Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#353 Fietsend door de werkelijkheid

 

Razendsnel komt hij aanfietsen, net als vroeger.  Net als zijn lessen; boordevol topsport met het vliegensvlugge tempo waarin hij de platentectoniek van meerdere werelddelen behandelde.  
'Liselotte, heb je eindelijk de scooter afgezworen?' 
Zijn stem klinkt nog steeds als een aardbeving in haar hersens die moesten worden opgeschrikt van een slaperig jaar. Zijn haren zijn nauwelijks grijs te noemen, terwijl hij in de vijftig zou moeten zijn. Ronde pretoogjes die gloeien als magma. 

'Zweer jij ooit de fiets af, Marcel?' Vroeger noemden ze hem alleen bij zijn voornaam als ze te veel op had en hem wilde plagen.  
'Ik denk zelfs niet als een tornado alle tweewielers zou meesleuren. Dan verzin ik wel iets.' 
Ze slikt de vraag in of ze nog eens op de bagagedrager mag. Hier zijn ze anoniem op een plek waar niemand hun verleden kent. Destijds mocht het alleen als de lessen allang waren afgelopen en het schoolplein leeg was. Soms zette hij zelfs een donkere zonnebril en een pruik op die hem ouder maakte. 
 
'Soms had ik het me wel eens anders voorgesteld,' zegt ze zachtjes, starend naar haar halfvolle glas prosecco. Misschien had ze beter geen spijkerrok en fishpanties kunnen aantrekken, hoewel hij er niet echt naar leek te kijken toen hij haar zag. Sowieso staarde hij nooit, in tegenstelling tot heel wat van de populaire jongens in de klas.  
'Misschien moet je je nog niet te veel van dingen wat proberen voor te stellen en wachten op wat komen gaat.'  
Zijn cappuccino had hij in enkele minuten leeggedronken. Misschien moet ze hem nog een keer zoenen om iets van zijn energie over te nemen.  
'Waarom ben je eigenlijk gestopt?' Het is de vraag die al zeker tien minuten op haar tong ligt, maar die eraan vastgelijmd leek. 
'Ik moest trucjes gaan verzinnen om het nog een beetje leuk te maken. Elke jaar was het weer hetzelfde verhaal vertellen. En elke keer weer dezelfde reactie van de klassen. Het houdt gewoon een keer op.' 
Na de voor zijn doen traag uitgesproken woorden wenkt hij een van de serveersters. Alles houdt een keer op, maar meestal zit hier wel een reden achter. Misschien moet ze de reden niet willen weten. Het enige wat nu nog relevant is, is of ze nog een keertje op de bagagedrager mag voor een reis naar een onbekende bestemming. Want hij beschikt over GPS-systemen en kaarten, maar zij vertrouwde altijd op zijn innerlijk kompas. Ze zal sowieso wel terechtkomen op de plek waar ze thuishoort. 

 

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoewel ik hou van fishpanties, voel ik deze bijdrage iets minder Virtuoso - ik weet niet goed waar je naartoe wil. Waarom of wat beter kan, is werk voor de coach.

Een reactie omdat je zeker een reactie verdient - albeit niet degene die je wil vrees ik, sorry.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Virtuoso, ik krijg ook niet echt hoogte van het verhaal. De zinnen vormen een verhaal, ze vertellen echter niets. Maar wellicht lees ik het niet goed Het enige wat ik eruit haal, is dat het over een leerkracht gaat die een van zijn leerlingen tegenkomt waar hij iets mee heeft gehad. 

Misschien had ze beter geen spijkerrok en fishpanties kunnen aantrekken, hoewel hij er niet echt naar leek te kijken toen hij haar zag. ---> "Hij leek er niet naar te kijken" en toch ziet hij dat ze een spijkerrok en fishpanties aanhad en heeft daar een menig over. 

'Misschien moet je je nog niet te veel van dingen wat proberen voor te stellen en wachten op wat komen gaat.' ---> Wat wil je hier zeggen?

Het is de vraag die al zeker tien minuten op haar tong ligt, maar die eraan vastgelijmd leek.  --> deze vond ik wel grappig. 

