We zijn er bijna. Voor onze auto uit klinkt het geronk van motoren. Ik kijk op mijn horloge. Elf uur is de afspraak, en zo laat is het precies. Ik kijk in de autospiegel of mijn haar en baard goed zitten en schik m’n stropdas. Pico bello!

Het is een half jaar geleden dat de koning mij vroeg om even langs te wippen. Helemaal geen spatjes, die gozer. Hij had een foto van mij gezien en was verrast over hoe we op elkaar leken. Dat bood kansen, zo zei onze koning, want hij wilde ook wel eens een dagje pierewaaien. ‘Hagenaar ken je je voelen, maar Hagenees ben je’, zei de koning over ons. Zo is dat. Of ik zo nu en dan wel eens een dagje met hem wilde ruilen, verzocht hij. ‘Zonder dollen?’, vroeg ik. Het voelde niet als een goed idee, maar ja, het is wel de koning die het vraagt. Hij gaf me een dik boek: ‘Koningschap voor dummies’ en voegt eraan toe: ‘Wel helemaal lezen, hoâh!’ ‘Zo waaglijk helpâh mèh god allemagtig’, antwoordde ik op mijn meest deftige Hagenees. Vandaag is het dan zover.

Onze donkerblauwe Audi stopt precies bij het begin van de rode loper. Een beveiliger stapt uit en opent de rechterachterdeur van de auto. Ik stap uit. Achter dranghekken juichen mensen mij toe. Fotografen in het persvak flitsen. Met uitgestrekte hand loopt een grijze dakduif op mij af: ‘Goedemorgen, Koninklijke Hoogheid, heeft u een goede reis gehad?’ Ho, ho, denk ik: volgens het boek mag dat oude fosiel niet als eerste praten. Protocol noemen ze dat.

We schudden handen en ik loop zwaaiend en lachend naar het publiek aan weerszijden van de loper naar binnen. Ik krijg een bakkie pleur en een lekkere kano. Er zijn nog meer grijze dakduiven, die mij allemaal wat willen vertellen. Ik knik en schud wat met mijn hoofd en glimlach vriendelijk om mij heen. Spreken is zilver, maar zwijgen is goud. Zo denk ik erover, dan gaat er ook niks mis. Gelukkig blijft een koning nooit lang en kan ik al snel weer pleitte. Net als ik opsta, gaat er een deur open. Krijg nou tieten, ik herken de koningin. ‘Schat, iek had wat tijd over en dacht laat iek ook nog even komen.’ Ze begint mij meteen te bekken en deinst dan verschrikt terug. Tering! Hierover staat niks in het dikke boek… Zie je wel, ik wist het: daar heb je de aap uit het gootsteenkastje.