#355 - Zonsopkomst

Zdragjebo maakt zich zorgen, grote zorgen. Met angst en beven richt ze haar bewustzijn nogmaals naar boven, in de hoop dat ze het eerder mis had, maar het lijkt erop dat de wolken boven Krubbo echt dunner worden. Het oranje wolkendek is op dit moment nog maar een beetje lichter dan gewoonlijk, maar als dit doorzet, kan over korte tijd de zon doorbreken en dan is de ramp niet te overzien. Als het net zo erg wordt als pakweg vijfduizend jaar geleden zal ze verdampen en in ontelbare deeltjes uiteenvallen. Zelfs als de wolken daarna redelijk snel weer voor de zon schuiven, zal ze nog eeuwen bezig zijn om zich te hergroeperen en te herschikken, totdat ze weer heel is. Een gruwelijke periode was dat geweest, die eeuwen van fragmentatie. Ze had het overleefd, maar ze had zich nog nooit zo reddeloos verloren gevoeld. Tijdenlang wist ze amper wie ze was en zoiets wil ze voor geen goud weer meemaken.

Maar wat kan ze doen? Ze kan nergens meer schuilen. De wolken zijn haar enige bescherming tegen de fatale rode zon, nu alle rotsen en grotten door haar eigen rusteloze aard en de activiteit van Woeibo geleidelijk aan zijn weggesleten. Vooral de westelijke Woeibo kan genadeloos zijn en haar ruw alle kanten op smijten, van de ene uithoek van Krubbo naar de andere. Maar ook het heerlijke deinen dat de zuidelijke Woeibo teweeg brengt, heeft beetje bij beetje bijgedragen aan de verdwijning van de rotsen en de grotten. En nu is ze naakt en kwetsbaar.

Bidden, ze moet zo hard mogelijk bidden, misschien dat de luchtgod dan medelijden met haar krijgt en het wolkendek snel weer dicht trekt, voordat de zon haar kan verdampen. Ze haalt diep adem, met heel haar wezen, maakt zich zo nederig mogelijk en hoopt vurig dat de luchtgod luistert.

“Machtige luchtgod, hoor mijn bede en heb mededogen. Ik neem met grote angst en vreze waar dat mijn bestaan in gevaar is en dat ik door het dunner worden van het wolkendek over korte tijd in ontelbare deeltjes uiteen zal vallen. Bespaar mij dit gruwelijke lot, oh grote luchtgod, wees genadig en wees zo goed om de wolken intact te laten.”

Komt ze urgent genoeg over? Zal de luchtgod begrijpen hoe hachelijk de situatie is? Nee, het moet nog intenser.

“Ik smeek u,” voegt ze er aan toe met een heftige en welgemeende snik, die hoog opspat naar de wolken. “Ik zal alles doen wat u van mij verlangt.”

Een tijd lang blijft het doodstil. Zelfs Woeibo beweegt niet meer en Zdragjebo ligt er roerloos bij. Dan buldert de luchtgod zijn antwoord en heel Krubbo trilt. Zdragjebo begint hevig te schudden en op en neer te golven en er verschijnen gele schuimkoppen op haar oppervlak. Even heeft ze nog hoop, totdat er een mysterieuze uitspraak komt waar ze niks van begrijpt. Tegelijkertijd voelt ze met ijzingwekkende klaarheid aan dat de luchtgod ook deze keer weer zijn eigen gang zal gaan en dat haar lot hem volkomen onverschillig laat.

“IK BEN GEBOREN UIT ZONNEGLOREN EN EEN ZUCHT VAN DE ZIEDENDE ZEE.”

Meteen daarop breekt een angstaanjagende, felrode zon door.