Mijn hand trilt wanneer ik met het lepeltje door mijn koffie roer. Had bij nader inzien toch beter iets sterkers besteld. Ik ben wat vroeger gekomen. Als was het maar om ergens controle over te hebben. Ik speur de straat af, ik herken hem vast. Vijftien jaar geleden, ieder jaar tel ik er automatisch bij, op 19 november. De hele school stond in rep en roer. De schande van de speelplaats. Katholiek onderwijs, de nonnen trokken hun kousen hoger op en jammerden 'Mon Dieu' terwijl ze met in wijwater gedoopte vingertoppen kruistekens maakten. 

Ik grijns om die bedenking wanneer hij in mijn gezichtsveld verschijnt. 'Blij om mij te zien?'  vraagt hij. Ik weet niet wat ik daar op hoor te antwoorden en geef hem een vaag glimlachje. Of iets wat er op lijkt. Hij kijkt me vragend aan terwijl ik mijn schouders ophaal en een wervelwind aan gevoelens voel aanwaaien. 'Het spijt me dat het zo gelopen is.' zegt hij zacht. Zijn stem, die zoveel heerlijk foute dingen zei. Hij was olie op het vuur van mijn rebellie. Een tiener die schijt had aan regels. Vaker de binnenkant van het kantoor van de directeur zag dan haar eigen klaslokaal. Nadien ook vaker op zijn bureau zat dan haar eigen schoolbank.

'Nog altijd kampioen in handbal?' Ik weet dat hij die opmerking anders bedoelt en schiet in de lach. Met zijn humor pakte hij me toen al in en aan. Bracht in die tijd ook het balletje aan het rollen. 'Nee, geswitcht naar kruisboogschieten.' Ik probeer een felheid te faken maar we vermoeden allebei dat de tijd me weker maakte. 'Hoe is het met frigide Frida?'. 'Tja', zegt hij, 'ons huwelijk was korter dan 'Kanye going for President'. Ze heeft me laten zitten voor een vertegenwoordiger van Bofrost. Perfect match.' 

De ober passeert ons tafeltje en hij bestelt een Baco. Altijd al een fijnproever geweest. Hij vertelt me over de tuchtcommissie. Zijn permanente schorsing binnen het onderwijs, zijn carrièreswitch. Ik denk aan 15 jaar geleden. De uitgestorven gangen, de nacht van het schoolbal. Ik herinner me de geur van zijn tapijt. De fles whisky in zijn onderste la. Lang niet het enige wat vlotjes binnenging. Een paar weken voor ik het eerst ongesteld zou worden. Nu zit ik hier en stelt 'Meneer de Directeur' me dezelfde vraag als mijn zoon een paar weken terug.

'Wanneer zou ik hem eens kunnen zien?'