Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#360 De roze opblaasflamingo

 

Een roze opblaasflamingo. Hij geeft me daadwerkelijk een roze opblaasflamingo. Trots ook nog staat hij voor me in de huiskamer met dat mormel in zijn handen. Zijn dikke speknek is uitgerekt als een verlepte accordeon, vlak voordat het valse lucht gaat produceren.

‘Twintig jaar samen, schat. Je bent nog steeds exotisch en kleurrijk, een roze flamingo!’

Ja, leuk bedacht, maar volgens mij is hij onze trouwdatum gewoon glad vergeten en is dit het cadeau dat hij voor Timmie had gekocht. Hij had al gezegd dat hij voor zijn verjaardag volgende week “iets voor op vakantie” ging kopen. Dat onthoudt hij dan weer wel. Maar ik ga hem niet zoals Timmie een maand van tevoren elke dag eraan herinneren. Nu krijg ik die flamingo en koopt hij straks iets anders voor Timmie. Waarom laat ik hem er altijd mee wegkomen?

‘Een roze flamingo?’

‘Ja.’ Hij drukt hem in mijn armen.

‘We hebben alles al toch, schat? Daarom dacht ik: ik geef een symbooltje. Wat heb jij voor mij?’

Het lef. Het gore lef van die kerel. Het plastic voelt rauw aan in mijn handen. Flitsen van vervuiling in de oceanen schieten door mijn hoofd. Ik zie vuilniszakken via smerige pijpleidingen het water in stromen en honderden roze opblaasflamingo’s het zeeleven om zeep helpen. Zoiets gaat langzaam, het is verstikkend, maar uiteindelijk is het onomkeerbaar en dodelijk.

‘Wat ik voor jou heb?’

‘Je bent het toch niet vergeten hè?’ Hij knipoogt.

Het is een kind. Het is een kind dat denkt dat het ermee weggekomen is, terwijl het hele gezicht onder de chocolade zit.

‘Weet je schat,’ zeg ik. ‘Ik had een cadeau maar dat neem ik terug.’

‘Waarom?’ vraagt hij verbaasd, en enigszins achterdochtig.

‘Omdat,’ zeg ik nu met volle overtuiging, ‘jij ook een opblaasflamingo verdient.’

                                                   ***

Het is stil in de rechtszaal. De rechter kijkt mij vragend aan. Volgens mijn advocaat moet ik me op mijn zwijgrecht beroepen, maar ik kan het net zo goed bekennen. Wat maakt het ook nog uit.

‘Ja, edelachtbare. Ik ben inderdaad degene die die flamingo vol explosieven heeft gestopt en Frits heeft opgeblazen. We waren twintig jaar getrouwd, ziet u.’

 

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Karel 123, ik denk dat ik de clou begrijp, maar verder kom ik er niet uit. Ook in verband met het onduidelijke perspectief. Misschien kun je er nog een keer met afstand naar kijken? 

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Stagiair
  • Redacteur
  • Uitgever

Ha Karel, dat je het opblazen letterlijk neemt vind ik een mooie vondst. De rechtbank-twist komt naar mijn smaak een beetje uit de lucht vallen. Grappig laatste zinnetje als verklaring voor de daad: 'We waren twintig jaar getrouwd, ziet u'.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Carneli,

Ik heb er nog een keer naar gekeken, maar ik snap niet zo goed wat je bedoelt met het onduidelijke perspectief. Zou je dat toe kunnen lichten (dan kan ik er wat van leren én het aanpassen :) ).

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ John Doe: hartelijk dank :)!

@ Frank Noe. Dank voor de feedback. Ja, het is wat absurdistisch ja. Ik ga er nog eens over nadenken of het meer tijd voor de twist nodig heeft, of dat het het gegeven zelf is wat het uit-de-lucht-vallen veroorzaakt. Dank!

@ Tony Mmm. Ik zal er eens over nadenken. Ik vond hem wel lekker eufemistisch, maar ik laat het even liggen en zal eens heroverwegen of iets anders kan.

@MCH Dank, dank! Ook voor het aanvullen hoe jouw ervaring was ook gerelateerd aan andere comments.

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Sappige beschrijvingen en vlot geschreven verhaal. Het einde wringt wel wat. Vooral het feit dat de vrouw pas in de rechtbank de feiten bekent. Misschien had je daar wat een andere draai aan kunnen geven (de rechtbanksetting vind ik op zich wel ok).
Enfin, kleine puntjes natuurlijk. Er zitten leuke vondsten in je verhaal en heb het graag gelezen.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Karel, een leuk verhaal. De herhalingen aan het begin van de alinea's vind ik wat storend, maar dat is een kwestie van smaak. 
Ik snap de wraakactie met de flamingo. De hp blaast de zaak wel erg letterlijk op. De tekst in de rechtszaal zou scherper kunnen. Het leest nu als erg veel uitleg, te gemakkelijk. 
Maar al en al je verhaal met plezier gelezen. Het perspectief is voor mij wel duidelijk.  

verbaasd, en enigszins achterdochtig ---> de komma hoort hier niet.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Leuk verhaal, maar ook voor mij komt de clou wat uit de lucht vallen en blijft hij een beetje hangen in de 'woordspeling', die ik dan weer wel erg grappig vind. Iets meer haat en venijn eraan voorafgaand zou prettig zijn. Misschien moet je dat niet via Timmie spelen, maar zou een suggestie aan (de gedachte van) vreemdgaan wel explosief materiaal zijn. Zeker na twintig jaar.

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het kwartje viel laat. Want het hele verhaal herkende ik tot aan de drie sterretjes. De clou snapte ik pas door de reacties. Opblaasbare flamingo. Geweldig gevonden, maar wat voegt het toe? Het vilein in het eerste gedeelte vind ik zo sterk dat de clou daar een beetje afbreuk aan doet. Het wordt absurd. Maar serieus? Die man verdient een opblaaspop en daar mag ie de rest van z’n leven gelukkig mee worden, toedeloe! 

Knap hoe je de vrouw zo geloofwaardig positioneert in haar gedachten en dialoog.