#352 Heer des Huizes

Met een trillende hand steek ik de sleutel in het slot en open de voordeur. Tot mijn grote opluchting dringt er geen geur van ontbinding mijn neusgaten binnen, maar enkel die van pijptabak, mahoniehout en boenwas. Helemaal gerust ben ik nog niet, dus ik laat de wijkagent voorgaan. Die maakt zich kenbaar, maar een respons blijft uit. We stappen over een stapel post heen en gaan uit op onderzoek.

Het had er alle schijn van dat het weer goed ging. Na de dood van zijn vrouw liep mijn buurman lange tijd rond als een gebroken man, maar op een goede dag leek hij als een feniks uit de as te zijn herrezen. Het oude meubilair werd afgevoerd en beetje bij beetje vervangen voor … tja, feitelijk nóg oudere meubels; herhaaldelijk kwamen er busjes langs met antieke kasten, tafels en stoelen. Hij liep weer wat rechter en floot – net als vroeger – geïmproviseerde wijsjes door het spleetje tussen zijn voortanden.
Maar ineens werd het stil.
Dat de leveringen van meubels stopte, verontrustte mij niet zo – het huis moest inmiddels wel verzadigd zijn – maar van mijn buurman vernam ik taal noch teken meer, en het was niets voor hem om zonder het mij te laten weten op vakantie te gaan.
Een reservesleutel van zijn woning was in mijn bezit, maar uit angst voor wat ik zou aantreffen als ik poolshoogte zou nemen, schakelde ik de wijkagent in.

We staan in zijn woonvertrek en kijken onze ogen uit.
Een dressoir, een secretaire, een bonheur du jour en andere meubelstukken die enkel Frans verstaan, vormen tezamen met de grote exotische planten in koperen ketels een schitterend harmonieus geheel, waar wij beiden als dissonanten tussen staan.
Twee kolossale, oogstrelende stillevens sieren de wand, maar de mooiste stillevens zijn in drie dimensies om ons heen te vinden.
Naast een uitnodigende leren fauteuil staat een bijzettafeltje met opengeslagen boek, een leesbril, een pijp in een koperen asbak, een aangebroken whiskyfles, groene glazen spuitwaterfles met gaas bekleed, en een kristallen glas.
Daarachter de boekenkast, gevuld met oude meesterwerken in sierlijke Jugendstil-banden, die elke bibliofiel tot de hoogste vorm van extase brengen zou.
Voor het raam staat een massieven notenhouten bureau, ingelegd met groen leer en voorzien van een olielampje en bronzen Art Nouveau inktstel met ganzenveer, gereed om de  eigenaar te assisteren bij het schrijven van diens magnum opus.
Ondanks alle weelde doet het vertrek nergens propperig aan. Eerder knus en gezellig.
Toch is dit decor zoveel méér dan een mooi plaatje dat in een woonblad niet zou misstaan; elk voorwerp vertelt iets over de persoonlijkheid van de buurman. Het is alsof we een inkijkje krijgen in zijn hoofd en zijn ziel.
De buurman zelf zien we echter nergens. Maar we horen hem wel; zijn zachte, kenmerkende tandengefluit lijkt zich van de ene hoek naar de andere te verplaatsen.
Beduusd verlaten wij de woning en trekken de deur achter ons dicht. Langzaam dringt er tot ons door wat er gebeurd moet zijn. Mijn buurman is volledig opgegaan in het interieur.

***

[Oude slotversie]

Ondanks alle weelde doet het vertrek nergens propperig aan. Eerder knus en gezellig.
Wat de agent waarschijnlijk niet weet, is dat elk voorwerp iets vertelt over de persoonlijkheid van de buurman. Het is alsof we een inkijkje krijgen in zijn hoofd en zijn ziel.
De buurman zien we echter nergens, maar we horen hem wel; zijn zacht kenmerkend tandengefluit lijkt zich van de ene hoek naar de andere te verplaatsen.

Stilzwijgend verlaten wij de woning en trekken de deur achter ons dicht. Verslagen kijken we elkaar aan. Woorden zijn overbodig, want we begrijpen allebei wat dit betekent. Mijn buurman is volledig opgegaan in het interieur.