#354 - Hitte

 

Lief dagboek,

Vandaag heb ik mijn vaccinatie gehaald. Janssen, een Leidse prik, dat past me wel. Met één keer prikken klaar, ook niet verkeerd. Toen ik terugkwam, parkeerde ik de auto onder de linden om de hoek van de straat. Niet slim, want door de luizen in die linde krijgen we plak op de lak. Maar dat terzijde.

Ik was een beetje gewend geraakt aan de airco in de auto, want buiten liep ik tegen een tropische muur op. Het zweet brak me uit. Dat kon ook een bijwerking van het vaccin zijn, maar het was ontegenzeglijk warm.

De buurman was net bezig zijn heg te snoeien in de volle zon.

‘Heet, hè?’ zei ik.

‘Ja, beetje te heet,’ zei de buurman en schoot er zelf van in de lach. ‘Het is ook nooit goed.’

Eenmaal thuis liep ik meteen door naar de werkkamer op zolder. De werkkamer op zolder op het Zuiden. Heet. Niet te doen. Dan maar met de laptop de tuin in. Soms is het een uitkomst, dat thuiswerken.

Alleen kon ik door het felle zonlicht niets zien op het scherm. Nou ja, wel met de helderheid op de hoogste stand, maar toen was de batterij met twintig minuten leeg. Dus een verlengsnoer uitgerold. Dat betekende wel oppassen voor de konijnen. Die willen nog wel eens aan een kabeltje knagen. Vinden ze leuk.

Maar de konijnen waren vandaag niet zo’n probleem. Die hadden na de afgelopen maanden hun wintervachtje nog aan en lagen uitgeteld en volledig uitgestrekt in de schaduw. Maar ze klaagden niet, buurman.

Ik ook niet. Ik zat lekker in mijn tuin te computeren, begeleid door het gezoem van de bijtjes in de frambozenbloesem en het vrolijke vogelgekwetter van de koolmeesjes. De koolmeesjes die in ongeveer alle tuintjes om ons heen een vogelkastje hadden betrokken, behalve in dat van ons. Wat ze wel bij ons kwamen halen was nestmateriaal. We hebben namelijk van die leuke kokosmatjes als plantenbakjes aan de schuur hangen en daar kan een koolmees prachtig nestjes van bouwen. Nadeel is dat je plantenbakje er wat verkrekt uitziet.

Ze waren trouwens wel druk in de weer, die koolmezen. Om de haverklap dook er een de frambozenstruik in en weer weg. Terwijl we toch niet zoveel spinnen in de tuin hebben. Dat weten we aangezien de oudste dochter vorige week een spreekbeurt over spinnen hield. Even poolshoogte nemen in die frambozenstruik.

Rupsen. Honderden rupsen. Nou ja, bladwesplarven. Maar ze zien er uit als Rupsje Nooitgenoeg, en zo eten ze ook. Eric Carle, ook zo iemand waarvan je niet dacht dat hij nog leefde totdat hij doodging. Gek is dat soms. Honderden keren gelezen dat boek. De dochter van zes, toen twee, kon er geen genoeg van krijgen - om maar een slechte woordspeling te maken.

We hadden zelfs een DVD van Rupsje Nooitgenoeg en vier andere verhalen die Carice van Houten voorlas. Die is ooit niet terug van vakantie meegenomen. Die DVD dan, hè? Niet Carice van Houten. Die zal je niet zo snel vergeten. Het lege hoesje hebben we nog wel. Maar de DVD zit waarschijnlijk nog steeds in een DVD-speler in de Picardie. Want wie kijkt er nog DVDs? Maar ik dwaal af.

Rupsen dus. Nee, wespenlarven. Moet ik het wel goed zeggen. Meer rupsen dan drie nestjes koolmezen op kunnen. Als we nog frambozen willen zien over een paar weken moeten we aan de slag.

‘Jongens, we gaan rupsen plukken!’

Zo stond ik dus weer in de volle zon met zes behulpzame kinderhanden de beestjes uit de framboos te halen. Ik moest wel een pet opzetten, ik kreeg hoofdpijn in die zon. Maar dat kon ook de vaccinatie zijn.

We hadden al gauw een plantenpotje vol beestjes.

‘Waar moeten we ze laten, papa?’

‘In de groenbak.’

‘Zielig.’

‘Gooi er een paar handenvol frambozenblaadjes bij, dan is de groenbak een rupsenwalhalla!’ stelde de oudste zoon voor.

De dochter van zes vond het een goed plan. ‘En dan doen we morgen de groenbak open en dan komen er allemaal vlinders uit!’

‘Nou, eigenlijk zijn het…’ begon ik, maar ik had er de energie niet eens voor, ‘…ach, laat ook maar.’