Wat duurde deze dag toch lang.

Het begon 's ochtends al. Ogen die tegenpruttelden, het donkere gat van het niets inwisselen voor het schemer van de kamer. Vanuit foetushouding de wereld ingesleurd worden.
Nee, vreugdekreetjes slaakte ik niet bij het ontwaken. Wel zonder struikelen over kat of boorling de deur uitgeraakt, wat op een dag als vandaag zijn eigen olympische medaille verdiende. Brons ofzo. Goud had dan weer overdreven geweest. Sowieso associeer ik dat edelmetaal niet met mijn eigen wandel.
Vervolgens de rug rechten, op het perron staan turen naar 'verliefd blank puberkoppeltje' numero 26. Hoe origineel. Waarom niet eens iets inventief proberen te verzinnen, dag? Twee lebberende transseksuele Noord-Afrikanen misschien? Konden we nog eens lachen.
Ongetwijfeld droegen Adam en Eva daar aan de overkant ook hun rugzak met zich mee, besefte ik maar al te goed, maar vanop afstand zagen ze er toch voor 50% of meer gelukkig uit. Je gelukkig voelen voor minstens 50% van je dag, was dat niet een realistischer, haalbaarder streven dan het totalitaire 'gelukkig willen zijn'? 
Ik wist het niet. En gelukkig maar.
Veel kennis bezitten sleurt je namelijk fel naar beneden. En de dag was al zo een gedoe.

Toegekomen op het werk, ruim twintig minuten te laat. Niet dat iemand er een zier om gaf. Buiten de baas natuurlijk; echt schelen kon het die ook niet, maar het stond nu eenmaal in zijn jobomschrijving om werknemer nr. 236 een standje te geven wanneer deze te laat arriveerde. Taak mooi volbracht, eelthond, tijd om terug je mand in te duiken, schoot er toen door m'n hoofd.
Op het werk werd ik weer eens omgeven door prachtexemplaren. Allemaal fitte steekproeven van het menselijk ras. De ene al wat scherper dan de andere, maar toch... Ongetwijfeld waren ook zij voor meer dan 50% van hun dag gewoon oprecht zielsgelukkig. Natuurlijk was er Magda van de boekhouding, waar dat kind in de buik vorig jaar verloren was gelopen. Maar inmiddels was ze weer 4 maand zwanger van een nieuw 'bolletje geluk' zoals ze het zelf omschreef, dus die 50% werd nu toch moeiteloos gehaald. 
Geluk kwam blijkbaar in allerlei vormen en meetkundige figuren. Ikzelf had als kind bij geboorte een punthoofd; desondanks zagen mijn ouders er op de foto's ook best verheugd uit met het afgeleverde resultaat. 

Na de middag lange vergadering met Theo van ICT. Zoals hij er toen bijzat, had je kunnen vermoeden dat hij niet voor minstens de helft van de tijd gewoon gelukkig was, maar volgens mij fakete hij het. Nog maar pas getrouwd, promotie gemaakt na amper twee jaar in dienst...
Nee, hem ging het vast voor de wind. Ok, er was dat overlijden van zijn vader aan darmkanker, maar ik hoorde van Anneleen van de directie dat hun band niet al te best was, dus dat heengaan had hij vast al een plaats gegeven.
Net zoals de urne op de schouw. Ik moest gniffelen bij de gedachte.
Verast geluk in een potje.

Op weg naar huis 's avonds. De rug al wat minder recht. Gebukt onder taak numero 7 en 12 die eigenlijk af had moeten zijn, maar gewoon toch tot morgen zouden moeten wachten. Een ouder koppel nam zelfvoldaan het laatste lege plekje in op de trein, waardoor ik moest blijven rechtstaan. Ook al liep de klok voor het paartje onvermijdelijk richting middernacht, toch straalden ze beiden. Hij was slecht te been en zij had duidelijk moeilijkheden met praten, maar voor de rest kon ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vaststellen  dat ook zij gewoonweg godverdomd voor minstens 50% van hun sukkeldaagjes gelukkig waren.
Nu ik 's avonds hier in bed lig te turen naar niets vraag ik me af hoe al die mensen dat toch voor mekaar krijgen. Zo ontzettend gewoon voor minstens de helft van de tijd gelukkig zijn. 
Nou, daar kwam dat punthoofd als vanzelf weer aanzetten.

Ach, wat duurde de dag toch lang.