Ik zou nooit weten wat de koning dacht van wat ik op de troon verlangde te doen in zijn plaats. Misschien begreep hij waarom ik medailles wilde geven aan zijn uitverkoren onderdanen. Misschien dacht hij dat de taak onbelangrijk genoeg was voor mij… of juist het beste dat ik kon kiezen te doen.

Op koningsdagmorgen liep een zekere brunette van fier postuur met haar familie en vrienden de Ridderzaal binnen, een processie anderhalve meter tussen ieder. Ze was mijn leeftijd -eenentwintig jaar- maar zij was de grote held van vandaag, de jongste ontvanger van de Ridderorde van de Nederlandse Leeuw.

Haar naam… nah ja, die zal zich wel onder de belanghebbenden verspreiden. Haar onderscheidende daad… die probeerde ik van haar uiterlijk te lezen, zonder succes. Ik zou het toch gaan voorlezen. Haar glorie… zou mijn persoon haar die werkelijk en authentiek kunnen geven?

Ik deed mijn best om haar oorkonde netjes voor te lezen en haar sprookje goed te volgen. Maar ik vond het zielig om te zien dat die familie, door niets dan camera’s en de Ridderzaal omringt, zich vergaapte aan de oude ruimte. Het ergste was dat ik voelde deel uit te maken van die stoffige ruimte.

Toen ik haar de woorden had gegeven die ze al kende, nam ik de stoffen handschoentjes voor de gelegenheid, liep naar voren en legde het schone doosje voor haar stoel, op het tapijt. Ik had de onderscheiding alleen nog van foto’s gezien.

Ik stapte terug toen ze het doosje van de grond had genomen, maar ik kon mijn ademhaling niet negeren. Een kinderstem over speelgoed.

“Mag ik hem zien?”

Haar glimlach brak als ijs. Ze keek links en rechts naar de camera’s. “Nou… kom maar aan deze kant staan hoor.” De ceremonie kreeg honderd views op YouTube.