#356 - Als een buizerd

Met grote ogen staar ik naar de dreigende lucht en ondertussen houd ik mij met moeite vast aan de spijlen van het tuinhek. In de verte komt een groot voorwerp al tollend op mij af. Ik voel de wind steeds harder rukken aan mijn kleren en ze beneemt mij bijna de adem. Oh mijn God wat is dit? Zonder het tegen te kunnen houden lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan geen kant op. Wat moet ik doen? Als het gevaarte mij raakt laat ik los en word ik de lucht in getild.

Schreeuwend van angst probeer ik me uit de greep van de storm te worstelen. In mijn maag voelt het alsof ik in de meest duizelingwekkende rollercoaster ben gestapt. Dat duurt zo een aantal seconden of minuten totdat ik de spanning loslaat. Verbaasd en moe van het vechten laat ik mij steeds verder meevoeren. Als een veertje zo licht, terwijl ik alles behalve Tinkelbel ben, word ik meegenomen en vlieg ik dwars over het spoor en de snelweg. Vervolgens ga ik verder over de weilanden en de boerderijen richting het Reevediep. Onder mij waaien joekels van bomen met wortel en al uit de grond. Een aantal elektriciteitsmasten ligt omver. Ik bevind mij in het gebied waar ik normaal gesproken graag wandel en waar ik mij dan helemaal vrij voel. Als ik verder over het water zweef wil ik liever niet verder. Deze vrijheidsberoving is niet wat ik wil maar waar ik ook geen invloed op heb. Het verzet in mij komt tot rust en alsof ik in vroegere dromen terecht ben gekomen, laat ik me meedrijven op de wind. Ik waan mij de buizerd die ik altijd al heb willen zijn. Vanaf het boerenland neemt mijn vlucht de route terug naar de stad. Ik bekijk de schade die door de storm is aangericht. De mensen die buiten staan zien er verslagen uit. In sommige straten zijn de daken van de huizen gerukt. De brandweer is op sommige plekken aanwezig om de veiligheid te herstellen. 

Op dat moment maakt de wind weer een wending en neemt me met een verrassende lichtheid mee naar mijn eigen omgeving en laat me op straat neerdwarrelen. Met verbazingwekkende soepelheid sta ik op en loop richting mijn huis. In onze tuin ligt een caravan. Hij is dwars door het tuinhek heen gewaaid. Mijn man staat met de buren de caravan omhoog te trekken en ik roep: “Ik ben weer terug, hier ben ik. Maak je geen zorgen. Lieverd, niet huilen joh?”

Naast de caravan ligt een schoen en mijn man lijkt me niet te horen.  Een triest gevoel overmeestert mij.