Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 347 Tele-Teddy

 

 

‘Eet je brood en zit stil.'
Van opzij zie ik hoe Liselot met trillende lippen een hap van de kale, witte boterham neemt. De glinstering  de ik in haar ogen zag toen ze me vanmorgen met een grote glimlach uit bed tilde met de woorden: ‘We gaan eindelijk weer eens naar het bankje in het park. Kunnen we meteen kijken of we Karel nog zien,’ is verdwenen.
A
ls ik bij haar op schoot had gezeten had ik haar kunnen troosten, maar omdat dat niet mocht, zit ik naast haar.
Zie ik tranen? Verdorie. Deze dag mag niet weer in een drama eindigen. Ik sluit mijn ogen en concentreer me ...
Maar de afstand is te groot. Ik kijk naar de vijver vlak voor ons en zie tussen een zwanenbloem en een gele waterlelie iets bewegen.  Een kikker? Nee, daarvoor is de rug te lang. Karel! Ik kijk of Liselot hem ook heeft gezien, maar ze staart nog steeds met doffe ogen in de verte.

Ik schuif een beetje naar voren om in het hoofd van de grote vis te komen. Het is er nogal donker, maar het lukt me toch om zijn brein heel even te verlichten. “Op de kant zit een meisje dat jou graag wil zien. Kun je daarvoor zorgen”? De verbinding wordt verbroken.
Teleurgesteld leun ik achterover.

In het water ontstaat een rimpeling waarna Karel uit het water springt. De plons is zo luid dat Liselot en haar moeder er wel naar moeten kijken.
Verrukt gooit Lisselot meteen een stukje van haar boterham in het water.

    ‘Stop daarmee! Je gaat je brood niet delen met een vieze vis.’
Ik voel Liselot verstijven. Of ik ben het zelf. In elk geval is de kans om nog  bij haar op schoot te komen zo goed als nihil. Toch lijkt het alsof Karel iets in mijn vriendin heeft wakker geschud, want ze begint te praten.
    ‘Nee, mam, dat is geen vieze vis. Dat is Karel. Onze karper.’
    
‘Hoezo ónze karper? Hoe kom je daar nu toch weer bij.'
    
‘Nee, ik bedoel dat Teddy en ik die vis kennen.’
    'B
egin je nu alweer over Teddy. Het wordt tijd dat die beer verdwijnt, want door dat bruine mormel haal je de gekste dingen in je hoofd.’
    ‘Teddy mag niet weg. Nooit!’ Liselot neemt me in haar armen alsof ze me moet beschermen. In het besef dat mijn eigen lot opeens aan een draadje hangt, zoom ik snel in op haar hoofd. “Vraag aan je moeder of zij vroeger een beer heeft gehad”.
Liselot kijkt me even vragend aan en richt zich dan tot haar moeder.
    ‘Hebt u ooit een beer gehad, mam?’
In de akelig lange stilte die volgt, voel ik het hart van Liselot tegen mijn vacht razen. Als haar moeder eindelijk begint te praten, klinkt haar stem anders. Zachter.
    ‘Nee, ik had geen beer.’
    ‘Waarom niet?’ 
Ik was beretrots dat Liselot doorging met vragen.
    
‘Omdat mijn ouders vonden dat ik van poppen, beren en ander speelgoed niets kon leren. Ik had wel veel boeken. Heel veel boeken.’
    ‘Jeetje,’ hoor ik Liselot zeggen, ‘dan hebt u echt wat gemist, want Teddy heeft mij juist heel veel geleerd. Je mag hem wel even vasthouden.’
Zonder haar reactie af te wachten, zette ze mij bij haar moeder op schoot. En omdat ik er bijna afgleed, moest ze me wel beetpakken.
En ik greep mijn kans  om haar leven en dat van mijn vriendinnetje voorgoed te veranderen.

 

 

 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Caroline, ik moet heel eerlijk zeggen dat ik het lastig vindt om in het verhaal te komen. Ik krijg geen vat op de relatie tussen moeder en kind.
De onderliggende problemen bij de moeder komen naar mijn idee niet helemaal uit de verf. Je besteedt veel woorden over een vis die er naar mijn idee niet veel toe doen. Gebruik die ruimte om het verhaal van de moeder wat verder uit te diepen. Hoe oud is het kind? Ze komt erg volwassen over.

De glinstering  de ik in haar ogen zag toen ze me vanmorgen met een grote glimlach uit bed tilde met de woorden: ‘We gaan eindelijk weer eens naar het bankje in het park. Kunnen we meteen kijken of we Karel nog zien,’ is verdwenen. 