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Tonny Coppo & @ Fief

In ieder geval dank voor het lezen en de feedback. Denk dat het wel goed is als een van de coaches nader zou toelichten wat er precies ontbreekt (zou het sowieso wel waarderen als de coaches vaker feedback geven). Ik kan dit als schrijver niet echt inschatten, voor mijn gevoel heb ik wel alles duidelijk toegelicht. Maar ik ben natuurlijk niet helemaal onbevooroordeeld in deze kwestie.

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Virtuoso, helaas moet ik mij aansluiten bij Tony en Fief. Sommige zinnen zijn mooi geschreven, maar de boodschap van het verhaal is mij niet helder (docent-leerling waarschijnlijk, maar wat dan?).

De eerste alinea, komt nog duidelijk over en belooft een spannend stuk. Daarna wordt het waziger 
Het laatste stuk vanaf " Na de voor zijn doen ... " is mij compleet onduidelijk wat met hem aan de hand is, wat hij wil en wat zij zou willen...? 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Ik heb het idee dat herinnering en heden teveel door elkaar heen lopen. Daardoor moet ik als lezer te hard werken. Bijvoorbeeld: Zit de dame in kwestie 'op dit moment ' in fishpanties of zat ze dat 'destijds' in de klas? (Of misschien nu én toen?)

Daardoor raak ik weg van het thema: Een oud-leerlinge en de aardrijkskunde docent in een ooit geheime verhouding, die -volgens mij- voor de oud-leerlinge nog wel even voort had mogen duren.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik heb het een aantal keer gelezen, maar raak steeds de draad kwijt; de zinnen zijn mij te lang en ingewikkeld en het verhaal te verwarrend.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik zie de problemen niet zo. Ik kan het uitstekend volgen, maar ik ben dan ook een begenadigd lezer. Dat geef ik grif toe. De laatste zin zet meneer van Aardrijkskunde eigenlijk een beetje als een viespeuk weg, Virtuoso, wat jammer is omdat het daarvoor nog best onschuldig kon zijn. Waarom hij indertijd echter een pruik opzette die hem ouder deed lijken, is me een raadsel. Ik begrijp dat hij zichzelf onherkenbaar wil maken voor meneer de directeur en loerende ouders; maar waarom ouderals jonger juist meer voor de hand lijkt te liggen?

Tenslotte, want er is altijd een tenslotte, de reden - de reden - lijkt te zijn dat monsieur viespeuk over de schreef is gegaan, betrapt is waarschijnlijk, en dat heeft het verhaal ook nodig - en dat ze dan alsnóg met hem meegaat (want dat staat als een paal boven water) - maar (kun je het nog volgen deze zin?) dat staat er niet. En dat moet wel. Lees maar, zou Martinus Nijhoff zeggen, er staat niet wat er staat.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Tilma

Goed om te horen dat je mijn verhaal kon volgen, en ook dank voor de uitgebreide feedback. Viespeuk is natuurlijk een understatement, het kan absoluut niet wat hij doet. Wel zat ik aan leerlinge te denken van een jaar of 17/18 met een volwassen geest die (behalve vanzelfsprekend door het autoriteitsverschil) niet door hem gedwongen of gechanteerd werd. Dat is ook de worsteling vanuit Liselotte; ze realiseert zich dat het allemaal heel fout is en dat dat eigenlijk nog steeds wel zo is, maar vind het tegelijkertijd spannend. De viespeuk realiseert zich ook maar al te goed is dat het fout is door de pruik inderdaad op te doen, maar kan hierbij slecht inschatten wat voor effect dit heeft. Het ouder schatten is hierbij de herinnering vanuit het perspectief van de HP.

Ik weet niet helemaal zeker of ik de lange (overigens zeer stijlvolle) zin in je feedback helemaal goed kan volgen, maar in ieder geval vond ik het beter bij het stukje passen om niet concreet de reden voor zijn stoppen te noemen. Dat laat voor de lezer nog wat te raden over, evenals de reden waarom ze toch graag met hem meewilde.