, veilig opgeborgen in mijn broekzak, overwoog ik weer uit het raam te klauteren, maar ik schoof telkens weg op de gladde tegelranden.

Wat zou er gebeuren als niemand kwam opdagen? Wie zou mij hier zoeken?  Zou men in een ruimte zo groot als een toilet kunnen leven?  Op de bril kon men alvast zitten om te eten. Kon men hier ook slapen? Als je je rond de toiletpot draaide had je net genoeg plaats. Ik probeerde het vast even uit. Terwijl ik neerlag keek ik langs de pot naar boven en zag het plafond en het raampje stilaan vervagen en droomde weg.

Er werd tegen de achterdeur gebonkt en ik schrok wakker. Het was mijn grote broer. Ik zag zijn hand tevergeefs naar de sleutel grijpen. Opgelucht en bang riep ik hem toe dat ik de sleutel zou aanreiken. Hij bevrijdde mij uit mijn benarde situatie en kon niet geloven dat ik op mijn eentje door het raam was geklommen.

Nadat hij mij beloofde dat dit voorval ons geheim zou blijven, biechtte hij op dat hij de toiletdeur steeds sloot alvorens als laatste de deur uit te gaat: men wist  nooit dat een dief langs daar het huis binnen raakte!  Snel sloop ik naar buiten om de tuinstoel terug te zetten, kwestie van geen sporen achter te laten.