#347 Een beste vriend

‘Mag Jasper bij jou zitten?’ De zon prikt in mijn ogen. Een roodharig meisje van een jaar of 10 worstelt met de poten van een grote teddybeer. ‘Hup zitten jij! Hè Jasper, toen nou! Hij mag hier wel even zitten, toch?’

Elke dag in de pauze, bij goddelijk weer zoals dit, dommel ik even weg op het bankje in het park. ‘Als Jasper zich een beetje rustig houdt, dan heb ik geen bezwaar, hoor’, zeg ik. ‘Hoor je dat?, zegt het meisje tegen de beer, terwijl ze haar wijsvingertje voor zijn hoofd heen en weer zwaait. ‘Ik ga even spelen, ik ben zo weer terug’. Ik sluit mijn ogen weer, gelukkig ermee dat mijn bankgenoot slechts een teddybeer is.

‘Zag je dat!’ Daar is ze weer. ‘Ik sprong wel 100 meter hoog, zag je dat, Jasper?’. Ik zeg met een glimlach dat de beer verrukt in zijn poten klapte toen ze zo hoog sprong. ‘Echt? Goed he? Jullie kunnen wel vrienden worden. Wil jij dat ook?’ Ze richt het woord tot mij. ‘Uh…okee, ja natuurlijk’… Jasper lijkt mij een rustige en betrouwbare vriend.

‘Ha Jasper, ik heet Bram.’ Ik stel me voor en pak hem bij de poot. ‘Dat mag niet, zegt het meisje. Het is corona, weet-je-wel.’ Ach natuurlijk. Ik geef Jasper een elleboogje. ‘Wat heb jij met je oor?’,  vraag ik aan mijn nieuwe vriend. ‘Hij zat altijd af te luisteren’, antwoordt het meisje. ‘Mijn moeder zei iets over kleine potjes en grote oren. Ze heeft toen één van Jaspers oren dichtgenaaid.’
‘Vond je dat niet erg?’ Het meisje haalt haar schoudertjes op en zegt: ‘Toen deden we dat maar niet meer. Gelukkig heeft hij nog wel een oor over, anders hoort hij niks meer.’

Wat een raar verhaal. Het meisje huppelt weer verderop en zoekt naar stokjes om in het water te gooien. ‘Oooh, ik gooide hem bijna naar de overkant!’, roept ze naar Jasper. Ze rent naar ons toe. ‘Wel 100 meter ver!’ De beer knipoogt met zijn ene oog. Het andere ontbreekt. ‘Het is maar goed dat hij nog één oog heeft’, zeg ik.
‘Ja, mamma zei iets over horen en zien en zo en naaide toen een oog van Jasper dicht. Gelukkig niet beide, dus mogen we nog wel wel beetje zien.’

Het wordt steeds gekker. Ik voel me ongemakkelijk. ‘Kom eens?.’ Ik wenk het meisje. ‘Ik vind het een hele lieve rustige beer hoor, maar ik zie dat zijn mond is dichtgenaaid’. Hmhm, knikt het meisje. ‘Dat komt omdat er ook nog iets was met dat zwijgen, niet praten….’, zei Mama. Ze pakt mijn nieuwe vriend onder de oksels, en huppelt met hem terug de boze wereld in. De zon vertrekt achter de wolken.