#347 - Het nieuwe vriendje

Starend naar de blauwe lucht luister ik naar het gegiechel in het grasveld voor me. Een groepje kinderen speelt nu tikkertje. Daarnet was het voetbal en ongetwijfeld gaan ze dadelijk ook nog verstoppertje spelen, zoals elke week. De stralende zon laat de madeliefjes nog beter uitkomen en weerkaatst in de vijver wat verderop. De druppels die vanuit de fontein weer naar beneden vallen lijken door de zonnestralen wel licht te geven. Glinsterende en blinkende diamanten vullen de vijver.

Twee zwanen genieten van elkaars gezelschap en storen zich niet aan de spelende kinderen.

Terwijl ik wat wegdroom over vroeger besef ik stilaan dat ik aangesproken word. Met intussen een beetje een verheven stem vraagt een meisje me of ik een oogje in het zeil wil houden op de beer naast mij.  Wat een kanjer van een beer, denk ik bij mezelf, en wat een sterk meisje, dat ze zo’n beer helemaal wil meesleuren tot op de bank.

Het meisje vraagt de beer om stil te blijven zitten en braaf te zijn en vertelt hem dat ze met het groepje kinderen gaat meespelen. “Ik blijf niet lang weg hoor.”

Terwijl ze me aankijkt zegt ze tegen haar beer: “Je kan misschien wel vriendjes worden met hem daar.” Waarop ze me lachend aankijkt en zelfs een beetje kinderlijk zegt: “jij wilt wel vriendjes zijn met Teddy, nietwaar”?

Nogal verbaasd weet ik even niet goed wat zeggen. Niet alleen tegen haar, maar wat moet ik in hemelsnaam tegen een beer zoals Teddy zeggen? Mooi weer vandaag? Dat ziet hij zelf ook wel.

Ze duwt haar beer wat dichter bij mij, kijkt even rond en loopt dan snel naar het groepje kinderen. Iets te snel, want terwijl ze nog achteruit kijkt en naar ons zwaait, struikelt ze en maakt ze een hele buiteling in het gras. Dat had het groepje kinderen net gezien en de meisjes lopen direct bezorgd naar haar toe, maar ze springt gewoon terug recht en al lachend vervolgen ze samen het spelletje alsof ze al heel de tijd meespeelde.

De beer naast me leek even zijn adem in te houden, maar kijkt nu terug met een geruste glimlach naar het groepje.

“Dat komt wel in orde,” probeer ik de beer toch maar wat gerust te stellen. “Die kinderen lijken soms wel elastisch. Buitelingen over het gras. Vallen van de schommel. Of met de fiets smakken ze tegen de grond. Uitgezonderd af en toe eens een schaafwondje kunnen ze veel aan hoor.”

Nog meer gerustgesteld kijkt de beer voor zich uit.

“Ik heb jou nog niet gezien hier, denk ik. Ben je een nieuw vriendje van haar?”

Zo fier als een pauw kijkt de beer me aan en zegt. “Ja, ik ben haar nieuwe beste vriendje. Tess is net 10 geworden en heeft me voor haar verjaardag gekregen. En ik mocht mee naar hier komen. Alleen wel jammer dat we dat spelletje niet mee kunnen doen, ze lijken wel heel veel plezier te hebben.”

“Ja, dat is wel jammer,” moet ik toegeven, “soms zou ik ook wel mee willen spelen”.

Terwijl onze blikken weer naar de kinderen toe gericht zijn stel ik mezelf even voor:

“Ik ben trouwens Mieke, zie je dat jongetje met de groene broek daar? Ik ben zijn knuffelbeer.”