Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Sven opdracht 361

 

‘Sven lachte naar mij toen hij naar school kwam. Hij had een stoer jack aan en een rode trui met raceauto’s erop. In de kring zei hij dat hij naar de dierentuin was geweest met de trein. Toen we naar de gym gingen liep hij naast mij.’

‘Leuk voor je meis.’

Lara buigt haar hoofd en guitig kijkt ze naar me met haar donkere ogen.

Sinds een paar weken heeft mijn vierjarige dochter het over niets en niemand anders dan over Sven, een nieuw jongetje in haar groep.

‘Met buitenspelen ging hij voetballen met de jongens.’

Hoe vond je dat?

Ze haalt haar schouders op.

‘Vraag hem eens om te komen spelen, Lara.’

Weer gaan de schouders omhoog.

Vragend kijk ik haar aan.

Ze draait haar lijf zwierig van links naar rechts en blijft me guitig aankijken. ‘Nee.’

‘Je vindt hem zo leuk.’

Huppelend gaat ze naar de gang en rent naar boven.

Waarom vind je hem leuk Lara? Vraag ik als we gaan eten.

‘Nou gewoon.’

‘Gewoon?’

‘Hij is altijd lief.’

‘O ja? Wat doet ie dan?’

‘Hij lacht altijd als hij het schoolplein op komt en hij heeft mooie krullen. Hij is echt leuk. Als kinderen vechten haalt hij ze uit elkaar.’

‘Lacht hij naar jou?’

‘Mm,’ ze knikt, lacht en buigt zich ritmisch naar voren. ‘Ook naar andere kinderen.’

‘Waarom vraag je hem niet om hier te spelen?’

Ze houdt haar hoofd schuin. ‘Kweet niet.’

Als ik haar de volgende dag ophaal, zie ik een jongen op het klimrek met blonde krullen die voor zijn ogen hangen. Lara zit op de schommel en kijkt naar hem.

‘Heb je het gevraagd?’ vraag ik als ze op me af komt.

‘Hij gaat al bij Tim spelen.’

‘Wat jammer.’

Ze loopt voor me uit. ‘Iedereen vindt hem lief.’

Nog drie keer is Lara zo dapper Sven te vragen om te komen spelen, maar hij blijft haar teleurstellen.

’s Avonds raakt ze nauwelijks haar avondeten aan en is heel stil, ze zit met haar vork in haar eten te roeren. Vervolgens zit ze op de bank in een boekje te gluren, de televisie hoeft niet aan.

Gedwee loopt ze voor me uit de trap op. ‘Vraag Vera weer eens.’

Haar donkere paardenstaart zwiept heen en weer.

Als ik haar tanden poets kijk ik niet naar haar gebit, maar naar haar ogen. Weet ze dat ik weet…?

Als ik haar de volgende dag naar school breng herhaal ik. ‘Vraag Vera vanmiddag.’

Ze schudt ferm haar hoofd.

Op het schoolplein kijkt haar idool lachend naar ons. Lara houdt mijn hand vast. Als de kinderen in de rij staan om naar binnen te gaan staat hij vooraan. Lara sluit aan en kijkt niet om.

‘Hij kan heel hoog springen, zo knap. Ik vind Sven zoooo lief.’ Thuis blijft ze enthousiast over de heldendaden van dat knulletje vertellen.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ria, ik vind het een lief verhaal, maar ik weet niet of je bij een kind van vier al over onvoorwaardelijke liefde kunt spreken. Bij een puber zou ik verhaal geloofwaardiger vinden. Het wordt ook nergens gruwelijk, maar dat kan ook niet in een verhaal als dit.

Lara buigt haar hoofd en guitig kijkt ze naar me met haar donkere ogen. ---> het is lastig om iemand aan te kijken als je je hoofd buigt. Dan kijk je nl naar beneden.

Hij lacht altijd als hij het schoolplein op komt en hij heeft mooie krullen. Hij is echt leuk. Als kinderen vechten haalt hij ze uit elkaar.’ -->  ik heb moeite hier een vierjarig kind voor me te zien.

Bij de zinnen van de moeder missen enkele ah-tekens. Ik zou de witregels minderen en duidelijkere alinea's maken.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ria, wat heeft dit (overigens leuk) verhaaltje met de opdracht te maken? Deze zin: 'Als ik haar tanden poets kijk ik niet naar haar gebit, maar naar haar ogen. Weet ze dat ik weet…?' is voor mij een raadsel, ontbreekt er iets in het verhaal of is er iets dat ik niet snap?

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi,

Ik heb wat moeite om in de dialoog een kind van vier te lezen, zeker in het begin van je verhaal.
Voor de rest is het best een aardig stukje, maar kon er eerlijk gezegd moeilijk tot op het einde de aandacht bijhouden.

De elementen "gruwelijk" en "onvoorwaardelijk" mis ik ook. Misschien eens herbekijken?

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ria, 

Helaas heb ik moeite om in je verhaal te komen. De dialogen zijn niet levendig: het is een vraag en antwoord tussen het kind en de volwassene:

Waarom vind je hem leuk Lara? Vraag ik als we gaan eten.

‘Nou gewoon.’

‘Gewoon?’

‘Hij is altijd lief.’

‘O ja? Wat doet ie dan?’

Dit zegt vrijwel niets: het duurt een aantal regels voordat er een 'echt' antwoord komt ('Hij is altijd lief)  maar dat is zo kort en algemeen dat je daar als lezer alsnog geen levendige voorstelling bij kan maken. 
Het past bij wel goed de beleefwereld van een kind van vier, want op zo'n leeftijd kan je zulke gevoelens nog niet (makkelijk) beredeneren of benoemen. 
Maar dat maakt dit perspectief erg gevoelig voor (in dit geval vrij letterlijk)  een verkeerde toepassing van show don't tell. Je kindje 'vertelt' van alles, maar laat daar(door) weinig bij blijken. 

Daarnaast  vind ik helaas ook niet dat dit verhaal aan de opdracht voldoet: ik zie geen gruwel terug, geen opofferingen of iets anders waaruit blijkt dat liefde niet alleen maar leuk is.

Sorry voor deze zeursessie! Om toch met een compliment af te sluiten: zoals gezegd is het lastig om vanuit het perspectief van een kind te schrijven. Knap dat je dat geprobeerd hebt, want het vraagt een heel andere insteek dan de meeste verhalen en daaruit blijkt wel dat je binnen het schrijven je horizon wil blijven verbreden!

Groet,

Nadine

 

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank je wel voor julle fb

misschien past dit taalgebruik inderdaad niet bij een kind van vier

het gruwelijke zit er in dat Lara niet meer eet en zelf niet meer met haar vriendinnetje Vera wil spelen. maar dat komt er dus niet helemaal uit.

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Nadine van de Sande

Dank je wel Nadine voor je fb. Ik doe sinds een paar weken mee met dit forum en merk dat ik een week voor een opdracht kort vind. Vaak leg ik een tekst een tijdje weg en zie dan later wat er aan mankeert. Kwestie van oefenen? of misschien zijn de opdrachten te moeilijk voor mij. ik verbaas met er altijd over dat anderen zo snel een verhaal klaar hebben

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ria, je kunt je tekst vanuit Word kopiëren in het tekstvak van de opdracht. Komen de alineas niet goed over, kun je een enter een witregel maken. Met ctrl+enter kom je op de volgende regel.

Geef de moed niet op. Dit forum is juist om ervan te leren.