#362 - Geblakerd

'Kijk paps.' 
Met één oog open en het ander demonstratief gesloten tuur ik naar mijn jongste. Een guitige lach vliegt me tegemoet. Een uur peis en vrede, daar hoopte ik op, maar zoonlief besloot dat het als volwaardig bouwmeester zijn plicht was om me regelmatig updates te bezorgen over de werkzaamheden. Als bouwmeester/kasteelheer in wording neemt hij zijn roeping namelijk bijzonder ernstig.
Ik slik een brokje ergernis door.
'Is je woestijnpaleis bijna klaar?' De woorden stromen er geeuwend uit.
'Kasteel papa, kasteel! Echte ridders wonen in een kasteel.'
'Oh sorry ... ' Suf wrijf ik met zanderige vingers in de ogen, waar ik meteen spijt van krijg. ' ... woestijnkasteel natuurlijk. Dom van me.'
'De donjon staat bijna recht. Daarna nog de kontelen en heer Wouters kan Slot Bruinstreeps eindelijk bewonen.' 
Fier wijst hij richting zandhoop en ik kan met moeite een proestlach omwille van "kontelen" en "Bruinstreeps" onderdrukken.
'Goed zo Woutje.' Met mijn linkerhand wrijf ik wat zandkorrels door zijn blonde krullen en hoop dat daarmee de kous af is.
'Ik waarschuw je wel als ik klaar ben!'
Kwiek draait hij zich om en loopt in een drafje terug richting heerlijkheid. Tevreden pulk ik de laatste korrels uit linkeroog en vlij me terug in een makkelijke houding.

'Kijk paps, draken!'
'Wat?' Een droom, beter geschikt voor Bredense stranden, ploft weg en ik staar opnieuw in de blauwe knikkers van zoonlief. Het guitige heeft plaatsgemaakt voor bezorgdheid.
'Draken! Een hele troep.'
Met een venijnig krakje in de onderrug recht ik me. Een tiental meter verder zie ik hoe het pas opgerichte Slot Bruinstreeps belegerd wordt door een troep grijswitte miniatuurdraken, wier afgrijselijk gebrul meer weg heeft van schel gekrijs. Kontelen vermomd als friscostokjes lijken de boosdoener.
'Dit vraagt om het koelbloedig ingrijpen van de koene heer Wouters,' wakker ik het strijdvuur in hem aan.
Meer heeft de dapper ridder niet nodig. Hij grijpt de stok vast die hij tijdens de ochtendwandeling door de duinen heeft buitgemaakt en loopt er vervolgens woest zwaaiend en onversaagd mee richting strijdgewoel. Het tumult doet de Nederlanders naast me van onder hun parasol turen.
'Hij is zeven,' haal ik laconiek de schouders op.

Ondertussen zie ik hoe de strijd in alle hevigheid voortduurt. Elke afgeslagen aanval lijkt een nieuwe uit te lokken. Ik besluit dat het tijd is om in te grijpen. Met een grote schreeuw schud ik het laatste restje sufheid van me af en storm mijn heer te hulp. Een paar welgemikte zwaaien met de parasol later en dankzij onze verenigde krachten kiezen de draken uiteindelijk brullend/krijsend het hazenpad.
Triomfantelijk wil ik zoonlief de lucht in tillen, maar ik zie hem bedroefd naar de witgeblakerde kasteelmuren staren, besmeurd door enthousiaste draken in duikvlucht.
'Misschien is Slot Bruinstreeps na dit heldhaftig gevecht wel toe aan een nieuwe naam,' opper ik tegen de sippe ridder.
'Wat bedoel je paps?' Met glazige oogjes staart hij me aan.
'Nou ... wat dacht je van Slot Bleekscheets?'
Zijn beurt om het uit te proesten.

**

(heerlijkheid = het territorium of leen van een landsheer)