Opdracht #364 - Freewriting

Vertrouwen. Niet daadwerkelijk, anyway. Niet volledig. Ik schrok er van vandaag. Hoe weinig, hoe snel. Ik ben een idioot. Naïef. O ja, vergeten dat ik dat ook nog was. Weet je, ik schrijf liever hier dan daar. Want hier ben ik vrij. Vrijer. Ergens mijn vinger niet op kunnen leggen. Oh god, is het dat. Here she comes again. De niet-moeder. Nemesis.  En of jij dit wilt? Vraag ik mij al dagen af. Stop het weg. Mij wilt. En ik denk dat dat betekent, dat het niet zo is. Niet genoeg althans. Niet als ik. Niet uit je poriën en met je hart. Anders. Natuurlijk. Ik voel me gebonden. En verdriet, daar kan ik mee, maar gebonden zijn niet. Niet zo. Misschien ben ik nu niet discreet genoeg geweest, naar mezelf. Nu even minder, later weer. Cold turkey. Als je wilde, dan was het. Ergens. Dus ergens loopt het spaak. En wat dat dan is, maakt volgens mij niet uit. Voor mij. Voor in mij. Voor gevolg. Je vindt het idee fijn of mooi of opwindend. Ja. Maar iets verstopt het, iets dekt het af en versluimert. Angst gegratineerd met ratio, wellicht. Een prachtig ernstig gerecht. Maar zo kom je niet bij mij. En hoe eerder ik dat besef des te beter. Precies dat. En ook weer helemaal niet. Is dit ook verliefdheid? Verzwakking, onzekerheid en krijg je er dan dingen bij die je haat? Logisch. Ik haat logica, ik haat ratio en tegelijk heb ik ze nodig om niet geconsumeerd te worden. Hier ben ik. Gelukkig. Ik ben er. In de nacht. De kaars, de flesjes Italiaans bier, hier in de tuin in Joys ochtendjas naar de amaretto kijken en dan mezelf zien. Hoi Bien, je bent er nog. Stop alsjeblieft met nadenken. Kom bij me zitten, dan kijken we samen naar het kaarslicht en naar de mot. Is ook een dans. En dan je hoofd leegmaken en straks samen in het grote bed. Ik heb je. Ik hou je tegen en ik hou je vast. Morgen neem ik je mee op avontuur. Ja.