Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#356 Ontsnapping

 

 

De blinde paniek die ik voelde, toen de wind me zo’n tien minuten geleden wegzoog uit de tuin, zakt. ’Het was weer zo’n tuin, pas gemaaid gazonnetje, net aangelegde perkjes waar niemand zich in waagt. Bierbuiken en rosétjes strategisch opgesteld rondom de barbecue. Lang de tijd om na te denken waarom ik hier toch iedere keer weer terecht kom, had ik niet. Niemand leek zich zorgen te maken om de wegwaaiende servetjes, het steeds sterker wapperende schaduwdoek, tot die ene windvlaag. Ik hoor het gegil nog na tetteren in mijn oren. ‘Lot!’ ‘Ze waait weg!’ ‘Kijk dan toch, de wind heeft haar!’ ‘Hou elkaar vast!’ ‘Bel de politie!

Heel langzaam komt het besef dat ik niet ga vallen, een besef dat nergens op gebaseerd is, maar ik geef me eraan over. Ik zet mijn oogleden op een kiertje en kijk door het gordijn van wimpers om me heen. Het eerste dat ik zie, is een vogel. De soort kan ik niet duiden, biologie is nooit mijn sterke punt geweest, maar het vliegt, heeft vleugels, ik hou het op een vogel. Hij, waarom is een vogel eigenlijk mannelijk schiet er door mijn hoofd, probeert tegen de luchtstroom in te vliegen. Dat lijkt me niet direct logisch, maar ik geloof zomaar dat hij daar een reden voor heeft. Terwijl we elkaar passeren wens ik hem succes.

Ik open mijn ogen wat verder en draai mijn hoofd lichtjes om mijn gezichtsveld te verbreden. Terwijl ik dat doe, besef ik dat ik mijn hele lichaam nog de positie heeft als die het had toen de wind me optilde. Mijn arm is gebogen en in mijn hand voel ik de grove huid van het bitterballetje dat ik had willen opeten. Ik strek mijn lichaam uit en de gefrituurde snack, die ik eigenlijk helemaal niet zo lekker vind, maar toch vaak uit gewoonte pak, valt uit mijn hand. Ik probeer hem met mijn ogen te volgen, maar hij gaat te snel. Wel zie ik dat dit zomerbriesje al aardig wat ravage heeft aangericht en ook nog helemaal niet klaar is. Waarom voel ik me dan toch zo vredig? Ik denk er niet te lang over na en nestel me voor de show die zich voor mijn ogen afspeelt. Ik laat me achterover vallen. De kleine rukjes van de wind voelen als de schommelstoel van opa. Ik ruik het muffe kleed van oma, dat denk ik eens per jaar werd gewassen.  

Beneden me, hoe hoog zou ik eigenlijk zitten, hoe hoog vliegen die vogels eigenlijk, nu had wat biologiekennis me waarschijnlijk een antwoord kunnen geven, maar ach zo belangrijk is het nu ook weer niet, zie ik een scala aan trieste doch vermakelijke scenes. Bomen die plaats hebben genomen in auto’s zonder eerst even de deur open te doen. Tuintafels die op schuurdaken zijn geklommen. Zouden ze dat via de regenpijp doen, of hebben schuren geen regenpijp? Tuinen waarvan de perfect aangelegde perkjes zijn bedolven onder het vuilnis van de omgewaaide prullenbakken.

Het schouwspel nadert een einde en ik merk dat ik langzaam neerdaal in mijn eigen wereld. Ik herken de straat, de tuin en hoor de nog alom aanwezige commotie. Ik loop verder en draai de hoek om richting mijn huis. ‘Bedankt’ fluister ik, met mijn blik gericht op oneindig.

 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Maaike, Welkom, leuk eerste stukje.
Wat een hoop gedachten en ronddraaiende observaties. Het is veel en hak op tak, zonder hinderlijk te worden, sterker nog ik las bijna gehypnotiseerd met je gedachten mee. Ik heb het graag gelezen.
De nieuwe vriend was mij niet helemaal duidelijk aan het eind, ik neem aan dat dit de wind was?

