#352 Het kind van de buren

Het kind van de buren komt iedere dag langs voor een snoepje. Dat snoepje steekt hij niet in zijn mond maar in zijn zak.

Wil je er nog een ?'

'Nee,' knikt hij en draait zijn hoofdje zo dat hij de hele kamer kan overzien. Het is alsof hij iets zoekt. Zijn bleekblauwe ogen blijven op mij rusten. Zij boren zich in mijn ogen, zij ontleden mij tot in het diepst van mijn kern daar waar ik zelf nog nooit geweest ben. Een bleke glans schuift over iets grijswits, het bevat iets afschuwelijk. Ik krijg het benauwd. Ik ga verzitten en sla mijn ogen neer. Als ik ze weer opsla is hij weg. Het is alsof hij er nooit geweest is. Zelfs de deur hebben we niet open en dicht horen gaan.

'Dat kind, daar is iets mee,' zegt mijn moeder, 'als ik de buurvrouw zie zal ik eens met haar praten.'

Maar de buurvrouw zien we nooit evenmin als de buurman. Het huis naast ons had voor zover ik wist altijd leeg gestaan, mijn moeder kon zich vaag herinneren dat er vroeger een handoplegger woonde. Sinds zijn dood staat het leeg. Het verwaarloost, in de tuin woekert de klimop over onze schutting.

Ik hang uit het dakraam van mijn slaapkamer en kijk of ik mensen in de tuin van de buren zie. De tuin ligt er doodstil bij. Het onkruid groeit met prachtige bloemen. Als ik mij uitrek kan ik zien dat de planten met elkaar verbonden zijn als op de plaatjes in de fotoboeken over de jungle in Brazilië.

Al kijkend richten de planten zich op, een van hen lijkt de vorm van een kind aan te nemen. Ik wil het raam dichtdoen maar het kind richt zijn ogen op mij en houden mij vast. Ze roepen: 'kom, kom dan.' Ik zet een been over de vensterbank. Een windvlaag brengt mij bij zinnen. Ik trek mijn been terug en sluit het raam.

De volgende dag na school ben ik alleen thuis. Ineens staat hij naast me. Ik laat de legostee die ik in mijn hand heb vallen.

'Wil je spelen? ' vraagt hij

Zijn ogen zijn zwart in plaats van blauw zoals ik eerst dacht. Ze schitteren als spiegels.

'Nee' stotter ik, 'wil je geen snoepje?'

'Jij bent het snoepje' zegt hij.

Zijn spiegelende ogen zuigen mij naar binnen.

Ik sta oog in oog met een grijsaard die schallend lacht. Een paar kille handen grijpen mij beet, puntige nagels snijden in mijn vlees.

Ik strek mijn arm uit, mijn hand voelt vocht Ik huiver en wil mijn trui steviger om mij heentrekken om tot de ontdekking te komen dat ik geen kleren meer aan heb. Ik trek mijn benen op en sla mijn armen erom heen. De deur zwaait open, een bleke glans schijnt over iets grijswits, het neemt de vorm van het buurjongetje aan. Hij draagt mijn kleren. Hij lijkt op mij, maar ik weet zeker dat ik hem niet ben. Toch? Of wel?