Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#350 Dansen of je leven ervan af hangt

 

Een danser is aan mij niet verloren gegaan. Ik heb niets op met de rituelen die geacht worden mensdom en maatschappij in stand te houden. En dat geklets over fysieke expressie en gedeelde hartstocht kan me gestolen worden. Je zult mij eerder op mijn gemak vinden bij de paar mensen die ik mag of op de schaarse plekken waar ik niet struikel over mijn  soortgenoten.

De meivakantie met zijn hausse aan feestdagen en gebeurlijkheden was dus een prima reden om het vaderland achter me te laten en de rust van het Noord-Duitse laagland op te zoeken. Ik had mijn intrek genomen in een klein hotelletje in Amelinghausen, hartje Luneburger heide. De hossende hordes op koningsdag had ik alleen op het Duitse journaal gezien, en verder werd er vooruitgekeken op de verwachtingen voor de eerste mei. Maar ook die betroffen vooral de grote steden. Waar de mensheid tezamen troept wordt het een zootje.

De avond voor de eerste mei ging ik na het avondeten een stukje wandelen in de bossen die het dorp omgeven. Het was een zonnige dag geweest, en ook nu was de temperatuur nog aangenaam. Ik slenterde een breed pad af dat tussen de hoge dennen door in de richting leidde waar de zon kort tevoren was ondergegaan.

Terwijl de schemer doorzette hoorde ik flarden van muziek en gejoel. De maan – net niet meer vol – verlichtte het pad dat langzaam omhoog leidde. Het feestgedruis werd luider, en na een half uur zag ik aan het eind van het pad figuren die wild aan het hossen en springen waren. Ze vierden feest op de top van de heuvel. Vaag was muziek te horen, ik kende de klanken zonder ze te herkennen. Er  brandde een vuur, en een enkele waaghals sprong er al dansend overheen. Sommigen waren naakt, anderen droegen witte gewaden of lompen. “Weer zo’n new age natuuraanbiddersfeestje” dacht ik, en wilde weggaan toen ik voelde hoe een hand mijn pols pakte. Ik draaide mij om, en een vrouw siste mij toe ”Tanz oder sei verdammt”. Ze leek me knetterstoned: haar lege ogen keken me aan zonder me te zien. Ze droeg een vuile grijslinnen tuniek waaronder de contouren van haar onderlichaam en haar borsten zich duidelijk aftekenden. Haar haren hingen in slierten langs haar gezicht. Ze trok mij mee de heuvel op. De andere dansers sloegen geen acht op haar, en zij liet me los en voegde zich bij de hossende en springende meute. De meesten waren vrouwen, en ze hadden allen diezelfde lege blik. Ik voelde een por in mijn rug, een mannenstem grauwde mij  toe “Tanz oder sei verdammt” en ik sprong opzij. Ik probeerde me tussen het gejoel en gekrijs door op de muziek en het ritme te concentreren, en mee te springen en te bewegen met de meute. Dat moet genoeg geweest zijn, want niemand sloeg verder acht op mij. Maar zodra ik even stopte kwam een van de dansers op me toe en was het weer “Tanz oder sei verdammt”.

Al springend, draaiend en met mijn armen zwaaiend verwijderde ik mij langzaam maar zeker van de dansers. Als je maar blijft doen of je erbij hoort laten ze je met rust, dat was blijkbaar ook hier de ongeschreven wet van de dansvloer. Dus ik sprong, draaide, huppelde en zwaaide de heuvel af, het bospad op, en vervolgens zette ik het op een lopen. Buiten adem kwam ik aan bij mijn hotel. Waar iedereen al hoog en breed naar bed was.

De volgende ochtend bij het ontbijt raakte ik aan de praat met de herbergierster. Ze vertelde iets over de merkwaardigheden van de streek. Dat haar oma nog in 1950 wegens hekserij was aangeklaagd, maar gelukkig was vrijgesproken. Dat zoiets vierhonderd jaar eerder wel anders zou zijn afgelopen: toen werden er elk jaar wel twintig heksen verbrand op de “Hexenhügel” in het bos. En dat het daar ieder jaar op de laatste nacht in april heksensabbat is. In de Walpurgisnacht dansen de vermoorde heksen en tovenaars op de klanken van het Dies Irae, en wie niet met hen meedanst is voor eeuwig verdoemd.

 

 

 

 

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bob, heerlijk heksenstukje en meteen gaan kijken waar deze Hexenhügel te vinden is, je weet maar nooit dat je er in de buurt zou komen.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Bob, 

Je hebt een origineel stuk geschreven en de laatste alinea is goed geschreven om het absurde heksenfeest te verklaren. Het duurt helaas lang voordat het echt op gang komt. Of, misschien moet ik het zo formuleren: 
Zoals het er nu staat is het eerder een scene voor in een boek. In dat opzicht heb je een mooie scène geschreven met een goede opbouw met bijbehorende beschrijving van de omgeving. 

Voor een kort verhaal werkt dit wat minder goed. Als je geen ruimte hebt om meer kennis te maken met de achtergrond van het personage en je maar een beperkt aantal worden hebt om het verhaal als geheel uit te werken, werkt het vertragend om het grote deel van het verhaal aan een aanloop te besteden. 

Ik zou je aan willen moedigen om dit verhaal nog eens voor jezelf te herschrijven, alleen zou je dan een maximum van ongeveer 5000 woorden aan kunnen houden. Het verhaal heeft potentieel!

Groet,
 

Nadine

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi, jammer, de Heksenheuvel heb ik uit mijn duim gezogen. Al is het wel zo dat er op verschillende plekken in Duitsland nog "hexecutieplaatsen" te vinden zijn. Of daar ook heksensabbats worden gehouden weet ik niet.

Nadine, dank voor je reactie, en bedankt voor de inspiratie. Kostte wat moeite vanwege de vergaande detaillering in de opdracht, maar toch weer een aanleiding om het toetsenbord te bestijgen.
Ik ben het met je eens dat er een onbalans in het verhaaltje schuilt, en dat er meer uit te halen valt. Alleen: twee uur verhaaltje schrijven voor de prullenbak vind ik niet erg, maar als ik vier dagen ga besteden aan iets dat uiteindelijk ongelezen in mijn computer of de World Wide Trash Can blijft zitten dan krab ik me eventjes achter de oren. Ik weet hoe ik het verhaal zou aanpakken, maar ik weet ook dat ik er niet naar uit kijk vier daagjes voor Jan met de korte achternaam bezig te zijn.
Hadeke, dank je, maar zie mijn twijfels boven. Schrijven is het leukst als je verhalen ook gelezen (kunnen) worden.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Hoi Bob, ik vond het een boeiend en origineel verhaal. Een verhaal dat het zeker verdiend om gelezen te worden. 

Let op de interpunctie. Je zet her en der komma's die er niet horen en bij de aankondiging van een gesproken stukje hoort een dubbele punt.

Buiten adem kwam ik aan bij mijn hotel. Waar iedereen al hoog en breed naar bed was. ---> volgens mij zijn dit twee zinnen die bij elkaar horen. Dus zonder punt en waar met kleine letter. Nu is de tweede zin geen volwaardige zin.

Dus ik sprong, draaide, huppelde en zwaaide de heuvel af, het bospad op, en op een gegeven moment zette ik het op een lopen.  --> de derde keer leest het woordje op storend.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Niet helemaal de opdracht, maar wel een prachtig verhaal.
Misschien moet Nadine (of een ander coach) eens een opdracht geven voor een 5.000-woordenverhaal.

Zou Dans voor je leven! niet een mooie titel zijn?