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het is een wat warrig stukje. Ik meen dat de hoofdpersoon blij is van de barbecue weg te zijn, maar is aan het eind toch ook niet teleurgesteld weer terug te zijn. En, waait het nu bizar hard of is alleen de hoofdpersoon verwaaid? Allebei zo lijkt.

De biologie, de bitterbal, de klimmende tuintafels, er is wel veel aan de hand. Ik heb begrip voor de winderigheid in het verhaal, maar echt goed komt het niet uit de verf...

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Tilma, bedankt voor je reactie. Het is altijd goed om te lezen hoe anderen naar je verhaal kijken. Soms is iets voor jezelf helemaal duidelijk, terwijl dat voor anderen niet zo is. Ik wilde me hier voornamelijk focussen op de gedachten van de hp die alle kanten op vliegen op basis van wat ze ziet en voelt.

Voor wat betreft je opmerking:

Ik meen dat de hoofdpersoon blij is van de barbecue weg te zijn, maar is aan het eind toch ook niet teleurgesteld weer terug te zijn.

Dat kan ik niet helemaal plaatsen aangezien ik aangeef dat de hp de tuin weer ziet en alle commotie die er nog is, maar eraan voorbij loopt en naar huis gaat zonder even te melden dat het nog goed met haar gaat.

De tuin is voor mij meer de setting, niet zozeer het verhaal.

Maar bedankt, ik ga er nog eens over denken of ik misschien nog wat dingen kan verduidelijken.

 

 

 

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oh, dat had ik helegaar niet zo begrepen. Ik dacht dat de barbie in haar eigen tuin was en de weerstand tegen haar eigen omstandigheden. Dat staat er niet. 

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het begin en het einde heb ik wat aangepast, hopelijk is het zo wat duidelijker. Het midden laat ik even zo. Ik snap dat het misschien wat veel is, maar voor mij voelt het goed zo.

@ Tilma, je referentie aan een barbie ontgaat me, maar dat ligt misschien aan mij.

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Welkom!

"Bomen die plaats hebben genomen in auto’s zonder eerst even de deur open te doen. Tuintafels die op schuurdaken zijn geklommen." --> mooie observaties/beschrijvingen. Ik zag het voor me. Het bracht het tafereel tot leven.

Het hp ervaart en observeert zeer veel op korte tijd, en dat blijkt ook uit je verhaal. Op zich niets mis mee, al is het veel om als lezer te behappen. Toch vond ik het een boeiend verhaal om te lezen. Graag meer van dat.

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Tudor, bedankt voor je welkom en reactie. Leuk om te lezen!

Ik slaap nog eens een paar nachtjes aangaande de hoeveelheid info in het verhaal. 

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

barbie = barbecue = correct. En natuurlijk laat je het zo. De tekst = de tekst. Ik lees vaak ook maar wat ik wil dat er staat in plaats van wat er staat.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Maaike

Je vertrekt vanuit een fijne invalshoek en dat ik zeker appreciëren. Je schrijft vlot en er zit niets in van saaiheid. Je probeert te werken met andere, rijkere woorden een dat vind ik zeker een pluspunt.

Ook hier en daar beeldspraak, fijn. De tekst is echter kort en dan weet ik niet goed of je teveel gedachten moet veerwerken in de tekst. Het hoofdpersonage wordt immers erg veel gewaar op deze manier. Dit is een punt waar je misschien een volgende keer best even op let? 

Blijf zeker teksten produceren want het las vlot, absoluut.

Johanna

   

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Johanna, bedankt voor je uitgebreide reactie en de aanmoediging, fijn. 
Ik denk dat het begint te landen wat jullie bedoelen met de hoeveelheid aan gedachten. 
Ik ga proberen de volgende keer iets gestructureerder te schrijven en te matigen. 
Bedankt!

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo M_aaike, Ik vind je verhaal mooi, inleefbaar en wervelend.  Bomen die plaats hebben genomen in auto’s zonder eerst even de deur open te doen. Tuintafels die op schuurdaken zijn geklommen. Zouden ze dat via de regenpijp doen, of hebben schuren geen regenpijp? vind ik heel leuk gevonden, maar die zinnen halen mij juist uit het verhaal.