Dit is een erg lastige zin om te lezen. Misschien kun je volgorde iets aanpassen. Bijvoorbeeld:
Vanmorgen tilde ze me met een grote glimlach uit bed. "We gaan eindelijk ... Karel nog zien." De glinstering die ik in haar ogen zag, is nu verdwenen.

Verrukt gooit Lisselot meteen een stukje van haar boterham in het water.
    ‘Stop daarmee! Je gaat je brood niet delen met een vieze vis.’
Ik voel Liselot verstijven. Of ik ben het zelf. In elk geval is de kans om nog  bij haar op schoot te komen zo goed als nihil. Toch lijkt het alsof Karel iets in mijn vriendin heeft wakker geschud, want ze begint te praten.
    ‘Nee, mam, dat is geen vieze vis. Dat is Karel. Onze karper.’

Hier blijkt ineens een moeder aanwezig te zijn. Voor de duidelijkheid is het handig als je haar in het begin introduceer. Je begint het verhaal, zoals ik het begrijp, vanuit het perspectief van de beer of is dat de moeder al die spreekt? 
Je begint hier ook met het inspringen van de tekst. Dat zou je dan met de hele tekst moeten doen.

 ‘Jeetje,’ hoor ik Liselot zeggen, ‘dan hebt u echt wat gemist, want Teddy heeft mij juist heel veel geleerd. Je mag hem wel even vasthouden.’  ---> hoe oud is het kind dat ze deze wijze woorden tegen haar moeder spreekt?

De laatste zin is erg vaag. Hoe denkt de beer het leven van zijn vriendinnetje voorgoed te veranderen? Omdat de moeder hem vastpakt?
 

 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Caroline, blijkbaar zat je nog ten dele in #346, alleen is de teddybeer in plaats van de koe nu telepathisch. Leuke en originele plot, waarin je Karel de karper slim gebruikt om de verkilde moeder te winnen voor de fantasie van Liselot en haar teddybeer. Met plezier gelezen!

 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Caroline,
Net als Fief kom ik maar moeilijk in het verhaal, maar ik kan er niet de vinger op leggen waar 'm dat in zit.
Het idee van een beer die telepathie gebruikt om te communiceren, vind ik een mooie vondst. Dat hij ook kan bewegen (naar voren schuiven), doet echter afbreuk aan de magie.
Als ik het goed begrijp, kan de beer enkel in contact komen met mensen als ze hem vasthouden. Als je dit snapt, snap je ook de clou, die ook goed gevonden is. Maar blijkbaar kan de beer ook met dieren communiceren zonder ze aan te raken, als ze maar niet al te ver weg zitten. Je vraagt nogal wat van de lezer.
Ik denk dat je voor een kortverhaal wat keuzes moet maken. Er zit volgens mij wel een mooi verhaal in, maar het verdient nog wat meer aandacht.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

dag Carolne

Ik vind je verhaal best prettig en lees dat enkele lezers niet meteen in ht verhaal lijken te komen. Ik denk dat dit komt omdat het begin zich naar mijn mening niet in het park afspeelt maar thuis. De rol van de moeder is ook bizar: was er al ruzie geweest over de beer? Het meisje heeft doffe, trieste ogen, maar waarom? Omdat ze de vis niet zal zien of omwille van de kwestie van de beer.

Misschien het verhaal eens anders opvatten en zien waar je uitkomt als je het bijverhaal van de karper laat vallen?

Johanna

   

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Caroline, de titel deed me even denken aan de Tele-tubbies, maar gelukkig heeft jouw verhaal meer diepgang. 😊
Je gebruikt mooie elementen om de sfeer te schetsen, zoals de kale boterham, de verdwenen glinstering in haar ogen en de stem van de moeder die verandert.
Je verhaal heeft me ontroerd, en ik denk dat het wel goed komt tussen moeder en dochter, dank zij de tele-gaven van Teddy. Yes, een happy end, dus; daar houd ik van!

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Jee, Fief, wat heb je veel tijd aan Teddy besteed. Dank daarvoor. Voor mij mag een lezer ook wel wat te gissen overhouden. Ik ga je opmerkingen zeker meenemen voor een volgende keer. Ik ben alleen niet zo van corrigeren met een andere tekst. Ik denk dat ik je zonder dat ook prima begrijp.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Caroline, misschien is het handig als je in jouw antwoord de naam van het forumlid erbij zet. Dan weten we op wie je reageert. Is voor het desbetreffende forumlid ook handig.