#353 Onbereikbaar

Hij schuift het mes vastberaden in de kleine schede aan de binnenkant van zijn laars. Hij is opvallend rustig, als je bedenkt dat hij al vijftien jaar op deze dag wacht. Op weg naar het terras dwalen zijn gedachten af naar toen.  

Hoe ze grijnzend op hem afkwam. Hoe zijn bewondering omsloeg in ongeloof toen haar grijns overging in spottend geschater. Flarden van woorden. Dacht je nou echt dat ik...? Iemand als jij...? Ze had haar welgevormde hoofd in haar nek geworpen. Een huilende wolf. Een wolf die zijn hart verscheurde. Een wolf in baljurk. Hoe het voelde als een mes dat zijn hart doorboorde. 

Als hij arriveert op de afgesproken plaats is ze er nog niet, maar dat had hij ook niet verwacht. Hij kiest een tafeltje in de hoek, vanwaar hij het hele terras kan overzien. Hij bestelt een espresso met een glas water.  

Iets later dan afgesproken komt ze aan. Zijn hart maakt een sprong als hij haar ziet maar hij weet de opwinding snel te dempen. Automatisch vergelijkt hij haar verschijning met die van vroeger en vraagt zich af of ze nog net zo mooi is als toen, want dat doe je nu eenmaal als je elkaar zo lang niet hebt gesproken. Hij weet het niet. Het doet er ook niet toe, want binnen afzienbare tijd zal ze sterven. Het is tijd om de rekening te vereffenen. 

“Hoi”, zegt ze met een stem die hem bijna ter plekke al zijn plannen doet doorkruisen. Bijna. Maar hij had erop gerekend dat ze hem niet onberoerd zou laten. 

“Zo, lang geleden”, zegt hij zo neutraal mogelijk. Zijn schouders zitten muurvast. 

"Ja", ze glimlacht, maar de lach bereikt haar ogen niet. Was dat vroeger ook zo? 

Het blijft even stil. Hun blikken kruisen en even voelt hij wat hij vijftien jaar geleden voelde. 

"Drink je wat?”, vraagt hij.  

“Nee dank je, ik blijf maar even”, zegt ze. Wat? Flikt ze het hem nu weer?  

Al zijn plannen vervliegen en in een halve seconde neemt hij een besluit. Hij veegt quasi onhandig zijn mobiel van tafel en buigt voorover om hem op te pakken. In werkelijkheid grijpt zijn hand naar het heft van zijn mes. Hij wil uithalen maar voor hij het mes boven tafel heeft hoort hij twee korte felle plopgeluiden. Hij voelt het bloed zijn shirt doordrenken en zijn blik vertroebelt. 

“Dacht je nou echt dat ik... iemand als jij...?”